<<យ៉ាងម៉េច ខ្លាចយើងទុកចោល?>>
ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើមដាក់បន្ដិច។
<<ខ្ញុំខ្លាចឯកា ខ្លាច>>
<<យើងមិនទៅណាចោលឯងទៀតទេ>>
គេសម្លឹងមើលថេយ៉ុងមិនព្រិច ដោយភាពប្រាកដប្រាជា ដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេមិនណាចោលសាជាថ្មីម្ដងទៀត។ ម្រាមដៃតូចៗ បន្ធូរពីការចាប់ដៃរបស់គេបន្ដិចម្ដងៗរហូតដល់អស់ ចុងក្រោយបានត្រឹមសម្លឹងមើលខ្នងរបស់គេ ដើរចាកចេញ។
ថេយ៉ុងអង្គុយចាំគេម្នាក់ឯង យ៉ាងស្រងូតស្រងាត់ ភាពរបិលរប៉ូចក្លាយហានកាលពីមុន មិនដឹងបាត់ទៅណាអស់។ ឬមួយវារលាយបាត់អស់ទៅជាមួយចិត្តនឹងស្នេហា?
<<មកដល់ហើយ ញាំទៅ>>
ជុងហ្គុកដើរមករកវិញ ដាក់ទឹកភេសជ្ជៈនឹងនំនៅលើកៅអី ថេយ៉ុងក៏សម្លឹងមើលមុខគេភ្លឺសៗ។
<<យ៉ាងម៉េចទៀតហើយ?>>
<<លោកកុំសួរធ្វើដូចធុញខ្ញុំទៅមើស>>
<<ចុះម៉េចក៏មិនញាំ?ឬមួយចង់ដើរបណ្ដើរ ញាំបណ្ដើរ>>
<<មិនបាន ធ្វើបែបនោះមិនសុភាព>>
ងាប់ហើយ គ្រាន់តែផងញាំផងសោះ សុតតែមិនសុភាព រើសច្រើនពិតមែន។
<<អ៊ីចឹងក៏ញាំត្រង់នេះទៅ>>
<<មិនបាន>>
<<កើតអី?>>
<<ខ្ញុំខ្មាសគេ...>>
ជុងហ្គុកក្រលេកមើលជុំវិញខ្លួន មិនសូវមានមនុស្សប៉ុន្មានទេ អ្នកដើរកាត់តាមផ្លូវនេះក៏មិនសួវមានដែល តែថេយ៉ុងធ្ចើដូចហួសហេតុ។ ប្រហែលមកពីភាពទំនើង ខ្លាចខ្មាសគេ ព្រោះធ្លាប់តែចូលអង្គុយក្នុងហាងទំនើបៗ ខុសពីគេដែលចូលចិត្ត ធ្វើខ្លួនសាមញ្ញៗ។
<<បើអ៊ីចឹង កាន់មក>>
<<ជុង លោកអៀវខ្ញុំទេ?>>
ថេយ៉ុងនិយាយដាក់គេខ្សាវៗ អោនមុខចុះ មិនហ៊ានប្រសព្វភ្នែកជាមួយគេ ពេលដែលត្រូវសម្លឹងវិញ។ ជុងហ្គុកមិនតប ដើរទៅបៀត រួចបន្ទន់ជង្គង់ចុះ ដើម្បីអៀវថេយ៉ុង ទៅចំណតឡានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ពេលមកដល់ផ្ទះ ថេយ៉ុងក៏ទន់ភ្នែកដេកលក់បាត់ទៅហើយ ទើបគេបីយកទៅដាក់ឲ្យដេកលើគ្រែ នឹងជួយដោះស្បែកជើងឲ។
<<ជុង ឡើងមកដេកមក>>
គេហៀបនឹងដើរចេញទៅក្រៅបន្ទប់ទៅហើយ សម្លេងមួយក៏ហាមាត់ភ្លាម ទើបងាកទៅមើល ឃើញថាថេយ៉ុងកំពុងងើបអង្គុយនៅលើគ្រែ មិនបានដេកលក់តាមកាស្មានរបស់គេ។
<<លោកកុំសម្លឹងមើលមកខ្ញុំជាមនុស្សល្បិចច្រើនអី>>
