Doorn in het oog

Hoofdstuk 14

POV; Gandreka

"Eeehhmmm, Dekota."
"Wat!"
"Kijk eens om je heen. Ik heb een klein detail gemist."
"Ik kan niet echt kijken want er is een sneeuwstorm."
"KIJK DAN VERDOMME!"
Joanna was ook van de aardbol verdwenen, want die was nergens te bekennen.
In de verte hoorde ik drakenvleugels. Ineens stonden Yrniela, die op formatge zat, Evren en Nekira naast ons. "Ah, yes, tuurlijk, super weer, Einstein." Zei Dekota. Het sarcasme droop van zijn stem. "Fijn. Een boze Dekota. IK HEB NU ANDERE ZAKEN AAN BIJ MIJN HOOFD, DUS SMOEL HOUDEN!" Schreeuwde ik. "Dekota! Gandreka! Fijn dat jullie er zijn, en sorry voor dat gezeur en zo in het kasteel, we hadden de verkeerde. Kom anders even met me mee, dan kunnen we het uitpraten." Yrniela's stem klonk zo zoet dat de kans dat het gemeend was net zo groot was als de hoeveelheid mensen met een IQ van 10 (dat is zeer weinig). "Ik zou dat niet doen als ik jou was, Gandreka. Wij hebben een skeletwolf." Zei Evren. Ik viel zowat op de grond van het lachen. "Oh, ik heb zo'n vermoeden dat dat wel eens Joanna kan zijn." Zei ik. Evren keek me verbaast aan. "Hoe Weet je dat?" Door het zien van zijn verwarde gezicht begon ik nog harder te lachen, wat hem duidelijk frustreerde. "Nou, iets met een ontsnapping en het feit dat dankzij haar het gelukt is en ik een mes in de koningin haar rug heb kunnen steken."
"Kom met mij mee, Gandreka. Dan ga je minder snel dood en vieren we Nadal met jou. Ik zal ook een grote kop thee zetten." Zei Formatge. Kak, ze hebben mijn zwakte ontdekt. Ik ben al sinds jaar en dag verslaafd aan thee en dit is niet het moment op dat op te halen. "Wij hebben lasagne." Riep Nekira. Neeeee, mijn ultieme zwakte. "Kom op serieus". Riep Dekota. Nekira glimlachte. "Ik weer dat je het graag wilt Gandreka. En voor je vriend valt vast ook wel wat te regelen." Dekota kijkt nu op, een tikkeltje enthousiasme me te zien in zijn ogen. "Maar wat als jullie ons daarna vermoorden? Ik bedoel,er is een reden dat jullie jarenlang opgesloten hebben gezeten in die Panic room." Zuchtend schud Nekira haar hoofd. "Als je niet kiest zullen we het maar moeten uitvechten." Zonder enige waarschuwing valt ze Dekota aan, die als verlamd blijft staan. 2 seconde later vloog Dekota door de lucht. "Gast wat is er mis met jou!" Schreeuwde ik verbaast, terwijl naar Dekota rende. Het enige wat ik hoorde wassen akelig gelach voordat Nekira en Evren vertrokken. We klommen met zijn allen op Formatge zijn rug en vlogen terug.
Toen we Dekota hadden verzorgt gingen we naar de commando-tent.
Een kleine opmerking kon ik niet laten toen ik zagwie er in de tent stond.
"Hallo, Bambi."
"Niet jij. Yrniela, waarom."
"We hebben haar nog nodig." Verder in de tent waren er nog: Kyrax en een paar andere draken waaronder de zwarte draak die mij heeft gemarteld. Klootzak.
"Gandreka, vertel ons het plan. Jij kent hun beter dan wij. Misschien kunnen we zelfs die skelet wolf redden."
Opeens hoorde we een zucht bij de deur. "Niet weer." Mompelde Dekota.
Ik grijnsde breed en richtte mijn aandacht op de commandanten. "Wat bedoel je 'wat is het plan?'. Ik ga normaal naar Evren en Nekira toe op haar meest bewaakte uur en vermoord iedereen behalve hun in de meest creatieve manier mogelijk. Daarna laat ik mijzelf zien en steek een mes in hun rug, na dat ik er cool uit zag. Het is simpel."
"Oké, oké dat gaat niet werken." Zei een draak die, wat ik dacht, Xorog, heette. "Tuurlijk wel. De vorige keer lukte het. Ik herlevend bewijs." "Waar dan?" Vroeg Xorog en ik wees naar Yrniela. "De vorige keer stond er toch nog een aardig groot mes in haar rug hoor." Zei ik. Gelukkig redde Yrniela ons en spong ze tussen beide. "GENOEG. We doen het op jou manier, Gandreka. Wij zorgen voor het leger, jij voor de leiders en Joanna. Jij daarentegen." Ze wees naar Dekota." Gaat terug je bed in."
"No way. 1 Ik laat Gandreka niet alleen achter in een sneeuwstorm en 2 ik ga mijn crush redde en ja dat is Joanna." De tent was sprakeloos.
"Mooi, blaas het startsein maar. Wij pakken hun van achteren."  We liepen naar buiten en tegelijk met de andere kant blaasde we op de Hoorn. De oorlog was nu echt begonnen.

743 woorden