Ay, Güneş'ten aldığı ışıkla parlar. Ay'ı güzelleştiren Güneş'tir. Benim ışığım da sendin Ali. Ben seninle parlayıp senden aldığım ışıkla güzelleşiyordum. Evet, kesinlikle ben ışığımı senden alıyordum. Sonra sen hayatımdan gittin ve ben karanlık kaldım.
Şimdi yine gideceksin, bu kez benim isteğimle. Ve ben Ay'ın karanlık yüzüyle bir kez daha buluşacağım. Senden sonra birisi gelip ışığımı yakar mı bilmem ama ben bir süre daha karanlıkta kalacağım.
Mutsuzum, üzgünüm hatta paramparçayım ama olması gereken buydu. Mecburduk bunu yapmaya. Birbirimizi içimizden söküp atmaya. Sonra dağılan parçalarımızı toplamaya. Kayan zeminimizi düzeltmeye ve üzerine kendimizi yeniden inşa etmeye.
O yosun yeşili gözlerini gözlerime dikti, sanki bir duygu arar gibi. Kendi umutsuz gözleri benim gözlerimde umut mu arıyordu? Ama onda olmayan şey bende de yoktu.
Ben onun maceralı dünyasında kendime uygun bir yer aramıştım. Ve bulduğumu zannederken aslında o dünyada bana yer olmadığını tam beş yıl önce anlamıştım.
Oluru yoktu. Sonra o da anladı, kabullendi. İkimiz de farkındayız artık. Anladık birbirimizi.
Sadece yollarımız ayrılana kadar yan yana yürüyebilirdik belki, iki eski dost gibi. Ve yollarımız gece sabaha erdiğinde ayrılacağına göre, yan yana yürüyecek bir yolumuz bile yok yani.
Kalktık, odama kadar yürüdü benimle. Sanırım birlikte yürüyeceğimiz yol işte bu kadardı.
Rüzgâr son kez dağıttı saçlarımı. Birbirimize iyi geceler dileyip ayrıldık.
Yol onu çağırıyordu. Karanlık gecelerse beni...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
12. Bölüm
{Sonuçsuz Serüven}
Veda gecesi ay serpilirken sulara, dalgalara sor beni kumlarda ara.
Yusuf Hayaloğlu
Otel sessizdi. İki çocuklu İngiliz bir aile vardı kalan bir de genç bir çift. Ve son gecesi olan Ali...
İş güç de yoktu artık.
"Kış geliyor yine gümbür gümbür," dedi Fatih yüzünü buruşturarak. Onun soğuktan nefret ettiğini bilen Ayizi gülümsedi.