ជុងហ្គុកគេចក្រសែភ្នែកភ្លាម ពេលឮប្រយោគនោះ។ គេលែងសូវទុកចិត្ត ព្រោះថេយ៉ុងល្បិចច្រើន សង្ស័យលែងសូវមាត់ក៎ដូចលើកមុន ហេងសយលួចគុំគេក្នុងចិត្តផងក៏មិនដឹង។
គេដើរទៅគ្រែ រួចឡើងទៅខាងលើជាមួយ ផ្ដួលខ្លួនដេក ដោយមានថេយ៉ុងដេកកើយទ្រូងគេយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ស្ងាត់រហូតគេអាចនិយាយថា ថេយ៉ុងប្លែកបាន។
<<កើតអីឬអត់?>>
គេសួរដោយការបារម្ភ ព្រមជាមួយបាតដៃស្ទាបថ្ងាសរលោងថ្នមៗ។
<<គ្រាន់តែគិតរឿងពួកយើងខ្លះៗ>>
<<បើគិតហើយមិនសប្បាយចិត្ត គិតធ្វើអី?>>
<<ពួកយើងអាចលើសពីនេះបានទេ?ជុង...ខ្ញុំគិតមួយថ្ងៃនេះហើយ ខ្ញុំប្រាកដជាឆ្គួតមិនខានទេ>>
<<ហេតុអ្វីចាំបាច់គិតពីវា ឬមួយលួចទៅច្រណែនរីកាតា?>>
គេសួរត្រង់ៗ ធ្វើឲ្យថេយ៉ុងភាំងមួយស្របក់ ប៉ុន្តែក៏ព្រមងក់ក្បាល ទទួលស្គាល់ថាខ្លួនឯងច្រណែននាង ច្រណែនត្រង់បានការថែទាំពីគេចេញពីចិត្ត ពីបេះដូងពិតប្រាកដ មិនដូចខ្លួនគ្រប់យ៉ាងសុតតែសម្ដែង។
<<នាងគ្មានបានអ្វីលើសឯងទេ>>
<<តែនាងបានបេះដូងលោក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាច្រណែននាងត្រង់នេះ ខ្ញុំអោបលោកទាំងមិនស្ងប់ចិត្ត ព្រោះអោបសង្សាររបស់គេ>>
<<ឈប់គិតទៅ>>
ជុងហ្គុកអោបរឹតរាងកាយតូចល្អិតខ្លាំងៗ ពេលដឹងដល់សម្លេងញ័រនឹងស្មាតូចញ័រចប្រក់។ គេមិនដឹងថាថេយ៉ុងទន់ជ្រាយត្រូវមកយំនឹងរឿងឆ្គួតៗបែបនេះបានដោយរបៀបណានោះទេ ចិត្តជាប្រពន្ធគេមើលយ៉ាងណាក៏មិនយល់ ចូលចិត្តគិតច្រើនហួសហេតុ។
<<ខ្ញុំសង្ស័យថា ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់លោក>>
ឮហើយ គេក៏ទាញថេយ៉ុងចេញបន្ដិច ជ្រួញចិញ្ចើមដាក់ភ្លាម។
<<ម៉េចក៏គិតថាស្រឡាញ់ ទាំងដែលយើងមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់>>
<<មិនដឹង ខ្ញុំដឹងត្រឹមថាស្រឡាញ់ បេះដូងខ្ញុំមិនស្រួល ចាប់តាំងពីមានវត្តមាននាងលេចចេញមកម្ល៉េះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចត្រូវគេដណ្ដើមបេះដូងចេញពីខ្លួនប្រាណ ខ្ញុំ...ខ្ញុំ ហុឹម...>>
