Hastanelerde Bir Ömür

19

Tekrar merhaba arkadaşlar uzun bir ara vermiştim sınavlardan kaynaklı artık devam edebilirim sizi seviyorum

Uyandığımda başımda Kaan abi ve Berk dikiliyordu ikisi de çok endişeli görünüyordu özellikle de Berk. Çünkü ne olduğuna anlam verememişti. Birden beni fark ettiler o an gözlerinden ufak bir mutluluk geçti ama Kaan abi için bu çok uzun sürmedi ve beni sitemle karışık azarlamaya başladı.
"Abicim bak seni bu konuda daha kaç kere uyarabilirim bilmiyorum ama gerçekten yoruldum artık sen sözümü dinlemedikçe yol kat edemeyeceğiz bu son uyarım eğer bir daha böyle bir olay yaşanacak olursa seni hastaneye yatırmak zorunda kalacağım ve zorla o meyveleri yedireceğim gerçi o zamana kadar iş işten geçmiş olacak meyve yerine serum iğne yiyeceksin de neyse demekki sen bunları göze alıyorsun yine de ben söylediklerim ciddiyim bu son şansın sen bilir söylediklerimde anlaşılmayan bir şey var mı?" Dedi otoriter bir ses tonuyla
Hayır anlamında başımı salladım
"Her neyse olan oldu şimdi nasılsın hepimizi korkuttun özellikle de beni"
"Daha iyiyim başımın ağrısı geçti en azından"
"İyi şimdi biraz Berk ile durun burada az sonra odama aldırtacağım zaten seni"
"Tamam" gerçekten ilk defa korktuğunu hissetmiştim ama elimden bir şey gelmiyordu ki

Kaan abi gidince bizde Berkle yalnız kaldık beni merak ettiği belliydi ama konuşmuyordu ya da en azından dili varmıyordu az sonra acilde ufak çaplı bir gürültü koptu ikimizde yerimizden sıçradık ama baktığımızda hiçbir şey olmadığını sadece tepsinin düştüğünü gördük öyle olunca tabi birbirimize gülmeden duramadık Berk ise sanırım ortamı müsait bulunca açıldı ve konuşmaya başladı
" Beste nasılsın seni çok merak ettim ne oldu birden bire öyle Kaan abi neyi ima etti sana"
"Bilmem bende pek anlamadım"

Her ne kadar inanmıyor görünse de daha fazla sorma gereği duymadı

Ben sıkılmış bir şekilde beklerken Berk'de telefonuna bakıyordu ne kadar süre geçti bilmiyorum ama bu sefer Emre abi geldi tabi ikimiz de çok şaşırdık çünkü en son evde kalmıştı hastaneye gelmemişti herkes gibi onunda ilk cümlesi "ufaklık nasılsın" oldu insanların bana bu kadar ilgi göstermesi beni boğmaya başlasa da yine sabrederek bir şey dememeye karar verdim iyiyim diyerek geçiştirdim yine. sonrasında Kaan abinin beni çağırdığını o yüzden geldiğini söyledi

Kaan abinin odası her zamanki gibi göz alıcıydı ve ben yine sedyeye oturdum ama bu sefer yanımda Berk vardı Sanki beni seviyor gibi hissediyordum ama emin olamadığım için bende ona duygularımı söyleyemiyorum hem daha yeni tanışmıştık ve de doktorumun arkadaşının kardeşiyle sevgili olmam biraz saçma olurdu o yüzden de şuanlık arkadaş olarak devam etme kararı aldım

İlginçtir ki bu sefer nasihat dinlemek zorunda kalmadım çünkü Kaan abi gerçekten benim için endişelenmiş üzülmüş ve ba kızmıştı yani nasihat etmeye artık ne sabrı ne de mecali kalmıştı çünkü ben ne kadar söylese de sözünü dinlemiyordum ve beni ikna edebilmek için her yolu denemişti sanırım gördüğü en akıllı aynı zamanda da en yaramaz hastasıydım

