Zawgyi
ေဆး႐ုံသြားသည့္သူေတြသည္ အိမ္တြင္လူတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့သည္ကိုေမ့ေနၾက၏။ စိုးရိမ္စရာမရွိေပမယ့္ ေဆး႐ုံတြင္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ေျပာလာသည္။
“ကိုကို ဘယ္ကိုလဲ”
“အျပင္ခဏ”
“ရင္မ်ိဳးဆင့္အစား သိမ့္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္၊ သူ႕ကိုျပန္ေခၚသြားၿပီး ျပန္ပို႔လိုက္မယ္ေနာ္”
“ကိုယ္ သူနဲ႕စကားေျပာလိုက္အုန္းမယ္ ၿပီးရင္ျပန္လာခဲ့မယ္”
သိမ့္ ဒီေလာက္ေတာ့လႊတ္ေပးထားလိုက္၏။ ကိုကိုသည္ ဒီလိုမ်ိဳးပုံစံႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမထြက္ရဲဘူးဆိုတာ သူမ သိလိုက္ရတယ္မလား။ တကယ္ခ်စ္၍ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္၍ျဖစ္ေစ ကိုကိုသည္ သူ၏ကိစၥအားဝန္မခံရဲ။
ေမေမ့စိတ္ႏွင့္အိမ္တြင္က်န္ခဲ့သူေလးအား ေမ့ေနခဲ့သည္။ ကားကိုအျမန္ျပန္ေမာင္းကာ အိမ္ကိုျပန္ေျပးရ၏။ အိမ္ထဲကားဝင္သည္ႏွင့္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ အရာအားလုံးသည္ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္။ ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ မင္းစစ္သည္ အိမ္ထဲအေျပးဝင္ကာ ၾကည့္ေပမယ့္အျပင္တြင္မေတြ႕။ အိပ္ခန္းထဲဝင္လိုက္သည့္အခါတြင္ ကုတင္စပ္တြင္ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနသည့္ကေလး။ မင္းစစ္သည္ အေျပးသြားကာ ကုတင္စပ္တြင္ထိုင္ေနသည့္ ကေလးေအာက္တြင္ ဒူးတုတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္၏။
“ကေလး ဒီအတိုင္းႀကီးေနေနတာလား”
ကေလးဆီမွ ဘာစကားသံမွမထြက္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြျမင္သည္ႏွင့္ မင္းစစ္သည္ရင္ဘတ္ေတြနာက်င္ရသည္။ ကေလးသည္ သူအား မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ ၿငိမ္ကာၾကည့္ေန၏။ သိတာေပါ့ သူ႕အေပၚဒီလိုလုပ္တာကို မယုံနိုင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့။ သူအသုံးမက်တာသူသိပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာတာေရာ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ မ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ကာ ႏႈတ္ကအမွန္အတိုင္းမထြက္နိုင္ခဲ့တာ။
“ကေလး ကိုကိုေျပာျပမယ္၊ ကိုကို႔ေမေမ ေဆး႐ုံကဆင္းၿပီး စိတ္ၿငိမ္သြားတာနဲ႕ ကိုကိုဖြင့္ေျပာမယ္ေနာ္”
…………
“ကိုကိုေသခ်ာဖြင့္ေျပာမယ္ေနာ္၊ ကိုကိုဖြင့္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ထိ ကေလးကေစာင့္ေပးပါေနာ္”
YOU ARE READING
ဒဏ်ရာများနဲ့နှလုံးသား
General FictionComplete (Zawgyi & Uni) Starting..... 14 August 2022 End 24 October 2022 11th Creation ရင်မျိုးဆင့် မင်းစစ်သည် ရင္မ်ိဳးဆင့္ မင္းစစ္သည္
