မှိုင်းဟန်မြခေတ် {Hiatus}

အပိုင်း - ၆

#Unicode

"အဲ့ပန်းကို..သေးသေးလေး ပျက်စီးအောင်လုပ်မိရင်တောင်..ဒီထဲကနေ အသက်ရှင်လျက်..မင်းထွက်သွားနိုင်မယ် မထင်နဲ့.."

ပန်း၏အရွက်ကို ထိတော့မည့်အချိန်၌ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည့် အေးစက်စက်အသံကြောင့် မှိုင်းဟန်မြခေတ် လက်ကိုချက်ချင်း ပြန်ရုပ်လိုက်ကာ အနောက်ကို တစ်ချက်ခုန်လိုက်သည်။ထို့နောက် ခပ်ဝေးဝေးသို့ ဆုတ်သွားရင်း တိုက်ခိုက်ရန် အသင့်အနေအထား ပြင်ထားလိုက်၏။

စိတ်ဝင်စားစရာကိစ္စများ တွေ့လျှင်တောင် သတိမလွတ်တတ်သည့် မှိုင်းဟန်မြခေတ်ဆိုသောသူက ယခုအချိန်တွင်လည်း သေချာပေါက် သတိမလွတ်နေခဲ့ပေ။ဤသည်ကိုပင် သူ၏အာရုံခံမှုမှ လွတ်မြောက်ပြီး ထိုပန်းခင်းထဲတွင် ပုန်းနေနိုင်သည်က အမှန်တကယ်ပင် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းနေ၏။

မှိုင်းဟန်မြခေတ် မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်ရင်း ဖြစ်ပေါ်လာတော့မည့်ပွဲကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ စောင့်မျှော်နေမိသည်။သူနှင့်လက်ရည်ချင်း ယှဉ်နိုင်မည့်လူ ပေါ်လာသည်က သူ့အတွက်တော့ အလွန်ပျော်စရာကောင်းသော ကိစ္စဖြစ်လေသည်။

"ဟေ့!..တစ်ပွဲလောက်ချရအောင်!.."

ထိုအခါ ထိုပန်းခင်းထဲမှ ခနဲ့သည့်လှောင်ရယ်သံပါ‌သော စကားသံက ထွက်ပေါ်လာလေသည်။

"မင်းအဆင့်နဲ့ငါ့အဆင့်တူလို့..စကားလာပြောနေတာလား?"

ထိုစကားကြောင့် မျက်နှာထက်ရှိ မသိသာသေးသည့် အပြုံးက ရုတ်ခြည်းပျောက်ကွယ်သွားကာ မှိုင်းဟန်မြခေတ်၏ဒေါသသည် ထိပ်ဆုံးသို့ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ထို့နောက် ဒေါသ၏လွှမ်းမိုးမှုအရ ရန်သူ၏ခြံဝန်းဆိုသည်ကိုလည်း အမှတ်မရတော့ကာ မှိုင်းဟန်မြခေတ်သည် ထိုပန်းခင်းထဲသို့ တိုးဝင်၍ သူ့ကိုအထက်စီးမှ ဆက်ဆံနေသည့်လူကို ရှာတော့သည်။သို့သော် ထိုပန်းခင်းကို နှစ်သက်မိသည့်စိတ်လေးက သူ့ကို ပိုစိုးမိုးနေတာကြောင့် အတင်းကြီးတော့ တိုးမဝင်ဘဲ ပန်းများကို မနင်းမိစေရန် ကြိုးစားရင်းသာ ရှာနေလေသည်။

"ခွေးကောင်!..ီးက ဘောင်းဘီထဲပုန်းနေသလို ပန်းခင်းထဲမှာ..မင်းပုန်းမနေစမ်းနဲ့! မင်းသတ္တိရှိရင် ထွက်ခဲ့စမ်းပါ..မင်းမျက်ခွက်ကို..စုတ်ပြတ်သတ်အောင် ငါဆိုတဲ့ မှိုင်းဟန်မြခေတ်က..ထိုးပေးမယ်!"