Skylar (voltooid)

2. Making allies

Gefeliciteerd!

Je bent nu op het prachtige, aller machtige Skywars! Je bent vast verward. Weet niet wat het is, denkt dat je gek bent geworden. Maar dat maakt niet uit, dat hoort erbij!

Er is maar één weg terug. De laatste over zijn.

Wat? Betekent dat ik... Angstig kijk ik naar het wapen.

Samen met 23 andere spelers zit je in deze map. Dood de rest, en je leeft. Pas op voor de void, oftewel de grote, blauwe leegte onder je.

Je mag een team maken, maar op een dag zal je die toch wel moeten verbreken. Je kan naar andere komen door te bouwen met het speciale soort land wat er hier te vinden is. Succes.

En onthoud: niet vallen, niet doodgaan, de laatste die leeft mag weg.

- M

Met open mond staar ik naar het briefje. Dit menen ze toch niet? Ga ik echt dood? Spontaan begin ik te huilen. Nee, ik ben te jong! 15 pas, waarschijnlijk! Ik adem diep in. Oke Skylar, relax. Waarschijnlijk is dit wel een droom. Of coma. Of wat dan ook. Het is niet echt! Ik veeg mijn tranen af, en besluit voorzichtig een stap naar buiten te doen.

Zouden ze al klaarstaan met hun wapens? Ik gluur naar mijn buren. De jongen kan ik niet zien. Die is dus binnen, denk ik. Het meisje... Ze staat buiten, en kijkt angstig om zich heen. He... Ik zie ineens bij haar eiland een kist ergens aan de rand. Heb ik dat ook? Voorzichtig probeer ik om mijn huisje te kijken. Hmm... Ik zal toch echt erheen moeten lopen. Durf ik? Langzaam zet ik een stap.

Er gebeurt niks.

Nog een.

Weer niks.

Ik speur de randen van mijn eiland af, op zoek naar een kist. Ik zie dat er ook nog een boom is op mijn eiland. Hmm... Zo even bekijken. Maar waar is die kist nou? Eens zien... Ja, ik zie hem! Daar, aan de linker achterkant van mijn eiland zit mijn kist. Ik kijk nog een keer naar het meisje, die mij vragend aankijkt. Moet ik wat doen? Ik probeer haar te negeren, ren zo snel mogelijk naar de kist, til hem op en ren weer naar binnen.

Pfieuw. Ik leef nog. Ik zet de kist naast de andere kist, leg mijn andere spullen aan de kant, en open de nieuwe kist. Eens kijken... Vier items.

Het eerste wat ik pak is een bakje. Wat zal hier inzetten? Ik maak het open, en een zoutige geur ontsnapt. Eten? Ik kijk het bakje in. Vis! Ook het kaartje is aanwezig.

3 cooked fish.

Mooi zo. Nu hoef ik niet te verhongeren. Ik vraag me alleen af hoe het zit met drinken... Volgende! Wow... Ik pak een glanzend, zwaar zwaard. Ik voel me slecht nu ik het in mijn handen heb. Het feit dat ik hiermee mijn leven moet redden vind ik niet zo prettig... Ook hier hangt weer een kaartje aan.

Iron sword.

Ijzeren zwaard dus... Ik leg het maar snel weer aan de kant. Snel pak ik het volgende item. Twee, eigenlijk. Het zijn gouden schoenen.

Golden Boots.

Zoals ik al dacht dus. Wel raar dat ze goud zijn. Ze zouden toch niet van echt goud zijn? Nee... Bedenk ik me gelijk. Dat zal veel te zwaar zijn. Ik leg ze weg. Nu het laatste, en gelijk het meest mysterieuze. Het is een vierkant doosje, met een klein klepje. "Wow", zeg ik nieuwsgierig. Ik open het kleine klepje. Er komt een klein blokje uitrollen. Wat is dit nou? Ik zoek naar het kaartje, die erop is geplakt.

15 stone blocks.

15 blokken steen? Het zijn amper kiezeltjes! Wat moet ik ermee? Teleurgesteld wil ik het kubusje terug stoppen, maar ineens begint het ding te groeien. "Wat de..." stamel ik. Ik laat het van schrik op de grond vallen, en binnen no time is het zo groot als één bij één meter. "Oh", zeg ik opgewonden. Hiermee kan ik dus bouwen! Zal het dan... Ik pak het op. Zwaar is het niet, gelukkig. Voorzichtig check ik de buitenwereld, maar mijn buren zijn er niet. Ik ga met mijn rug richting het midden staan, en duw zo hard ik kan de steen tegen mijn huis aan.

