Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikapitong Tasa (Part-I)

Ikapitong Tasa (Part-I) 

Isaiah 41:10,
 So do not fear, for I am with you; do not be dismayed, for I am your God. I will strengthen you and help you; I will uphold you with my righteous right hand.

LIKE how the world rotates day by day, that's how my emotions rotates too. I thought the happiness that I felt earlier will continue but I was wrong. Maybe, the world wants me to learn a lesson that every happiness will have consequences and that is pain. 

Kung gano'n parang ayaw ko na yata ang sumaya kung ang agarang kapalit ay luha. 

"A-adira," Jepoy uttered. He tried to hold my hand but I didn't let him do so. 

"Ading," tawag naman sa'kin ni nanay. 

Wala akong pinansin sa kanila, itinuon ko ang aking sarili kay Eya na puno ng galit. 

"B-buntis?" I asked again, hoping that I heard it wrong earlier. Umiiyak lang si Marthea sa gilid habang nakaupo sa isang pahabang upuan. She was trying hard not to breakdown. "Nagpabuntis ka, Eya?" She cried more when I asked again. 

"S-sorry, Adira, hindi ko sinasadya." She stand up and looked at me straight on my eyes. Pilit niya akong abutin pero umiwas ako sa kaniya. 

"Nagpabuntis ka sa pamilyadong tao?!" I can't help but to exclaimed. Nanggigigil ako sa kaniya, gusto ko siyang sabunutan. "Bakit? Saan kami nagkulang, ha?"

"Nadala lang ako ng alak–"

"Anong alak? Ang sabihin mo, lumandi ka–" I didn't able to finish my words when I felt her palm on my face. 

Sobrang bilis ng pangyayari, miski ako nagulat. 

"Marthea?!" bulyaw ni nanay rito. Hawak-hawak ko lamang ang nasampal kong mukha. 

I can't feel any pain on it, kasi mas nangibabaw ang sakit na nararamdaman ko sa'king puso. 

"Don't you dare to judge me! And don't you dare to say na malandi ako kasi wala kang alam at wala kang pakialam!" she said. Tila binigay niya na ang kaniyang lakas para masabi sa'kin iyon. 

Naramdaman ko naman agad ang kamay ni Jepoy sa'king braso. Tila nagpapaalalang kahit ano'ng mangyari, kasama ko siya. 

I didn't give him a glance, instead I focused on Eya's. 

"Ngayong nasampal mo 'ko, gumaan ba ang pakiramdam mo? Kasi kung gumaan, gusto kong sampalin na lang din kita." Natawa ako habang sinabi ko iyon sa kapatid. I don't know but I felt betrayed. 

Did I made something bad in my past to have this life? Kung mayro'n ba, ito ang naging kabayaran ng lahat?

"Manang..." Lumapit si Anna sa'kin para pakalmahin ako, natatawa lamang ako sa aking nasaksihan. 

"Anak, tama na." Kahit si nanay, nagawa ko rin siyang tawanan sa'king isipan. 

Why are they acting like this? Concern ba sila o takot na magalit ako kasi after wala na silang mahihingian ng pera? 

Bumaling ulit ako kay Eya, wala pa rin akong emosyon sa mukha. Kahit ang planong umiyak ay wala. 

When I saw her crying, it makes me hates life the most. Kaya nagawa ko naman ulit siyang sigawan. 

"P*ta, Eya! Nagpakahirap na ako't lahat-lahat para sa inyo tapos... malalaman ko lang na nagpabuntis ka? Ano pa ba ang kulang, ha? Ano?!"

"Pagmamahal!" she replied automatically. Nanigas ako ro'n. "Iyan ang kulang. Iyan ang natatanging nais ko na hindi ko man lang naramdaman mula sa inyong lahat. Pero si Zac, 'yong nakabuntis sa'kin... Pinaramdam niya sa'kin 'yon kahit sa maling paraan," she added, crying.