Ahlem'in konum attığı yere varmıştım. Arabadan inip içeriye girdim. Ahlem'i gördüğümdeyse yanına ilerledim. Karşısına oturup selam verdim.
"Selam."
"Sana da selam. Nasılsın?"
"İyiyim, sen?"
"Ben de seni gördüm daha iyi oldum."
Gülümsedim. Yalan söylediğini hissediyordum. Yoksa beni istemiyor muydu? Kullanıyor muydu? Amacı ne olabilir ki? Saçmalama Alper. Tamam kız biraz asabi ama kötü biri de değil.
Garson yanımıza geldiğinde menüyü almak için uzandım. Ama uzandığımla Ahlem ellerimi tuttu. Garsona iki çay istediğini söyledi. Garson gidince ellerime daha sıkı tuttu.
"Özledim seni."
Sırıtmaya çalıştım. Salak gibi görünüyordum. Anlamıyorum, amacı ne? Gerçekten beni seviyor olamaz. Çok uzun bir süre engelimi açmadı. Of Ahlem of.
"Sen özlemedin mi beni?"
Ne diyeceğim ki şimdi? Buna ne denir? Özledim, doğru. Ama ona bunu söyleyemem. Hayır da diyemem.
"Biraz."
"İtiraf et sen de özledin beni." deyip kıkırdadı.
"Özledim Ahlem ne oldu?"
Karşımdaki sandalyaden kalkıp yanıma geçti. O sırada çaylarımız da gelmişti. Koluma girdi. Biraz uzaklaştım. Tekrar yaklaştı.
"Elimi bırakırsan çay içeceğim."
"Biraz soğumasını bekle. Ağzın yanar."
Sen benim yüreğimi yaktın zalimin kızı. Gelmiş çay diyor.
"Ben sıcak seviyorum." deyip ani hareketle ondan ayrıldım. Aslında soğuk seviyordum ama bana bu kadar yakın olmasını istemiyordum. Çayı içtiğimde dilim yandı. Belli etmedim ona.
"Bak dedim sana ağzın yanar diye."
Belli etmişim 😀
Neyse Alper ne söyleyecekse söylesin
kalkalım artık. Bu kızın yanında ne kadar dursan zararına. Seni ortada bırakıp gitmesi kaç oldu sayamadım.
"Ne söyleyeceksen söyle gitmek istiyorum."
"Beni sevmiyor musun?"
"Ne alakası var?"
"Alper bana seni istemiyorum, dediğinde çok üzüldüm. Gerçekten kalbini çok mu kırdım? Seni bu kadar kırdığımı düşünemedim çok özür dilerim. Seni sevdiğimi yeni fark ettim."
"Hani sadece hoşlanıyordun?"
"Yok Alper seviyorum. Naz yapmışım kusura bakma."
Aceleci davranıyordu. Yoksa o kadar beklettiği için çok pişman olup şimdi hemencecik benimle olmak mı istiyordu? Heyecanlanmıştım.
"Gerçekten mi?"
Gülümsedi. Koluma daha çok girdi.
"Gerçekten."
İçim yumuşadı. Aslında buraya Ahlemle son defa buluşmak için gelmiştim. Ne kadar hevesli görünsem de, zaten çok hevesliydim, Ahlem'i son defa görmek için gelmiştim. Şimdi söylediklerini söyleyeceğini hiç tahmin etmiyordum. Hoşuma da gitmişti. Sevdiğim kız beni seviyordu.
"Sevgilim olur musun?"
Hayır, bunu ben söylemedim. Ahlem söyledi. İnanmıyorum. Ne oluyor? Bu kıza büyü mü yaptılar yoksa?
"Aceleci davranıyorum ama kendime çok kızıyorum. Sana yaptıklarım için çok pişmanım. Seni sevdiğimi çok geç anladım. Artık hızlı ilerleyelim. Ne olacaksa olsun. Değil mi?"
Bunları Ahlem mi söylüyordu? Yani Alper karşında amcanın oğlu yok. Ama eğer teklifini kabul edersem karşımda sevgilim oturuyor olacak. Ahlem'in beni beklediğini fark ettim.
"Biraz fazla hızlısın."
"Aksine geç bile kaldık. Birbirimizi seviyoruz. Lütfen... Senin de beni sevdiğini biliyorum."
