La Carlota 1: Reaching the Sun

27 ~ GONE

CHAPTER TWENTY SEVEN

NANG buksan niya ang mga mata, magulong kapaligiran pa rin ang nakita niya. Ang mga silya ay nakatumba, ang mga lamesa ay wala na rin sa tamang ayos. May mga taong bumalik noong mawala ang mga armadong lalaki. Tunog ng ambulansya na paparating ang tila nagpagising sa kanya mula sa takot na nararamdaman.

"Madame! Madame!" Eagan was crying.

Pinapalibutan ng mga tao ang lugar kung saan niya huling nakita si Fauna Almendarez bago ipinikit ang mga mata. She can still remember clearly how the armed man pointed the gun at her before she heard the gunshot.

Nanlaki ang mga mata ni Charlotta nang natanto ang nangyari. Mabilis na bumaba siya sa hagdan kahit pa may pumipigil na sa kanyang kapwa kandidata at gusto siyang dalhin sa back stage upang masigurado ang kaligtasan niya. Ngunit hindi siya nagpatinag sa mga ito.

She hurriedly went to where is Fauna Almendarez. Nahawi niya ang mga tao at nang magkaroon ng malinaw na imahe, si Grego ang una niyang nakita.

He's desperately reviving his beloved mother by doing a CPR. His hands are full of blood because that is coming from Fauna's chest.

"T-tita...." hindi siya makapaniwala sa nakikita. "Tita!"

Lumuhod siya sa gilid nito at hindi alam ang tamang gagawin. She wanted to help Grego but she didn't exactly know the right way.

Grego didn't even give her attention because he was too desperate to revive his mother. His furrowed eyebrows, his clenching jaw and they way he tightly pursed his lips tells her the pain he's feeling at the moment.

The medic arrived and do their thing.

"Sir... sir..." they are trying to get Grego's attention to step back and it took a couple of tap on his shoulder before he let go.

The medic checked Fauna's vitals and when they shook their heads, it seemed like it's the end of it.

Malakas na iyak ni Eagan at Netta ang narinig ni Charlotta pagkatapos i-deklara na wala ng buhay si Fauna Almendarez.

"Hindi! H-hindi! Hindi pwede! Madame!" hagulhol ni Eagan bago ito nagyakapan at si Netta.

Nanginginig ang buong katawan niya pati na rin ang mga kamay ng dalhin niya ang mga 'yon sa kanyang bibig. Ang sakit na unti-unting namuo sa dibdib niya ay tila matatalim na balisong na tumatarak sa kanyang puso.

From her chest, the pain went up on her throat, until the sounds of it escaped from her mouth. Ang tahimik na pag iyak ng kanyang puso ay umakyat papunta sa kanyang mga mata. Tuluy-tuloy ang agos ng luha sa pisngi niya at hindi niya alam kung hanggang kailan 'yon gano'n o kung titigil ba 'yon.

Sa nanlalabong mga mata ay sinikap niyang hanapin kung nasaan si Grego.

Nanatili itong nakatayo ngunit nakayuko. She can't see his face but she knew that he's really in pain. Especially when he did not do anything while the medic was bringing his mother inside the ambulance.

"Grego..." umiiyak na sambit niya at mabilis itong nilapitan.

Mahigpit niya itong yinakap at umiyak sa didbib nito.

He didn't embrace her back. It felt like he was too weak to even move his fingers. He was like a statue, allowing her to embrace him until he would be able to move. Para bang mabilis na nitong naintindihan na wala na ang pinakamamahal na ina ngunit hirap na hirap tanggapin ang dagok na 'yon.

She can feel her heart was breaking into pieces that it's hard for her to breath. Kailangan niya pang pigilan ang matinding pag iyak para lang makahinga ng maayos.