The Dollhouse

Κεφάλαιο 23ο

Ο Chris γυρίζει τη πλάτη του και ψάχνει κάτι στον πάγκο πίσω του, ενώ ο άλλος άνδρας με τη κυρία Bianka πλησιάζουν εμένα.

«Δεδομενου ότι ο σχεδιασμός Α και Β δεν λειτούργησαν , δεν θα επαναλάβουμε τους ίδιους. Θα πάμε στον Γ . Αν δεν λειτουργήσει ούτε και αυτός θα αναγκαστούμε να προβούμε σε...άλλα μέτρα.»λέει ο άνδρας κοιτώντας έναν φάκελο.

Θεέ μου...τα άλλα μέτρα είναι να με σκοτώσουν; Όχι όχι όχι... Δεν πρέπει να συμβεί αυτό.
Πρέπει κάτι να κάνω. Αν δεν λειτουργήσει ο επόμενος "συνδυασμός" δεν πρέπει να φτάσω στο επόμενο στάδιο.

Κοιτάζω τον Chris ο οποίος με γυρισμένη ακόμα τη πλάτη γνέφει το κεφάλι του. Τα χέρια του πιάνουν μια σύριγγα την οποία γεμίζει με κάποιο υγρό ,φαντάζομαι ,που κρατά μπροστά του.

Η κοιλιά μου πονάει από το άγχος μου , δεν μπορώ να αναπνεύσω ... Δεν θελω να πεθάνω εδώ , δεν θέλω να πεθάνω έτσι... Θα κάνω τα πάντα ,αρκεί να μείνω ζωντανή. Αρκει να μην χάσω το μυαλό μου μεχρι το τέλος.
Κοιτάζω βιαστικά τη κυρία Bianka η οποία κοίτα το τάμπλετ της, χωρίς να νοιάζεται για εμένα αυτή τη στιγμή. Ο άλλος άνδρας ανοίγει ένα ντουλάπι με αιχμηρά αντικείμενα να κρέμονται από ειδικές θήκες.
Νιώθω το δέρμα μου να χλωμιαζει...
Θεέ μου, αυτό είναι άσχημο ,πολύ άσχημο....Θα με ανοίξουν; Θα ανοίξουν το κρανίο μου; Θέλουν να κάνουν πειράματα στο μυαλό μου; Το σώμα μου μήπως;

Ο Chris γυρίζει πάλι σε εμένα , νιώθω τα μάτια του πάνω μου.

«Mia, είσαι καλά;»ρωταει, σχεδόν ανήσυχος.

Γνέφω αρνητικά...όλη μου η αισιοδοξία χάθηκε όπως εμφανίστηκε, στιγμιαία.
Δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καθόλου καλά.

«Δ-δεν θέλω να πεθάνω...σα-σας παρακαλώ!»λεω καθώς δύο αναφιλιτα βγαίνουν από το στόμα μου.

Βέβαια, δεν ξέρω σε αυτό το σημείο αν είναι καλύτερο να πεθάνω ή να μείνω πειραματόζωο αυτής της τρέλας.
Ο Chris βάζει το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

«Mia, σου εγγυώμαι πως δεν θα πεθάνεις . Δεν θα καταλάβεις τίποτα ,και όταν ξυπνήσεις όλα τα είναι καλά, καλύτερα από καλά. Εντάξει;»λεει με ήρεμη φωνή που βασικά που δίνει ένα ίχνος ψυχραιμίας.
Γνέφω με δυσκολία.

Κλείνω τα μάτια μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορώ να κάνω. Αναφιλιτά συνεχίζουν να βγαίνουν αθόρυβα από το στόμα μου, μέχρι το στιγμή που μια βελόνα τρύπα το δέρμα μου στο χέρι μου. Οι ανήσυχες ανάσες μου που κάνουν το στήθος μου βαρύ σιγά σιγά ηρεμούν.
Τα μάτια μου ανοίγουν για δουν μια ακόμη φορά τον Chris και μετά το σκοτάδι του λήθαργου.