Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikalimang Tasa

Ikalimang Tasa

Psalm 112:7,
"He is not afraid of bad news; his heart is firm, trusting in the Lord."

THE WEATHER suddenly changes like how the face of the man I'm talking to right now changes too. Ang init na ramdam ko kanina'y bigla na lamang napalitan ng dilim sa kalangitan; mukhang uulan yata ngayon. 

"Ilang araw lang tayong 'di nag-uusap, hindi mo na ako kilala?" I arced my brows. We've met before? 

"Pardon?"

"Grabi, Adira, makakalimutin ka na pala? Ako 'to, si Jepoy–" I can't hear the other words he uttered because I process what he said earlier. 

I looked at him again to remember him... pero ayaw talaga. Though he's genuinely smiling at me, hindi ko siya tanda. 

"Sorry. Nakalimutan ko talaga," I said. Tumango-tango lang ito, tila desmayado. 

I stopped when I noticed something had changed in me... Madalas na yata akong naging makakalimutin ngayon. Maliban sa napapansin ni Anna, napapansin ko rin na madali na akong makalimot. 

Nanatili pa rin kaming magkaharap sa isa't-isa. I'm in my way out of this campus while him–I don't know kung saan siya pupunta. 

"It's okay, just forget it. So, where are you heading?"

"Uuwi, why?" 

Akmang ipagpapatuloy ko na sana ang aking paglalakad nang magsalita siyang muli. God, mas lalo akong nangalay dahil sa tagal makapag-usap ng lalaking 'to. 

"Ahm, Jefferson Smith Henderson or just call me Jepoy," he introduced his name. 

"Bakit ka nagpapakilala sa'kin?" taka kong tanong. He smirked. 

"You said... n-nakalimutan mo 'ko, so I guess–mas mabuti kong m-magpapakilala ako ulit."

"Okay." Sabay kibit balikat. "I need to go–"

"I will help you–"

"No. You don't have to," pigil ko rito. But he never listen. Kinuha niya ang ilang papers na dala ko para hindi ako mahirapan. 

Wait–Yeah, siya nga! Well, still... I don't fall for your words, Mister. Tsk! 

"Tutulungan na kita. I know you need to finish these papers by tomorrow kaya tutulungan kita," paliwanag niya, umawang lamang ang aking bibig dahil sa gulat. 

Even this one,  alam niya? Is he spying on me? 

Moments had past, ang alam ko lang ay tahimik kami ngayong naglalakad pareho. Ang dami kong iniisip kaya nakikiayon na rin ako sa lakad niya. 

"Saan mo planong trabahuin ang mga 'to?" basag na tanong niya sa aming katahimikan. 

I let out a deep breathe 'tsaka siya nilingon ng panandalian. 

"Sa bahay–Teka nga, kanina ko pa napapansin," awat kong sabi na ikinahinto naming dalawa. "Bakit nandito tayo sa parking lot ng Roswald?" I roamed around, nasa parking lot naman talaga kami. 

"We'll just get my car para maihatid kita," he replied. 

"No. Hindi na kailangan, kaya ko naman na–"

"Nah, you can't."  Napuno ako ng pagtataka sa kaniyang sinabi. "Hindi niyo sa bahay mo 'to tatapusin. I know a place na matatapos mo 'to agad, tutulungan naman din kita," dagdag niya pa saka nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa marating namin ang pwesto ng kaniyang sasakyan. 

Tiningnan ko siya ng seryoso, hindi ko naman maiwasan mapatingin sa mga mata nito. He has a hazel eyes, bagay na bagay sa mahaba niyang pilikmata at makapal na kilay.