The Dollhouse

Κεφάλαιο 24ο

Για μια ακόμα φορά ξυπνάω και το μόνο που σκέφτομαι είναι το πως είναι δυνατόν να καταλήγω πάντα να κοιμάμαι. Ενώ ποτέ δεν νυστάζω με τη θέλησή μου πάντα καταλήγω να κοιμάμαι! Τα μάτια μου ανοίγουν και καλωσορίζουν τη θέα του δωματίου μου. Ξεφυσώ από ανακούφιση όταν βλέπω πως δεν υπάρχει κανείς στο δωμάτιο. Επιτέλους ,λίγη ιδιωτικότητα. Ανασηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι. Το κεφάλι μου είναι βαρύ και όταν το αγγίζω συνειδητοποιώ πως ακόμα υπάρχουν γάζες στο κεφάλι μου. Άραγε εχθές έγινε η επέμβαση ή έχουν περάσει καμιά-δυο μέρες από τότε; Είναι καν καλή ιδέα να σηκωθώ τώρα; Δεν ξέρω πραγματικά, αλλά αν δεν σηκωθώ τώρα να πάω τουαλέτα θα έχω μεγάλο πρόβλημα σύντομα...

Σηκώνομαι σιγά-σιγά και κρατώ το κεφάλι μου σταθερό, προς το παρόν δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα. Κάνω τα πρώτα μου βήματα και με τη κίνηση καταλαβαίνω πόσο εύθραυστο είναι τελικά το κεφάλι μου . Περπατώ προς το μπάνιο και κάθομαι στη λεκάνη ,όπου συνειδητοποιώ ότι φορώ πάνα...ΠΆΛΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΑΚΌΓΟΥΣΤΟ ΑΣΤΕΊΟ! ΑΓΡΡ! Κλείνω τα μάτια μου εξαιτίας του μικρού τσούξιμου που νιώθω στο πίσω μέρος του κεφαλιού και συγκεντρώνομαι όσο μπορώ για να κατουρήσω και χαίρομαι τόσο πολύ όταν αυτό συμβαίνει. Σκουπίζομαι γρήγορα όταν τελειώνω και σηκώνω πάλι την πάνα . Το μπλε νυχτικό μου καλύπτει αυτή τη ντροπή που φοράω...Κοιτάω την πόρτα που στο Κουκλόσπιτο θα οδηγούσε στο δωμάτιο του Peyton . Τη προηγούμενη φορά που την άνοιξα υπήρχε μόνο ένας τοίχος , όμως δεν έλεγξα ποτέ αν αυτός ο τοίχος είναι λεπτός , εύθραυστος ή ένα χοντρό τσιμεντένιο τέλος. Προχωρώ διστακτικά προς τη πόρτα, ενώ πριν ακουμπήσω το χερούλι προσεύχομαι μην χτυπήσει κανένας συναγερμός. Κατεβάζω το χερούλι και ανοίγω τη πόρτα σιγά σιγά και ανακουφίζομαι που δεν ακούω τίποτα να χτυπάει, αλλά αυτό που βλέπω κάνει την ανάσα μου να κοπεί. Δεν υπάρχει τοίχος, αλλά αντιθέτως βλέπω το δωμάτιο του Peyton να απλώνει τη θέα του μπροστά μου,και το χειρότερο τον Peyton να κοιμάται στο κρεβάτι...
ΣΚΑΤΑ.
Ήμουν στο κουκλόσπιτο τόσο καιρό; Όχι, αποκλείεται. Πρέπει να με έφεραν τώρα... Τελείωσε το Παιχνίδι; Γιατί είμαι πίσω;
Πρέπει να φύγω από εδώ.
Γυρίζω σιγά σιγά στο δωμάτιο μου, όπου αφήνω τις παντόφλες μου και σκεπάζω μερικά από τα κουκλάκια με τη κουβέρτα μου... Χμμ, κάτι λείπει... Ανοίγω τη ντουλάπα, παίρνω ένα άλλο νυχτικό και τη βάζω κάτω από το σκέπασμα αλλά να φαίνεται ελάχιστα ότι υπάρχει από κάτω...

Περπατώ ξυπόλυτη προς το δωμάτιο του Peyton, στο οποίο ένα μικρό φωτάκι σπάει το σκοτάδι... Δεν φοράει μπλούζα. Τον κοιτάζω, έχει γυρισμένη τη πλάτη του. Πριν κινηθώ ήσυχα μέχρι τη πόρτα βλέπω πάνω στο κομοδίνο του κάτι χαρτιά.
Χμμ, ίσως είναι χρήσιμα.
Σηκώνω τις σελίδες απαλά με τα δάκτυλα μου και περπατώ σιγά σιγά προς τη πόρτα, την οποία ανοίγω με αργές κινήσεις, αλλά τα μικρά τριξιματα που κάνει με κοκκαλωνουν αμέσως... Ρίχνω μια ματιά στον Peyton, κοιμάται βαθιά ακόμα.
Ανοίγω αποφασιστικά τη πόρτα, βγαίνω έξω και τη κλείνω.
Χριστέ μου, το κεφάλι μου μοιάζει πιο πρισμενο από πριν με όλο αυτό το άγχος... Τα δάκτυλα μου αγγίζουν τα ράμματα στο σβέρκο μου, και καταπίνω βαριά. Βλέπω τις γνωστές σκάλες που κατεβαίνουν κάτω.
Είχα δίκιο! Είμαι στο Κουκλόσπιτο! Πρέπει να βρω τα κορίτσια, τη Kylie! Κατεβαίνω σιγά σιγά τις σκάλες με τον φόβο μην κάνω θόρυβο αλλά και μην γλιστρισω... Φτάνοντας στον πρώτο όροφο, βλέπω τις πόρτες των κοριτσιών κλειστές. Ava! Ας πάω στην Ava... Ανοίγω τη πόρτα της, αλλά αυτή δεν είναι μέσα.
Μα που είναι; Ήρθε πάλι καιρός για το παιχνίδι;
Άμα ήταν, θα κοιμόταν ο Peyton και δεν ήταν μαζί να επιβλέπει τη κατάσταση;
Όχι, κάτι άλλο συμβαίνει.
Πηγαίνω στο δωμάτιο της Charlotte, αλλά επίσης δεν είναι μέσα... Η Emma, η Georgia, η Isabella, η Kylie... Καμία δεν είναι εδω... Μήπως ήταν σαν εμένα; Μήπως δεν πέρασαν το πρώτο στάδιο στο παιχνίδι και έμειναν εκεί; Εγώ γιατί είμαι εδώ;
Κατεβαίνω τις σκάλες πηγαίνοντας στο ισόγειο, ελπίζοντας να κάνω κάποιο λάθος. Καθώς κατεβαίνω ακούω έναν θόρυβο από πάνω.
Χριστέ μου, τρόμος... Ξύπνησε ο Peyton; Γιατί γιατί γιατί; Δεν πρέπει να πάω κάτω, είναι το πιο φανερό το να κρυφτώ όσο πιο μακριά γίνεται, από την άλλη, οπουδήποτε αλλού θα με βρει πολύ γρήγορα, υπάρχουν κάμερες παντού... Πρέπει να πάω κάπου όπου δεν θα το περιμένει.
Το υπόγειο είναι πολύ σκοτεινό και κρυο, δεν θα αντέξω πολύ ώρα εκεί στη κατάσταση που ειναι το κεφάλι μου. Που να πάω;