គេសម្លឹងមើលថេយ៉ុងរៀបរាប់ ទាំងមិននិយាយអ្វី ថេយ៉ុងហាក់ដូចចេះសណ្ដុំមន្ដស្នេហ៍ មិនថាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈ ក៏នៅតែស្អាត នៅតែគួរស្រឡាញ់ គួរឲ្យថ្នាក់ថ្នម។ គេថើបថ្នមៗ បញ្ជូនភាពផ្អែមល្អែម នឹងក្ដៅគគុក ក្នុងពេលតែមួយ ជ្រែកអណ្ដាតចូលទៅខាងក្នុង កេវអណ្ដាតតូចទន់ល្មើយលេង ដោយអណ្តាតក្ដៅធំគ្មានឆ្អឹងរបស់គេ ធ្វើឱ្យថេយ៉ុងញ័រខ្លួនទទ្រើក។
<<ហុឹម...>>
គ្រប់យ៉ាងមានតែភាពផ្អែមល្ហែម ដល់ថ្នាក់ធ្វើឱ្យថេយ៉ុងវង្វេងវង្វាន់ តាមរសជាតិស្នេហ៍ ដែលគេប្រគល់ជូន។ រាងកាយបៀតជាមួយនឹងរាងកាយគេ គ្មានចន្លោះប្រហោង ព្រមទាំងអែនទៅរក ពេលបាតដៃធំស្ទាបអង្អែល។ មិនយូប៉ុន្មាន រាងកាយតូចល្អិតក៏ននោលគក ទើបគេត្រូវចាប់ការភាពទើសទាល់ខ្លួនឯងដែល ដើម្បីក្លាយជាមិត្ត ជាមួយ។ បន្ទាប់មក ជ្រែកចូលប្រលោះជើង ដោយបបូរមាត់នៅតែផ្ដោះផ្ដង ថើបបបូរមាត់តូចច្រមិច។
<<សឺត...>>
ពេលភាពមហិមាជ្រែកចូលមក ក៏អត់ឈឺចាប់មិនបាន ទើបងាកមុខពីការថើប រាងកាយទៅជារឹងកព្រឹស ប្រឹងឡើងផតពោះអស់រលីង ម្រាមដៃក៏ខ្ញាំក្រវ៉ាចខ្នងរបស់គេ។
<<អូ ជុងឈឺ...>>
ថេយ៉ុងប្រាប់ ទាំងពេបមាត់ស្ពេប ពេលគេធ្វើចលនា ទាំងគំហក មិនព្រមឲ្យមានរំអិលផ្លូវស្នេហ៍សិន។ ជុងហ្គុកមិនខ្វល់នឹងសម្លេងហាមឃាត់ ក្រៅពីយោគចង្កេះទៅរកខ្លាំងៗ តាមអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាល ហើយម្រាមដៃទាំងដប់ ស្ទាបច្របាច់ដោះទាំងគូខ្លាំងៗ ដៃម្ខាងច្របាច់ ម្ខាងទៀតញីញក់ដូចជារបស់កំសាន្ដ។
<<អូ..ពៅព្រលឹង>>
គេស្រែកគ្រហឹមខ្លាំងៗ អោនមុខជ្រុបនឹងកញ្ចឹងក៎ស៎ខ្ចី បណ្ដោយឲ្យថេយ៉ុងរួមរឹតគេ ពេលកំពុងតែដល់កោះត្រើយ។
<<ឈឺ ចេញសិនមើស>>
ថេយ៉ុងគក់ខ្នងគេតិចៗ ប្រាប់ឲ្យងើបចេញ ព្រោះដោយសារតែគេទម្លាក់ទម្ងន់មករកទាំងអស់ ធ្ងន់ដកដង្ហើមមិនចង់ចេញទៅហើយ។
<<មកក្រេបទឹកឃ្មុំមិនអ៊ីចឹង បែបហ្នឹង ត្រូវតែក្រេបមួយយប់ទល់ព្រឹកហើយ>>
និយាយហើយ គេក៏គ្រលែងទៅរកម្ដងទៀត លើកជើងស្រឡូនទាំងគូមកដាក់លើស្មា ថើបស្មងជើងរលោងថ្នមៗ នឹងសម្លឹងមើលទៅថេយ៉ុងដោយពន្លឺផ្លេកៗ ស្មានមិនដល់។
<<អូ...អាស...>>
សម្លេងថ្ងូគ្រលួចរបស់ថេយ៉ុង ធ្វើឲ្យគេកាន់តែមានកម្លាំង កាន់តែស្ដាប់ រាងកាយគេកាន់តែតម្រូវការលើសដើម ទើបត្រូវបឺតសរុបក្ដីសុខពីរាងកាយថេយ៉ុងជិតមួយយប់ទល់ព្រឹក។
អារម្មណ៍អត់ល្អ ពេលសរសេររឿងវាភ្លាវទៅតែផ្ដាស😤
