Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikawalong Tasa

Ikawalong Tasa

Hebrews 11:1,
"Now faith is the assurance of things hoped for, the conviction of things not seen."

IF SOMETHING changes in me, that is my faith in the Lord. Kung noon wala ako ng tinatawag na pananampalataya, ngayo'y ito na ang nagpapalakas sa'kin at naging basehan ko para magpatuloy sa buhay.

"Congratulations, Ms. Orlandez, and Mr. Henderson!" Ma'am Agatona said in churos. My eyes widened as Jepoy glanced at me. "Both of you get the highest grade in most of the exams you took," she added. My jaw dropped when I heard my classmates clapping their hands. 

Really? We made it! God, we literally did it!

"Miss, are you sure? Baka nagkakamali lang kayo ng basa," paninigurado ko sa kaniya. Nasilayan ko naman ang marahan niyang pagtawa. 

"You heard it right. You almost got a perfect score, and you should be proud of that."

Nanatili akong nasa aking p'westo na puno ng gulat. Si Jepoy naman ay napapansin kung simusulyap sa'kin paminsan-misan. I want to hug him, kasi siya ang isa sa rason kung bakit ko ito nakamtan. And... my faith in God too. 

"Thank you, Miss," pasalamat ng lalaki. Gusto ko sanang magsalita pero di ko alam kung pa'no.

Hindi ko alam, para bang ang hirap paniwalaan ng aking narinig. Paano ako makakakuha ng highest score kung hindi ako masyadong nakapag-aral? Is this how a miracle works? 

"Talaga bang malaki'ng score ko? Baka nagkamali lang si Miss," tanong ko nang makalabas kami sa silid. "Baka ibang pangalan iyon."

Huminto sa paglalakad si Jepoy at binalingan ako ng tingin. Seryoso ito, napaseryoso na rin ako masyado. 

"Adira, wala ka bang tiwala sa sarili mo?" 

"Hindi naman sa gano'n, Jepoy... Pero, "di ba—" He cut me off. 

"If you can't trust that you made it, just trust Him because He is the one who plans it for you," he said, and I bowed my head because of the shame I felt. 

I felt something in me that I can't explain. My other side says that I deserve it all, while the other side says that I don't. At iyong negative thoughts, mas nangingibabaw sa'kin ngayon. 

Mayamaya pa, hindi ko na namalayan na tumutulo na pala ang aking luha at si Jepoy ang unang nakapansin no'n. 

"Oh, why are you crying? Napa'no ka n'yan?" I shrugged and sobbed. 

"Sorry... Galit ka ba? Akala ko kasi bagsak ako. Marami kasi akong di alam na sagot do'n. Tapos..." Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko, napatingin kami sa isa't-isa.

"Adira, stop crying. Stop doubting yourself. Nagawa nga kitang pagkatiwalaan, e. Sana gawin mo rin iyon sa sarili mo. 'Tsaka, bakit ka umiiyak? Hindi naman ako galit sa'yo, ba't mo naman naisip 'yon?"

"K-kasi nag-doubt ako sa kakayahan ko. 'Di ba, ayaw mo no'n. Natakot lang ako, e. Baka pati ikaw, mawalan ka na rin nang gana na ipaalala na kaya ko nga." Iyak lang ako nang iyak nang masabi ko iyon kay Jepoy. 

I don't do this; I don't want to cry in front of anyone, even my family and friends. Pero kapag siya ang kasama ko, nagagawa ko ang umiyak—naipapakita ko ang mga emosyong tunay kong nararamdaman. 

Jepoy can bring out all sorts of emotions and feelings. Kumbaga, mas naging vocal at genuine ako dahil sa kaniya. Mas lalo kong napapahalagahan ang aking pakiramdam dahil sa lalaking kasama ko. and I'm thankful for that. 

"Adira, may problema ba?" he asked, it makes me more nervous. "I think, simula no'ng nangyari kay Eya, gan'yan ka na. Tila ba'y sarili mo na ang laging sinisisi mo sa lahat ng nangyayari. Please, stop it. Stop doing it," he added.