ဖူးစာယှဥ်

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

မင္းေနာင္သည္ မရဲသလို ၿပဳံးေနရင္းမွ ေက်ာက္ေဆာင္ျမင့္မွ ရာဇာ့ကို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္သည္။ စကားနားမေထာင္လွ်င္ ဆူခံရမည္ကို သိေနေသာ္လည္း ဒီကိစၥမွာေတာ့ စိတ္မခ်ႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ငုံ႔ၾကည့္ေနသူက လက္တစ္ဖက္ကို ကမ္းေပးသည္ကို ျမင္ရခ်ိန္ မင္းေနာင္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ၿပဳံးသြားသည္။

"ငါ လာလို႔ရလား"

"ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္ဘူးလား"

မင္းေနာင္ ရယ္က်ဲက်ဲျပဳကာ ရာဇာ၏ လက္ေခ်ာင္းသြယ္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္သည္။ ဆြဲတင္လိုက္သူ၏ လက္မ်ားမွခြန္အားကို ခံစားရသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ ေရာက္သြားေသာ္လည္း ထိုလက္မ်ားသည္ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ။

နႏၵသည္ စြမ္းသူရ၏ ႐ုပ္ႂကြင္းနားမွာရပ္၍ေနသည္။ မိဖုရားႀကီး၏ သရဖူကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ရာဇာတို႔ရွိရာ လွမ္းၾကည့္သည္။

"မင္း ဆႏၵျပဳ႐ုံပဲ နႏၵ.. စစ္မွန္ခဲ့ရင္ က်ိန္စာ အလိုလို ပ်ယ္သြားလိမ့္မယ္"

ရာဇာ့ စကားအဆုံးမွာ နႏၵသည္ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း တစ္ခ်ိန္က ႐ုပ္ပုံကို စူးစိုက္ကာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ခႏၶာပုံတည္ေဆာက္ပုံ ကြဲျပားေသာ္လည္း ႐ုပ္ခ်င္းတူလွတာကို ျငင္း၍မရ။ ေဒါသအမုန္းမ်ားႏွင့္ ကန္ေရျပင္ရွိရာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသူ၏ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ကုန္ဆုံးသြားေစခ်င္သည္။ အရင္ဘဝမွာ မိမိျဖစ္ခဲ့သည္၊ မျဖစ္ခဲ့သည္ထက္ မည္သူ႔အတြက္မွ ေကာင္းက်ိဳးမရွိသည့္ အဆိုးဝါးဆုံးခံစားခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေစခ်င္သည္။

မိဖုရားႀကီး၏ သရဖူကို ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားျဖင့္ပင္ စြမ္းသူရ၏ ေက်ာက္သားလက္ေမာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္သည္။ ဖန္သားျပင္ကဲ့သို႔ ေခ်ာေမြ႕ေအးစက္ေနေသာ အသိသည္ ေက်ာ႐ိုးထဲကို စိမ့္သြားေစသည္။ ခံစားခဲ့ရသည့္ ေဒါသ၊ နာက်င္႐ုန္းကန္မႈမ်ားကို အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ခံစားရသလို တုန္ယင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ နႏၵ အာ႐ုံတြင္ ခတၱာ၏အၿပဳံးမ်ားကို ျမင္သည္။ ရာဇာႏွင့္ မင္းေနာင္တို႔ႏွင့္ အတူၿပဳံး႐ႊင္ရယ္ေမာခဲ့သည္မ်ားကို သတိရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို စုံမွိတ္လိုက္ရင္း တည္ၿငိမ္စြာ ဆႏၵျပဳသည္။