Kabul mü etmeliyim? Çok pişman olduğunu söylüyor. Yalan söylüyor bence. Hayır, olamaz. Çünkü benden defalarca özür diledi. Sevgilisinden bile dilememişti. Gerçekten beni seviyor olmalı.
Gözü saatteydi Ahlem'in. Sıkılmış gibi gözüküyordu. Ahlemde bir haller vardı ama anlayamadım. Düşünmeye devam ettim. Ahlem'e onu istemediğimi söylerken ciddiydim. Ahlem'le sevgili olmayı istemiyorum. Çünkü sadece bana değil diğer insanlara karşı da kaba. Her şeyden önce karakteri önemli. Aceleci davranabilir ama ben onun gerçekten değiştiğini, sadece bana değil herkese kibar olduğunu öğrenmeliyim. Aşktan önce saygı önemli. Başkalarına karşı saygısız olana saygı duyamam. Bu yüzden Ahlem ne kadar acele etse de teklifini şuan kabul edemem.
"Alper cevap versene. Evet mi hayır mı?"
"Buna şuan cevap ve-"
Ahlem'in bakışları kapı tarafında bir yere kitlendi. Baktığı yere baktığımda bir grup genç gördüm. Sanırım onları tanıyordu. İçlerinden bir kız Ahlem'i fark etti ve adımlarını bize yönelttiler.
"Şuandan itibaren sevgilimsin." dedi Ahlem. Ne? Kalbimin sıkıştığını hissettim. Umarım aklıma gelenler gerçek değildir.
Yanımıza geldiklerinde Ahlem'i gören kız "Ahlem? Burada ne işin var? Biz seni Kocaeli'de sanıyorduk?"dedi.
"Babamın İstanbulda bir işi çıktı . Asıl siz topluca neden istanbula geldiniz?"diye yanıtladı Ahlem.
Esmer bir erkek cevapladı:
"Bir haftalık tatilimizi güzel geçirmek istiyoruz. Hep birlikte."
Ahlem anladığını işaret edercesine kafasını salladı.
Başka bir erkek konuşmaya başladı:
"Ee Ahlem? Arkadaşın kim? Sevgilin mi yoksa?"
Ahlem bunu bekliyormuşçasına koluma sımsıkı sarıldı.
"Evet sevgilim."dedi.
Esmer olan erkek hışımla arkasına döndü. Kız konuştu:
"Dur Berk. Sakin ol."
Berk mi? Ahlem'in sevgilisinin adı bu. Her şey ortadaydı. Beni oltaya getirmişti. Ben de hala saygı sevgi diyorum buna. Meğersem kendine saygısı bile yokmuş. Bu kız en başından beri mi böyleydi ben fark edemedim mi? Yoksa "U" dönüşü mü yaptı?
Berk önüne döndü. İlk önce bana baktı. Sonra Ahlem'e bakarak konuştu.
"Biz ayrılalı sadece bir ay oldu."
"Olabilir Berk. Sen de sevgili bulsaymışsın."
Belediye dağıtıyor zaten sevgiliyi. Burada daha fazla kalamazdım. Ayağa kalktım. Ahlem kolumdan tuttu.
"Tuvalete mi hayatım?"
Kaşlarımı çattım. Başımı eğip Ahlem'e baktım. Hayatım mı? Gerçekten mi Ahlem? Gerçekten mi? Kolumu Ahlem'den kurtarıp kafamı tekrar kaldırdım. İlerleyip Berk denen çocuğun omzuna dostane bir şekilde vurdum.
"Onun hiçbir şeyi değilim."
Arkamı dönüp Ahlem'e baktım. Bir zamanlar gözlerinin içine baktığımda kaybolduğumu hissediyordum. Kalbimin attığını hissediyordum. Sevdiğimi, sevilmek istediğimi hissediyordum. Geleceğimi hissediyordum. Ama şimdi sadece pişmanlık hissediyorum. Önüme dönüp gitmeden önce son kez Berk'e "Seni de Allah kurtarmış. Aklında olsun." dedim ve oradan uzaklaştım.
Irmak senin yapacağın
kurguyu...
maalesefki bölüm atmaya çok üşeniyorum. üşenmediğim zamandaysa bir işim oluyor.
neyse arkadaşlar bugün ikinci bi bölüm atmaya çalışıcam gelmeyen bölümler için. ama söz olmasın. belki gelmez. çaaaav.
