Skylar (voltooid)

1. A shiny sun on a dark morning

Het felle licht schijnt recht op mijn gezicht. Jeetje... Hoe laat is het wel niet? Ik beweeg, om mijzelf nog even lekker comfortabel te maken. Wacht... Dit voelt niet als mijn bed. Ik open mijn ogen, maar sluit ze gelijk omdat het felle licht mij verblind. Langzaam open ik een oog, en laat het aan de felle zon wennen. Eens voelen... Is dit hout? Nu open ik ook mijn andere oog.

Dit is mijn kamer niet.

"De heck..." Fluister ik. Ik kijk verbaasd voor me uit. Ik zie een deur. Een simpele, houten deur. Hmm... Ik kijk om me heen. Ik zit in een houten huisje. Wat heb ik nu weer geflikt? Hoe kom ik hier? Het is een best wel klein huisje, van een meter of zes lang en drie breed. Er zijn geen ramen. Het is leeg, op twee dingen na. In de linkerhoek staat een bruin kistje. Oke, daar ga ik later in kijken. Maar voor mijn neus staat een paaltje, met daarop een bordje.

Skylar Denver,
15 jaar.
De Enderworld.

Ik wrijf in mijn ogen. Wat is dit? Heeft iemand een grap uitgehaald? Wat heb ik vannacht gedaan? Ik denk diep na, maar... Zwart. Al mijn herinneringen zijn weg. Heet ik Skylar Denver? Ik weet het niet meer... Ben ik 15? Misschien... De Enderworld? Wat is dat? Wat betekend dit? Waarom ben ik hier? Ik begin zwaar te ademen, en mijn hart versneld. Oh nee... Ben ik dood? Lig ik in coma? Droom ik? Snel knijp ik mijn neus dicht, om te kijken of ik kan ademen.

Nee. Dit is dus geen droom.

Wat is dit dan voor een plek? Ik sta op. Ah... Ik heb verschrikkelijke spierpijn. Langzaam loop ik naar de houten deur. Vier kleine vierkanten raampjes laten felle lichtstralen naar binnen schijnen. Zal ik naar buiten gaan? Ik pak de deurklink. Of nog even wachten? Kijken wat er in de kist zit? Maar misschien ben ik wel ontvoert, is dit mijn kans op te vluchten... Ik duw met alle kracht de klink naar beneden en ren naar buiten. Snel, zonder om te kijken.

"Oh mijn..." Gil ik. Ik rem mijzelf gelijk af.

Ik sta op een grasveldje, van ongeveer drie meter lang. Voor mij is een grote, blauwe leegte, en bijna was ik erin gevallen... "Wat is dit toch?" Fluister ik uit pure angst. Ik werp een blik naar de diepte. Het is helder blauw, als een zomerse ochtendlucht. Ik kijk voor me. Er is veel blauw, maar daar in de verte zie ik iets, een eiland... Het zweeft! "Oh mijn god..." Zeg ik hardop. Het reusachtige eiland bestaat uit gras, met een ongelofelijk groot huis erop. "Wow..." Fluister ik. Mijn instinct wil daar gelijk heen... Maar hoe? Het is zeker 50 meter hier vandaan, met alleen maar blauwe diepte ertussen.

Wacht eens even... Als dat daar zweeft, zweeft mijn eiland dan ook? Ik draai naar rechts. "Oh mijn..." Ik zet een stap naar achter van de schrik. Daar, op ongeveer 20 meter van mij vandaan, zweeft een ander eiland. Even klein als de mijne, met een houten huis erop.

Maar ook net als mijn eiland, staat er een verward persoon om zich heen te kijken.

Een jongen, met zwart, krullend haar, en een bleke huid. Ik ren naar binnen, hopend dat hij mij niet heeft gezien. "Is dit een gekkehuis?" Vraag ik mijzelf. Langzaam loop ik weer naar mijn houten deur, en kijk ik om het hoekje richting het eiland van de jongen. Hij heeft me niet door, en leunt nu tegen zijn huisje aan, met een depresieve blik. Snel ren ik naar de linkerzeide van mijn eiland. "Ho..." Zeg ik automatisch, en ik doe weer een stap achteruit. Ook aan mijn linkerkant zweeft een eiland.

Even klein.
Met een even stom huisje
Met een even verward persoon.

Een meisje, met blond, steil haar, die paarse plukken bevatten. Haar hoofd draait richting mijn eiland. Oh shit, ze heeft me gezien! Mijn blik veranderd in zeer angstig, en ik kijk haar recht in haar verwarde ogen. Ook zij doet angstig een stap achteruit. Zo staan we dan, voor een tijdje. Ik breek ons korte contact en ren weer naarbinnen. "Dit is gestoord", hijg ik tegen mijzelf. Wat moet ik doen? Mijn huis onderzoeken? De kist bekijken? Ik kies voor het laatste, en loop richting het houten kistje. Eens zien... Ik duw het open.

"Wow..."

Er liggen zes dingen in. Ik pak het eerste wat mij opvalt. Een glinsterende, grote boog. Wauw... Ik kan niet bedenken of ik dit kan, maar hij is prachtig. Er hangt een klein kaartje aan het handvat.

Power 1 bow.

Power 1? Wat betekend dat? Het zal wel, hij is mooi. Ik leg de boog naast me neer. Dan pak ik het volgende wat ik zie. Pijlen. Het is een bosje pijlen, bij elkaar gehouden door een touw. Aan het touw hangt weer een briefje. Ik lees het.

24 arrows.

24 pijlen? Dat is best veel! Maar waarom krijg ik wapens? Ik leg de pijlen naast de boog neer, en pak nu het volgende wat ik zie. Een schijnende, gouden appel. "Is dit eetbaar?" Zeg ik tegen mijzelf. Weer hangt er een kaartje aan het steeltje.

Golden apple.

Nonchalant leg ik het naast de rest van de spullen. Het zal wel. Nu pak ik het volgende. Een schijnend, blauw, hakding...

Diamond pickaxe, efficiency 3.

Een pikhouweel? Waarvoor zou ik die nou weer moeten gebruiken? Vragend leg ik het naast me. Nu grijp ik het rare gevalletje wat opgevouwen in de kist ligt. Is dat een... Shirt van staal? Met een frons onderzoek ik het ding. Eens kijken... Waar zit het kaartje hiervan?

Chain chestplate.

Chestplate? Moet ik dit aantrekken? Is het inderdaad een shirt? Raar... Ik gooi het achter me neer, en pak nu het laatste, wat onderin ligt. Een kartonnen doosje. Pfoeh... Het is best zwaar. En het klingelt. Zal het breekbaar zijn? Ik leg het op de houten vloer naast me en open het.

Flesjes?

12 kleine, doorzichtige flesjes staan in de doos. Allemaal met een blauwe dop. Waar zijn deze voor? Ik pak het welbekende kaartje.

12 bottle 'o enchanting.

Enchanting? Moet ik gaan toveren hiermee? Ik pak er een uit, en bestudeer de inhoud. Het is een glinsterend, wit poeder. Het zal wel... Ik stop het flesje weer terug, sluit de doos en schuif hem aan de kant. Ik werp nog een blik in de kist, klaar om hem dicht de doen...

He. Er zit nog iets in. Een briefje. Wantrouwend pak ik het en vouw het open.

Beste Skylar...