Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikasampung Tasa (PART-I)

Ikasampung Tasa (PART-I) 

John 14:1; 
“Let not your hearts be troubled. Believe in God; believe also in me.

I CAN'T REMEMBER how many times I sang the Confidence song by Sanctus Real when the nurses of this hospital ask me to stay outside the emergency room while they're helping my sister from her pain. 

I used to sing that one when Jepoy said to me that it helps him a lot. I wanted to try it too, hoping that'll also give me confidence like how Jepoy has it. 

Nakihiram na rin ako ng cellphone sa mga nurse rito para ipaalam kina Anna ang nangyari kay Eya, baka maya-maya ay darating na ang mga 'yon. O baka si Anna lang kasi walang magbabantay kay tatay na nasa hospital din ng Quezon. 

Pabalik-balik ang lakad ko sa aking kinatatayuan habang naghihintay kung kailan bubukas ang pintuan ng k'wartong kinauukulan ni Eya. 

Para akong ewan, 'di ko maipaliwanag ang aking nararamdaman. 

Minutes passed by, nakahinga ako ng maluwag nang bumukas ang pintuang aking minanmanan. Agad naman nitong iniluwa ang doctor na babaeng nasa 40 pataas na yata ang edad pero kasing taas ko lang siya, nasa 5 ft. 

"Doc, kamusta po ang kapatid ko? Ang bata, okay lang ba sila?" excited kong tanong nang makalapit ito sa'kin matapos tanggalin ang gloves na suot niya. 

I still felt my hands trembling. Parang nakiayon ito sa malalim niyang paghinga. 

"As of now, okay na ang kapatid mo. Mabuti't nadala mo siya agad dito and luckily you save her life. Ibibigay na lang ng nurse na naka-assign sa kaniya ang mga gamot na need niyang i-take for her healing process." Nakahinga naman ako ng maluwag sa kaniyang balita. Magtatanong na sana ako about sa bata kaso nagawa niya'ng magsalitang muli. "The b-baby... Sorry to tell you this one, Miss Orlandez, but the baby can't make it. Mahina ang kapit ng bata kaya nasayang ang buhay niya..." Marami pa siyang sinabi pero 'di ko na pinakinggan iyon kasi nagsimula ng tumulo ang butil ng aking mga luha.

The b-baby... I failed to save my niece. I failed to protect her baby–Our baby. 

"I'll go ahead, I have an operation to do. Be strong," paalam niya sa'kin sabay tapil sa'king balikat na hindi ko tinugon. 

Wala ako sa sariling napaupo sa sahig ng hospital sa aking narinig. It is like, I lost everything–I lost my faith and hope that there's always a rainbow after the rain. 

"Really? Ano ba talaga ang gusto mo?! Bakit? Bakit sa'king lahat nangyari 'to?!"  I exclaimed like there's no tomorrow. "I am that bad? Gano'n na ba talaga ako ka sama sa paningin mo at ibinigay mo sa'kin lahat ng 'to? Ang sakit! Tang*na!" dagdag ko pang sigaw na mas aking ikinahina.

Wala akong paki kung nakatingin sa'kin ang ilang taong narito o may naistorbo man akong pasyente. 

I walked slowly to the edge of the rooftop kung saan maaari kang dumungaw at makikita mo na ang view ng Manila. 

I don't know how come I'm here. Ang alam ko lang ay tumakbo ako nang tumakbo hanggang sa makarating ako rito. 

I look up the sky and smirked. Nagawa ko pang balikan lahat ng masakit na pinagdaanan ko. Natawa na lamang ako nang maalala ko ang lahat. Pero ang tawang iyon ay agad na napalitan ng hagulgol. 

"How can I trust you when You let me suffer like this? How can I maintain my faith in You when obviously you giving me life like a sh*t! H-how? How?!" I pointed at the sky like I saw Him looking at me. 

I wanted Him to hear my painful words so that He can feel what I am feeling to. Why God is so unfair? Kung saan ko Siya pinapasok sa buhay ko ay saka Niya pa ako gagag*hin ng ganito? Is He really like this?