Skylar (voltooid)

9. The good and the bad

Het punt van het zwaard rust tegen mijn stalen armor aan, als ik langzaam mijn ogen weer open.

"Jij... Ik..." Stamelt Miles. Ik houd mijn mond maar, voordat ik het zo heel erg verpest voor mijzelf. Hij stottert nog wat onverstaanbaars, laat dan ineens zijn zwaard op de grond vallen, pakt het op en rent naar buiten, via de brug naar zijn eiland, en dan richting het midden.

Ik zucht luid. Dat was close... Maar het heeft wel geholpen. Kent hij die ring? Blijkbaar... Ik kijk er weer naar. Hij is echt zo mooi... Ik vraag me echt af hoe ik het heb gekregen, en van wie.

Dromen.

Nee! Het zijn maar stomme dromen. Niks meer, niks minder.

Oh, en waarom vindt Scarlet Oliver dan leuk?

Dat was niet eens zeker! Gewoon een gok! Ik word gek van mijzelf. Ik schud mijn hoofd wild, en loop weer naar buiten. Op naar Scarlet en Liene.

Net als ik aan kom lopen plaatst Scarlet het laatste blokje, en loopt behendig naar Hannah Ferro's eiland. "Jeetje Sky, dat duurde lang", zegt Liene. "Sorry, ik..." stamel ik. Zal ik het hun vertellen? Over dat ik een connectie voel met Miles, en dat hij 'de ring' kent?

Nee. Dit keer niet.

"Ik had wat moeite met dat armor, je weet wel... Stalen en gouden kleding ben ik niet gewend!" Ik imiteer een grinnik, hopend dat Scarlet en Liene het geloven. Liene grinnikt terug, en Scarlet roept: "Hey, komen jullie nou nog?" "Ja!" Antwoord ik. Liene loopt ook over de brug heen, gevolgd door mij.

Ik loop snel naar de andere kant. Huh? Er is al een brug gebouwd... "Hey guys, misschien willen jullie dit... Aaah!"

Voordat ik het weet ben ik tegen de muur van het huisje aangedrukt, en rust er een zwaard op mijn keel. Een jongen met bruin haar en woeste groene ogen kijkt me aan. Oliver.

"Skylar!" Hoor ik Scarlet gillen. De twee meiden rennen naar me toe. "Oliver!" Roept Scarlet kwaad. Hij grinnikt. Scarlet loopt schreeuwend op hem af, en duwt hem weg. Binnen no time zit ze op hem, met haar zwaard op zijn keel nu. "Gaat het?" Vraagt Liene als ik bij haar sta. Ik knik.

"Zeg maar dag, Oliver!" Krijst Scarlet. Hij moet weer lachen. "Wat lach je nou dom?" Snauwt ze. "Je durft het toch niet!" Zegt hij vol vermaak. "Oh, pas jij maar op!" Zegt ze, en ze heft het zwaard. "Nee, jij!" Zegt hij. In een flits zijn de rollen omgedraaid, en ligt Scarlet op de grond met een mes tegen haar keel. Verschrikt houd ik mijn adem vast, en Liene grijpt mijn hand.

Oliver grinnikt weer, staat ineens rechtop, en slaat zijn armen over elkaar. "Ik zei toch dat je me niet aankan?" Zegt hij triomfantelijk. Scarlet gromt, en kruipt ook overeind. Ik durf niks te zeggen, net zoals Liene.

"Maar goed", zegt hij. "Jullie hoeven niet dood. Jullie zijn wel eerste rang vechters". "Wat?" Vraagt Liene verbaasd. "Nou kijk", zegt Oliver. "Je hebt goede en slechte vechters. Mensen die doden en mensen die vluchten. Eerste en tweede rang vechters. Mijn plan is om eerst de tweede rang's uit te roeien. Dan kunnen wij een gezellige finale hebben", zegt hij met een knipoog. Scarlet word nog geïrriteerder, maar houdt zich in. "Dus eh, ik ga wel even jullie kant op", gaat hij verder. "Die naast mij leeft nog, pas op. Wel een tweede rangs, gewoon een beetje lastig". Ik kijk hem verward aan. "Nou, doei", zegt hij, en hij rent richting het eiland van Scarlet.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt Liene. "Die Oliver, aghr!" Gilt Scarlet. "Hij is zó irritant!" Liene grinnikt. "Nou, gaan we naar die tweede rangs persoon?" Vraagt Scarlet verveeld. "Sure", zeg ik, en ik zet een stap op de brug naar Olivers eiland. Op naar misschien wel mijn derde kill...