Herkesin canı sıkılıyordu sessizlikten. özellikle Emre abinin. neden bilmiyorum ama çok düşünceli görünüyordu bu sessizliği güzel bir teklifle ilk bozan Berk oldu
"Ya abi niye bu kadar üzgün duruyorsunuz ki kızı da üzüyorsunuz şuan iyi nasıl olsa ve bir süre daha burdayız neden biraz eğlenmiyoruz ki "
Emre abi anlayamadığım bir bakış attı ve Berk anında aynı hevesle yerine oturdu acaba ne geçiyordu aralarında gerçekten merak ediyordum

Artık serumumun bitmesine az kalmıştı (her zamanki gibi) onlardan bir yanıt alamayınca biz de Berkle kendi aramızda sohbet etmeye karar verdik konuşuyorduk ancak Berk'in gözü bir yandan hep serumdaydı gerçekten bitince ise direk Emre abiye söyleyen o oldu bunu neden yaptığını pek anlamadım ama iki ihtimal vardı ya benden cidden hoşlanıyordu ya da hastane ortamlarını sevmiyordu

Emre abi serumumu çıkardıktan sonra hep beraber eve gittik benimle ikisi de hiç konuşmuyordu evet belki haklılardı ama benim de elimden gelen pek bir şey yoktu ki

Ertesi sabah Berk'in telefonuyla uyandım kayıt yaptırmaya gideceklerini geleceksem benim de hazırlanmamı söyledi hemen kalktım üstüme basit bir t-shirt altıma da kot pantolon giydim saçımı ise düzleştirip açık bıraktım aşağı indiğimde ikisi de çok mutlu görünüyordu ancak Emre abi benimle konuşmamakta kararlıydı sanırım yol boyu hep onlar konuştu ben dinledim okula geldiğimizde önce Berk'in işini hallettik sonrasında ise benimkini de yaptık artık okula tam anlamıyla kaydolmuştuk  okuldan çıkıyorduk ki Berk lavobaya gitti eve kadar bekleyemeyecekmiş bizde Emre abiyle yalnız kaldık artık sabrım kalmamıştı ve birden konuştum

"Emre abi sen niye dünden beri benimle konuşmuyorsun tamam belki sözlerinizi dinlemiyor olabilirim ama bilerek yapmıyor değilim ki istesemde yapamıyorum" iç çekerek

"Anlıyorum ama sana hem kızıyorum hem de üzülüyorum bu son düzlük yani ve sen yine yapmazsan sürekli iğne serum ve kan tahlili bu rutinde ilerleyeceksin ve şimdi de bundan çok farklı olmayacak durum sana dün konuştuklarımızı basitçe özet geçeyim ama kimseye söyleme Kaan seni kardeşi gibi görüyor o yüzden de çok ilgileniyor dün kendini harap etti keşke başında olsaydım ya da keşke daha önce böyle yapsaydım diye tam olarak şöyle dedi 'Emre ben bu tedaviye başlamayı hiç istemiyorum sen de biliyorsun sonrasında ne olduğunu o daha çok küçük ama beni mecbur bırakıyor başka bir şey gelmiyor elimden keşke başka bir çözümü olsa' böyle yani durum"

"Gerçekten benim amacım sizi üzmek değil kim istemez iyi olmayı ama dediğim gibi elimden gelen bir şey yok bu arada Kaan abi sonrasında ne olduğunu sen de biliyorsun derken neyi kast etti"

"Bir şeyi kast etmedi yalnızca tedavi süreci ilk başta biraz ağır gelir ve şu anki halinden daha yorgun ve halsiz olursun mecalin olmaz tabi dediğim rutinde ilerliyeceğinden kaynaklı doğal olarak vücudun delik deşik olur Kaan da zaten bunu istemiyor"

"Emre abi şaka yapıyorsun beni korkutmak için değil mi ne olur şaka yaptığını söyle" dedim ağlamaklı bir ses tonuyla o ise üzgün bir şekilde kafa sallamakla yetindi