LANETLENMİŞ

Babam

Babam geri kafalı şiddet ağırlıklı narsist bi adamdı çocukluğumuzdan beri abim ve beni şiddetle büyütmüştü 5 kardeştik ama sadece abim ve ben şiddet görerek büyümüştük çünkü diğer kardeşlerim çalışkandı babamın istediği gibiydiler o yüzden babam onları fazla sıkmazdı ama ben her Allah'ın günü dayak yerdim çünkü erkek arkadaşlarımla top oynamayı çok severdim, babam beni onların yanında görünce "ben sana erkeklerle oynamayacaksın demedim mi" diye azarlayarak döve döve aralarından alıp eve getirirdi. Her dayak yemem de utanıp 2 gün arkadaşlarımın yanına gitmeyip evde duruyordum, özgüvenimi tekrar kazandığımda tekrar sokağa çıkıyordum ve tekrar babamdan dayak yiyerek eve geri geliyordum, bi gün annemin kulağına eğilip "anne babama söyler misin beni artık dışarda dövmesin eve getirip dövsün arkadaşlarımdan utanıyordum" dedim, ne kadar çaresiz bi istek değil mi ? ona beni hiç dövmesin demiyorum çünkü bu mümkün değil ama en azından dışarda dövmesini istemiyordum ama tabiki bu ne babamın ne de annemin umrunda değildi.

Babam kızar döver ama başıma bişey gelse üzülür korkar bence diye düşünüyordum hep, çünkü duyguları olduğuna inanmak istiyordum bi insan bu kadar acımasız olamazdı.

10-11 yaşlarımdaydım arkadaşımla hırsız polis oynuyorduk ve ikimiz de bisikletlerimizin üzerindeydik ben hırsızdım ondan kaçıyordum, iki binanın arasından girip ana yola çıkarken karşıdan bi kamyon geldiğini fark ettim aramızda 20 santim falan vardı zaten, fark etmemle kamyonun altına girmem 3 saniye falan sürdü, şuan arkadaş ortamında olayı anlatırken bana kamyon çarpmıştı diyorum ama aslında ben kamyona çarpmıştım, kamyonun altındayken bayılmışım bi kaç tane kadın beni tutup çıkarmış, abimin arkadaşının evi vardı yakınlarda beni oraya götürüp yatırmışlar kalktığımda başımda bir sürü kadın vardı, hepsi benim için çok korkmuştu gözlerimi açtığımda hemen benimle ilgilenmeye başladılar, ev sahibi olan kadın kollarımdan tutup beni lavaboya götürdü "elini yüzünü yıka kendine gelirsin yavrum" dedi.

Bu hiç görmediğim bi ilgiydi şaşırmıştım sonra aniden aklıma babam geldi, acaba babam duyunca üzüldümü diye merak etmeye başladım elimi yüzümü yıkadıktan sonra hiç bişey demeden evden çıktım kadınlar arkamdan "aman dikkat et aman yavaş git" diye bağırıyorlardı o sırada sokağın karşısında babamı gördüm, aramızda 10-15 metre mesafe vardı ama gözlerinin içindeki kızgınlığı görebiliyordum beni öldürecek gibi bakıyordu kaşları her zamanki gibi yine çatıktı bacaklarım ve kollarımda ki sıyrıklardan ötürü canım acıdığı için yavaş adımlarla yanına gittim aniden kolumdan tutup " sen hiç bir b*ku hak etmiyorsun, seni adam yerine koyup sana bisiklet aldık sen daha 1 ay bile olmadan bisikletin ağzına s*çtın, işte sen böylesin elindekinin değerini bilmiyorsun,nankörsün " diye azarlayarak eve götürmeye başladı canım acıyordu ama fiziksel olarak değil, babamın hala değişmediğini görmek canımı yakmıştı, içimden "hep böyle mi olucak, ben sonsuza dek buna mı mağruz kalıcam" dedim.

Bu olaydan sonra tamamen emin olmuştum babamın duyguları ve merhameti yoktu o gerçek bi narsistti ve ben bi narsistin psikolojisi bozuk kızı olarak büyüdüm.

Mesela boğazda köprünün yanındaydı evimiz, çok güzel manzarası vardı, herkes özenirdi. Evime gelen arkadaşlarım " çok şanslısın keşke senin yerin de olsam" derlerdi. Bu söyledikleri beni çok sinirlendirirdi çünkü ben şanslı falan değildim, herkesin bakmaya doyamadığı o manzaraya karşı ben şiddet görerek büyümüştüm onlar için çok güzel  olan o manzara benim duvardan duvara hırpalanarak şiddete maruz kalırken gördüğüm bulanık bi görüntüydü sadece. Manzara, güzel bi ev , zenginlik umrumda bile değildi ben mutlu olmak istiyordum beni seven bir aile istiyordum.

Çocukken izlediğim filmler de hep zengin ailelerin çocukları intihar ederdi, içimden derdim ki " yaaa bunlar ne kadar salak, o kadar zenginsin ye-iç - gez - toz neden intihar ediyorsun" diye ekran başında delirirdim, şimdi onları daha iyi anladım. Meğer mutlu olmadıktan sonra hiç birinin bi anlamı yokmuş, herkesin imrenerek baktığı o manzaralı balkonumda oturup sigara içerek intiharı düşünürken anladım tüm bunları.

Babam aynı zaman da fazla geri kafalıydı bizi sürekli dinle Allah'la korkuturdu, en küçük hatam da bana "bak adam ol yoksa seni bi kursa atar yıllarca almam" diyordu. Korkuyordum çünkü bunu yapan bi adamdı, abimi ve diğer iki ablamı ilk okul dördüncü sınıfta okuldan alıp kuran kursuna vermişti, ben okulda spor dalında başarılıydım o yüzden okul beni bırakmadı, ben diğer kardeşlerimden biraz daha fazla okumuştum, orta okul 8 e geçtiğim günün sabahı babam çocukluğumdan beri söylediği şeyi yapmıştı, beni kursa atmaya götürüyordu, hayallerim gelecek planlarım aşık olduğum kızı tekrar görüp ona hediyemi verme planım, her şey kursağımda kalmıştı, babam akrabalardan birinin önerdiği herhangi bi ev kursunun kapısına beni atıp gitti.