Skylar (voltooid)

4. Snowball fight

Ik zak door mijn knieën, en staar depressief naar de blauwe leegte. "Ik heb iemand vermoord..." Klaag ik. "Ja", zegt Liene. "Maar is dat jouw schuld?" "Uh-hu", zeg ik bevestigend. "Skylar, zitten we door jou op een klein eiland, gedwongen om te moorden, niet wetend waarom, hoe en waar precies we hier zijn?"

Ik ben stil.

"Precies. Nee. Dus kop op, we moeten verder. Het lijkt me het slimst als we gewoon er zeker van zijn dat onze buren niet raar doen. Laten we naar George's eiland bouwen, en kijken of hij nog spullen in zijn kisten heeft".

Ze loop vastberaden naar het onafgemaakte bruggetje van de jongen waarvan ik het leven heb afgenomen. "Je bent trouwens echt goed met die boog", zegt ze nonchalant. "Handig". "Dankje", zeg ik onzeker.

"Oh shit, dat is waar ook. We hebben geen blokken. Dat word of springen of minen", zegt Liene. "Minen!" Zeg ik gelijk. "Dit is minstens twee blokken afstand. Ik moest net één blok ver springen, en geloof me, dat moet je niet vrijwillig willen".

"Zitten we vrijwillig op dit eiland?" Vraagt Liene. Ugh, ik irriteer me eraan dat ze de eilanden overal de schuld van geeft. "Ga je pickaxe dan halen", zegt ze dan. Ik knik, draai me om, en ren op de brug af. En go, denk ik bij mijzelf. Ik spring over gat van mijn brug, en ren naar mijn eiland.

Hoe zit het met Miles? Ik kijk even naar zijn eiland. Hmm... Hij zit op het gras, met zijn rug tegen zijn huis, en hij heeft drie blokken richting het midden geplaatst. Hij is dus wel een bouwer... Maar hij gaat gelijk voor het grote midden. Wat zal daar zijn? Een weg eruit?

Nee, natuurlijk niet sukkel, zegt een stem in mijn hoofd.

De enigste weg hieruit is door te doden. Ik scheur mijn blik van Miles en ga naar binnen. Eens kijken... De pickaxe. Hebbes. Ik grijp het blauwe, glinsterende ding en doe het in mijn zak. Natuurlijk krimpt het. Ik begin hier handig in te worden, zeg! Snel ren ik naar buiten, en kijk ik nog één keer naar Miles. Hij zit een beetje met zijn spullen te klooien. Hij heeft nu zo'n raar flesje beet, die ik ook heb. Hij opent het en strooit de inhoud over zich heen. "De heck ben je aan het doen?" Fluister ik. Dan smijt hij het flesje de blauwe diepte in. Het zal wel...

Ineens draait hij zijn hoofd naar mij. Ik ben bevroren van angst, durf niet te bewegen. Wat moet ik nu doen? Hij kijkt me aan, bestudeerd me. Dan staat hij op, en loopt langzaam richting de rand van zijn eiland, zodat hij dichter bij mij is.

Oh nee. Ik ga eraan.

Hij graait in zijn zak, en haalt er een wit balletje uit. Huh? Is dat een... Sneeuwbal? Nu kijk ik hem fronsend aan. Wilt hij me vermoorden met een simpele sneeuwbal? Hij tuurt naar me, neemt me in zijn vizier, en dan smijt hij de sneeuwbal in mijn richting. Ik doe niet mijn best om het te ontwijken. De sneeuwbal knalt vol tegen mijn buik aan.

"Whaaa!" Gil ik. Die sneeuwbal heeft kracht! Ik ben een ongeveer een meter naar achteren gevallen. Dus zo werkt het met de sneeuwballen... Als je die tegen je aankrijgt terwijl je op de brug staat val je! Ik kijk Miles angstig aan, kijken wat zijn volgende aanval word, maar hij is al weer omgedraaid, en plaatst nu zijn vierde blok richting het midden.

Moet ik schieten? Dan is er één minder... Zonder helder na te denken pak ik mijn boog, en span er een pijl in aan. Ik neem Miles in mijn vizier, die nietsvermoedend verder bouwt.

Kom op Skylar, denk aan wat Liene zei. Dit is niet jouw schuld, dit is de schuld van het Skywars... Kom op... Laat die pijl nou vliegen!

Ik laat mijn boog weer zakken. Ik kan het gewoon echt niet. Ineens besluit Miles te kijken wat ik aan het doen ben, en ziet de boog. Angstig rent hij naar zijn huis, en gluurt naar me om het hoekje. Ik kijk alleen maar terug, leg dan mijn boog terug in mijn zak en ren naar Liene.

"Bzzp". Mijn apparaat.

Hannah Ferro was killed by Scarlet Venn.

Dat was dat meisje, die schattige! Ze kan dus wel moorden... Brr... "Liene!" Schreeuw ik. "Ben er weer!" Liene komt uit haar houten huisje. "Hehe", zegt ze. "Dat duurde pittig lang!"

"Sorry, Miles deed vervelend". "Heb je hem vermoord?" Vraagt Liene. "Nee, natuurlijk niet!" Zeg ik. "Dan had je het toch al geweten?" Ik wijs naar het berichten apparaat. "Oh ja", zegt ze nonchalant. "Maar goed, pak je pickaxe..." Ik neem het blauwe gevaarte in mijn hand. "En sla maar op deze steen". Liene wijst naar een stuk beton achtig steen in haar huis.

"Dat gaat toch nooit werken?" Zeg ik. "Doe nou maar", zegt Liene. Ik doe het. "Pets.." Een kleine scheur komt tevoorschijn in de steen. "Nog een keer", commandeert ze. Ik sla meerdere keren, en er komen steeds meer scheuren in. "De genade klap!" Zegt Liene. Zo hard ik kan sla ik de pickaxe in het steen. "Krrrr..." De steen barst, en alles wat er nu over is is een kleine kubus, even groot als mijn bouwstenen. "Dat is het", zegt Liene, en ze pakt het kubusje. Nu zit er een vierkant, gapend gat in haar huis.

"Kom", zegt ze. Ze loopt naar buiten, en plaatst het blokje aan haar kant. Nu kunnen we springen. "Naar u", zegt ze met een gemene glimlach. "Ja doei!" Zeg ik. "Oke", zucht ze. "Watje". Liene springt triomfantelijk over het gat, en rent naar George's eiland. Waarom is ze zo goed in dit spel? Als wij de laatste over zijn... Ik maak geen schijn van kans.

"Kom je nog?" Lacht ze. "Ja, ja..." Ook ik spring succesvol over het gat, en loop richting George's eiland.

"Bzzp..." Lex Stanley was killed by Scarlet Venn.

"Weer die Scarlet", zeg ik. "Ze is echt eng!" "Dat word nog een lastige", zegt Liene. "Eens kijken... Wie is onze gelukkige buurman of buurvrouw vanaf hier?" Liene loopt naar de linkerkant van George's eiland.

"Uh, Sky? Ik denk dat je dit wel zou willen zien..." zegt ze. Oh oh. Met een versnelde pas ren ik richting Liene. Daar staat onze tegenstander dan, op haar eiland, met een glinsterende boog. Klaar om ons te doden.

Het is Scarlet Venn.