The Dollhouse

Κεφάλαιο 33ο

Ένα σαρκαστικό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπό μου.

"Αστειεύεστε", δεν μοιάζει σαν ερώτηση, δεν μοιάζει σαν να απευθύνομαι καν σε αυτόν, αλλά προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου με αυτή την δήλωση.

"Αντιθέτως. Από όλες τις φορές, αύτη είναι από τις λίγες που είμαι απόλυτα σοβαρός, Mia", λέει με βαριά φωνή το Peyton.

Δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ. Η οργή παίρνει τον έλεγχο, δεν προσπαθώ καν να εμποδίσω τον εαυτό μου.

"Δεν μπορεί να περιμένετε πραγματικά να σκοτώσω εγώ κάποιον άνθρωπο; Είναι τρελό, είστε όλοι παλαβοί!" φωνάζω στον άνδρα που κάθεται σχεδόν ήρεμος μπροστά μου.

Το βλέμμα του στενεύει.

"Ίσως θα ήθελες να προσέξεις τον τρόπο που μου μιλάς", λέει απειλητικά ο Τύραννος.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!

"Μόνοι σας είπατε πως ξέρετε ότι όλα ήταν ένα θέατρο. Νομίζεις ότι με νοιάζεις στο ελάχιστο, μπα-μπά-κα;! Ένας άρρωστος είσαι! Όλοι σας με αηδιάζετε! Αν είναι, λοιπόν, να πεθάνει κάποιος από τα αηδιαστικά σας χέρια, ας είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος!" φωνάζω έξαλλη και πριν το καταλάβω μια γερή και δυνατή μπουνιά προσγειώνεται στο πρόσωπό μου καθώς ο Peyton πετάγεται από την θέση του.

Το κεφάλι μου βρίσκει την μπεζ μοκέτα το σώμα μου αγκαλιάζει το έδαφος. Ο τσουχτερός πόνος απλώνεται σε όλο μου το κρανίο, ενώ η αίσθηση αίματος στο στόμα μου με κάνει πανικόβλητη να τσεκάρω αν κάποιο δόντι βγήκε από τη θέση του. Σχεδόν ανακουφισμένη ξεφυσώ και γελάω δυνατά, ανατριχιαστικά. Πάω να σηκωθώ στηριζόμενη στα γόνατά μου και ακόμη μια γροθιά του βρίσκει το πρόσωπό μου από την άλλη πλευρά ρίχνοντάς με ξανά στο πάτωμα.

Πριν προλάβω να μετρήσω τον πόνο στο κεφάλι μου, μια κλοτσιά στο στομάχι με κάνει να κυλήσω περίπου ενάμισι μέτρο μακριά. Το σώμα μου πασχίζει να συνέλθει από τα επανωτά χτυπήματα. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρύζω από πάνω μου τον σχεδόν γιγάντιο άνδρα, ο οποίος πέφτει στα γόνατα και απλώνει τα χέρια του πάνω μου.

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η άρρωστη πλευρά του που θα χάιδευε τα μαλλιά μου και θα έλεγε πως όλα είναι καλά, επειδή αυτός ήταν μαζί μου. Οι παλάμες του τυλίχθηκαν γύρω από τον λαιμό μου όμως, όχι για να με τραβήξουν κοντά του, αλλά για να με κολλήσουν στο πάτωμα.

Τα μάτια μου γουρλώνουν καθώς πασχίζω να πάρω μια στάλα οξυγόνου, καθώς προσεύχομαι η κτηνώδης δύναμή του να μην μου σπάσει το λαιμό. Τα τρομαγμένα μάτια μου αντικρύζουν τα γεμάτο θυμό πράσινα δικά του. Όχι θυμός, οργή...