Hij blijft plakken! "Wauw..." zeg ik onder de indruk. Ik pak het er weer vanaf, en dat gaat prima. Kan ik hem dan ook wel weer terug doen? Ik loop weer naar binnen, pak het doosje met de resterende 14 blokken, en leg het grote, stenen blok erop. Hij krimpt! Triomfantelijk leg ik het kleine blokje in de opberg doos, en leg die terug in de kist. Alles gaat terug in de kist.

Nu kijk ik weer naar buiten. Hmm... Het is raar dat ik het midden prima kan zien, wat minstens 30 meter verder is, maar niet verder kan kijken dan twee buren. Want tenzij ik ineens ook niet meer kan lezen, moeten er nog 21 andere mensen zijn. Ik check de rechter buurman weer. Hij staat in de deuropening, en houd een blauw zwaard beet. Hmm... Dat ziet er wel sterk uit. Vermijden dus. Nu check ik dat meisje met het paarse haar. Ze zit op haar eiland, naast haar tweede kist, en checkt haar spullen. Ze heeft twee stuks van die gouden appel... Wat pijlen, maar ik kan niet zien hoeveel vanaf hier.

Ik zou haar kunnen doden. Mijn pijl en power 1 boog pakken, haar neer of eraf schieten. Dan zouden er nog maar 23 van ons zijn. 22 te gaan, maar... Ik kan het niet. Ineens kijkt ze mijn kant op. Als een bang prooidier zet ik een stap achteruit. Gaat ze mij doden? Maar ze lacht alleen maar vriendelijk. Zal ze me kunnen horen als ik schreeuw?

Ik zwaai.

Ze zwaait terug. Zal ik vrienden maken? Kan ik haar vertrouwen? "Kan je hier komen?" Schreeuwt ze dan ineens. Ze wilt een team worden! Maar dan moet ik over deze verschrikkelijke diepte heen bouwen met mijn 15 plakstenen.

"Team?" Vraag ik hopeloos. "Graag!" Zegt ze op dezelfde hopeloze manier. "Heb je bouw blokken?" Schreeuw ik. Ze knikt. "Zeven!" "Ik vijftien", schreeuw ik terug. "We bouwen naar elkaar, oke?" Stelt ze voor. Ik knik. Snel ren ik naar binnen. Hmm... Zal ik nog wat mee moeten nemen? En hoe dan? Ik besluit mijn zwaard hier te laten, aangezien het zo zwaar is, maar ik kan mijn boog wel over mijn schouder hangen, en wat pijlen in mijn zak proppen... Ik heb een verschrikkelijk raar en lelijk uniform aan. Een lichtblauwe, pastelkleurig shirt en een zwarte broek. De jongen en het meisje hadden een andere kleur. Ik grijp ongeveer zes pijlen, en probeer ze in mijn zak te doen...

"He!" Schreeuw ik van verbazing. Ineens krimpen de pijlen naar zakformaat. "Dus zo werkt het hier..." zeg ik. Ik pak mijn boog, en doe het puntje in mijn linkerzak. Ook die krimpt ineens naar een mini boogje. "Super vet!" Zeg ik. Ik grijp nog een stuk vis, de gouden appel, want misschien weet zij wel wat het is, en natuurlijk de doos met bouwstenen, prop alles in mijn zak, en ren naar buiten. De rare toverflesjes laat ik thuis.

Het meisje met het paarse haar en paars shirt heeft al een bouw blok aan de rand van haar eiland geplakt. Een stuk hout, om precies te zijn. Mega eng... Voorzichtig doet ze een stap op het stuk hout, en plakt de volgende eraan. "Ik kom!" Schreeuw ik. Ik open de doos, haal erg een kubus uit en laat het groeien.

"Zo..."

Pets. Het eerste blokje zit erop. Ik kijk de diepte in. Verschrikkelijk... Ik werp mijn hoofd weer recht vooruit. Niet naar beneden kijken, gewoon door bouwen.

Niet vallen, niet doodgaan...