Doorn in het oog

Hoofdstuk 8

POV: Gandreka.

"Hai, ik weet niet of jullie er mee zitten, maar ik heb de barrière per ongeluk gebroken" zei ik met een kleine grijns.

Het edelhert boog zijn hoofd, een elf op zijn rug zichtbaar maken. Op opgetrokken wenkbrauwen keek ze me aan. "Je deed wát?!"

"Gebruik je oogbollen meid. Ik heb de barrière gebroken." Antwoorde ik met een zucht.

"Nou, 'meid'. Alsof dat zo logisch is. Hoe heb je dat überhaupt gedaan?! Weet je wel hoe gevaarlijk het is."De elf op het hert sprong van het hert af en liep naar me toe.

"Eerhm, nou nee. TUURLIJK WEL KLEINBREIN. WE HADDEN NIET VOOR NIETS DE PANIC ROOM GEBROKEN OM HIER TE KOMEN!!!" Begon Dekota geïrriteerd.

"Wie noem jij nou klein brein, jij bent toch degene die die rot barrière heeft gebroken?! Dit is super gevaarlijk, voor het hele eiland!"

"NEE DIE SNAP IK. ROT JIJ MET JE BAMBI NOU MAAR EVEN EEN OP, WANT IK HOEF NIET DOOD DOOR NEKIRA EN EVREN!" Antwoordde Dekota woedend nu.

"ik heet geen BaMbI!" Het edelhert stapte nu, een poging tot dreigend, op ons af. De elf daarentegen keek ons verward aan. "Wie zijn Evren en Nekira?"

Ik keek haar pijnlijk aan. "Heel misschien de leiders van de bloedzuigers en Graflikkers."

De elf stapte nu met een boze uitdrukking op haar gezicht op ons af, haar hand had ze al in de lucht om een klap mee uit te delen. "WÁT?! DE LÉÍDERS! JIJ IDIOOT!"

"Nog 1 stap verder en ik krab je ogen er uit, stop ze in je keel, zodat jij kan zien hoe ik je karkas opentrek, klein elfje." Zei Dekota kalm maar witheet van woede.

De elf stopte abrupt met lopen, duidelijke overweging of ze het zou riskeren om een gevecht met Dekota aan zou gaan. Uiteindelijk besloot ze toch haar hand te laten vallen, het zekere voor het onzekere nemend. "Oké, zo aggresief hoeft het natuurlijk ook weer niet hoor." Zei ze mompelend. Ze liet een diepe zucht naar buiten. "En hoe ben je van plan de Graflikkers en bloedzuigers weg te houden van de andere eiland bewoners? Hoe ben je van plan ervoor te zorgen dat ze niet iedereen gaan vermoorden? Heb je daar al over nagedacht?"

"Nee." Ik greep mijn kans voordat alles fout ging. "We kunnen toch de Barrière in elkaar zetten? Het kon uit elkaar dus ook weer terug, toch?"

"Ja tuurlijk kan dat, blij dat je een oplossing hebt! Maar besef je wel dat deze barrière is gemaakt door oeroude elven en magiërs? Je moet op zijn minst een afstammeling van deze elven en magiërs zijn om de barrière te kunnen her creëren sukkel!"

Ik dacht diep na. "Ja, nee, dat is wel een probleempje ja."
Dekota keek mij aan alsof ik dom was. Opeens klikte het. "Ik kende mijn ouders
niet. Maar kan je de barrière wel breken als je geen afstammeling bent?"

De elf keek me nu met een heftig nadenkende blik in haar ogen aan. "Uhm, blijkbaar kan het gewoon. Maar aan die rode gloed in je hand gok ik dat je die steen ervoor nodig had, dus misschien is er helemaal geen afstammeling en moet je per sè die steen hebben om de barrière te breken, en is er misschien nog een steen om hem weer te maken?" Ze keek me twijfelend aan, duidelijk niet honderd procent zeker van haar standpunt.

"Dat lijkt me sterk. Hoe gloeit dat ding anders? En nog een steen? Dit kostte hun al 2 van de 2 tovenaars. Dus kom van je reet zodat we even kunnen rennen, want die bloedzuigers komen wel heel dichtbij." Ik draaide me om en zag Dekota boos staan gluren naar Bambi. "Dekota kom hier of ik sla je met een koekenpan!"

De elf knikt en liep naar het edelhert toe. Ze sprong behendig op haar rug. "Als jullie zo graag willen gaan rennen, kom op dan. Ik val namelijk liever niet dood door die Evren en Nekira."

Toen het elfje op haar Bambi stapte en even niet op lette sprintte ik zo snel mogelijk weg. "ZO SNEL ALS DE WIND DEKOTA!!!!" Schreeuwde ik nog. Achter mij  hoorde ik Het elfje nog zegge: "Potverdomme, FORMATGE!" Iets van 2,5 kilometer verder hoorde ik iets wat ik niet verwachtte. "Halt 's koningin's draken." Ik keek omhoog en zag een grote gele draak. Zachtjes mompelde ik. "Potver." "Wat details gemist, Einstein?" "Hou je mond, Dekota. Stop maar voor het speelgoed draakje."

Dekota remde af, en de gele draak landde recht voor ons. "Halt 's koningin's draken." Herhaalde de draak nog een keer. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar de draak. "Zeg speelgoeddraakje, ik wil hier graag theekransje spelen maar ik heb daar helaas geen tijd voor." De gele draak zette in plaats van een stap aan de kant een paar stappen dichterbij ons. "Hare majesteit de Koningin Yrniela heeft opdracht gegeven u tegen te houden, dus dat is exact wat ik doe." Een paar tellen later werden we omsingelt door meerdere andere draken en kwam de elf op Bambi, Yrniela blijkbaar, naar ons toe. Zachtjes vloekte ik binnensmonds. "Ik begrijp helaas niet waarom u weg probeerde te rennen, maar zoals u al gemerkt heeft kan ik u verzekeren dat u dat gegarandeerd verliest. Jullie komen met mij mee." Toen richtte ze zich tot het leger. "Neem ze maar mee!" "Hohoho, en geen Pare Noél (kerstman). Ik ben van een klif af geflikkert, in een rivier bijna doodgegaan en de panic overleeft. Ik ga echt niet op deze manier de stijd uit. Je ziet nog eerder engeltjes uit je kont vliegen. Nah man nah." Yrniela keek me beledigt aan. "Dapper van je, dat je tegen me in durft te gaan. En heel jammer voor je wat er allemaal is gebeurt, oprechte medelijden, maar ik kan je wel zeggen dat dat niet mijn probleem is. Dus jawel, je komt wel mee. We kunnen eventueel nog discussiëren over een eventuele straf, maar als je goed meewerkt zal het een stuk makkelijker worden."
"Nou nee dat kan je vergeten." Nu richtte ik mij op de gele draak. "Wat ik wel ga doen als jullie mij er niet langs laten is jullie geweldige hare majesteit op haar smoel slaan." Zei ik met de sarcastische nadruk op hare majesteit.

Je zag Yrniela duidelijk bozer worden met de seconde, en nog voor ze bevel aan haar leger kon geven stapte er al een wat grotere draak op ons af en sloeg me hard tegen mijn slaap en alles werd zwart.

1092 woorden