Doorn in het oog

Hoofdstuk 3 🗝

POV : Gandreka
"Oke, eens kijken. DEKOTA PAS OP MET DAT VUUR!!!
"Het is maar een klein vuurtje hoor." Zei Dekota bescheiden. "Een klein vonkje bij het vuurwerk en we zijn dood, dus wacht asjeblieft even." Ik rommel een beetje rond met de documenten om het vuurwerk op te zetten. Dekota gaat wat verder weg zitten en het vuur groter maken. Voor de mensen die mij kennen weten dat ik een enorme kluns ben. Die onhandigheid vond dat het zijn moment was om te laten weten dat het er nog steeds was. Ik keek voor me in plaats van naar mijn voeten en voor ik het weet gleed ik weg over de sneeuw. Flats. Ineens hoorde ik een kakelende lach achter mij. "Haha heel grappig Dekota." Het sarcasme spatte van mijn stem. Dekota rolde door de sneeuw en belande in de modder. Nu was het mijn beurt om te lachen.
Nu weer terug naar het vuurwerk. We zouden  een lijn willen naar het vuurwerk maken naar de achterkant van de panic room. Als de wachters dan daar zijn kunnen wij de deur breken en naar binnen.

De lijn staat, het enige wat Dekota moet is het vuur heel voorzichtig hier naartoe brengen en niet struikelen. "Oké Dekota, je weet als je struikelt gaat alles af en dan is het een race tegen de klok. Dus NIET struikelen!!!" "Dat had ik ook wel kunnen verzinnen, Einstein. Nu zit ik ff met mijn hoofd bij het vuur." Voor 1 momentje draai ik me om. Ik hoorde iets waar ik het meest voor vreesde. Flats. "Kakzooi." Ik draaide me om als door een wesp gestoken. Ik rende naar Dekota. "REN, GA NAAR DE INGANG!!!!!" We sprintte naar de ingang en waren net op tijd. Een prachtig ballet van kleuren zweefde boven onze hoofden. Het geluid dat het maakte was nog beter. Het knalde zo hard dat het De doden van de Noordpool kan wekken. Er was een hendel naast de deur. Ik trok er aan. Sreeeeeeek. Het snerpende geluid van roestend staal op steen. De poort ging langzaam open. Het duurde even voordat mijn ogen wendde aan het gebrek aan licht. Opeens hoorde we een soort gezang. Eerst heel zacht en daarna steeds harder. "Gandreka snel zoek een steen. Verstop erachter. Dit zijn angst lezers, ze zijn blind, maar ze kunnen angst voelen. Snel." Ik en Dekota springen achter een paar stenen en wachten. "Welkom in de panic room. Waar al je duistere nachtmerries achter je aan komen." Ik en Dekota keken elkaar aan. Ze stond echt naast ons. "Kom op, ik bijt niet." Ze stond op het punt om Dekota te vinden. Ik riep "ja, maar krab je?!!" Ze draaide zich om alsof ze de loterij gewonnen had. "Ik bijt niet." Ik sprong op. "Kom hier jij idiota." "Ooooooh je bent Italiaans. Zo te zien heb ik spaghetti als avondeten." Ik zag verder op een richel met een pad erachter. Daar kon die stomme angst lezer niet tussen komen. Ik sprong de richel in en was net op tijd. Ik hoorde voetstappen en tot mijn schrik en verbazing sprong Dekota de richel in. Ik zag een stroompje bloed lans zijn nek lopen. "Omg, Dekota, gaat het?!" Snel pakte ik mijn eerste hulp kit uit mijn rug tas. "We zijn van de angst lezer af. Schijnbaar was dat de poortwachter. Goed nep Italiaans accent, btw." "Ik wou niet dat ze me echt kende of zo. Voorzichtigheid heeft ons tot nu toe in leven gehouden, ik vond het dus een goede zet." Het was een klein wondje dus ik was snel klaar. "Oké ik stel voor dat we dit pad volgen, aantekeningen maken en dan wegwezen." Waarop Dekota antwoorden," Ja ik stem in."

Het pad was geinige en we kwamen in een donkere ruimte met een hoog plafond. Zo ver was nooit iemand gekomen. Er lagen nesten met eieren en ik had een raar gevoel. Alsof iemand me zat te bekijken. Ik draaide me om maar zag niks. Toen herinnerde ik me een uitspraak van lang geleden. Mensen kijken nooit omhoog, terwijl het 9 van de 10 keer gunstig is. Ik hoorde adem van iemand en ik keek langzaam omhoog. Daar zag ik op een richel een bloedzuiger.

703 woorden