Hastanelerde Bir Ömür

40

Artık saat 8 olmuştu Doğu abi ile Eren çoktan gitmişlerdi Biz de İclal'le beraber oyun oynuyorduk Annem bu gün nöbetçi olduğu için geç gelecekti Nasıl olsa karnımız tok olduğundan rahat rahat takılıyorduk

_Ya Beste film izleyelim mi

_Olur ne izleyelim

_Komedi olsun

_Tamam bana uyar

Bu kısa konuşmadan sonra güzel bir şey seçmek için ben bilgisayardan araştırma yapıyordum İclal ise mutfakta mısır patlatıyordu

Film bittikten sonra bana uyku bastırdı. Sabah erken kalktığımdan esneyip duruyordum. Yarın uzun bir gün olacaktı. Çok fazla düşünmek istemiyordum fakat sürekli zihnimde dolanıp duruyordu. Bir yerden sonra yorulmuş olacak ki uyuya kalmışım.

Uyandığımda Güneş yeni doğuyordu. Sokak lambaları sönmüş hava ılıktı. Hemen üstümü giyindim ve sessizce odadan çıktım. İclal oturma odasında yattığı için onu uyandırmamaya büyük çaba harcadım.

Kahvaltı yapmak için mutfağa girdiğimde masada en sevdiğim yiyeceklerden buldum. Annem gelmiş ve o yorgunluğun üzerine bir de bana kahvaltı hazırlamıştı.
Hem bunun hem de kolumu artık kullanabiliyor olmanın sevincini yaşıyordum. Tam kendime içecek koymuştum ki telefonuma bir mesaj geldi.

Eren:Sevgilim günaydın. Ben hâlâ tam iyileşemedim o yüzden bu gün okula gidemeyeceğim tek gitsen sorun olur mu

Ne yani Eren beni yalnız mı bırakıyordu gerçi çocuğa biraz anlayış göstermeliydim o kadar ağır şeyler yaşamıştı sonuçta

Beste:Günaydın bebeğim. Olmaz merak etme sen beni. Dinlenmeye bak

Bu mesajı yolladıktan sonra telefonu kapatıp kahvaltıma devam ettim

5 SAAT SONRA

Zil çalınca hemen eşyalarımı toplayarak kendimi dışarı attım yoksa bayılmam an meselesiydi çok gürültü yaptıkları için başım ağrımıştı normalde bu derece bağıramıyorlardı ancak son dersimiz sınıf öğretmenimizle olup elimi de fark edince benimle ilgili konuşmaya dalmıştı fırsattan istifade de herkes konuşmuştu en azından öğleden sonra okula gitmeyecek olmanın sevinci vardı içimde ayrıca çok da havalıydım okula beni siyah Audi bırakıyor siyah passat alıyordu bu konumda da psikolojim biraz biraz düzeliyordu

Eve geldiğimde sessizce içeri girdim İclal henüz uyanmamıştı ancak hastaneye gitmemiz gerekiyordu onu uyandırmak yerine mantıklı bir davranış olan beklemeyi tercih ettim o sırada da biraz telefonla uğraştım

İclal uyandığında saat 2 olmuştu beni birden görünce şaşırdı tabi ama sonra gideceğimizi hatırlayınca hemen elini yüzünü yıkayıp üzerini değiştirdi bir şeyler yiyecekti ancak belki kan tahlili isterler diye ben engel oldum ne de olsa Kaan abi'nin huyuydu

Hastaneye gelince önce Kaan abi'nin yanına gittik

_Hoşgeldiniz gençler sizi görmek ne hoş

_Hoş bulduk Kaan abi

_İclal'cim sana da uyarsa ben şöyle bir şey düşündüm sen sanırım Akın abi'ne alışmışsın artık bu yüzden doktorun o olsun ama iğnelerini burada ol hemşiren de Araz abin olsun

_Tamam bana fark etmez

_Peki bakalım o zaman ben çağırayım Araz abini sonra beraber gidersiniz