Summer is my Favorite Season

Chapter 10

Nagising ako ako dahil sa sinag ng araw. It's already 9:AM. Sobra yata akong napagod kagabi. Ipinalibot ko ang paningin ko, nakakapagtaka dahil masyadong malinis. Lagi ko kasing nakikita ang mga gamit ni Jacob kahit saan pero ngayon ay wala na.

Kunut-noo akong bumaba sa may sala para hanapin siya. Hindi ko siya mahanap pati ro'n sa may kusina.

"Jacob?" tawag ko pero walang sumagot. Bawat sulok ng bahay ay chineck ko na pero hindi ko siya mahanap.

Dali-dali akong pumunta ng hotel para puntahan ang mga kaibigan ko. Una akong kumatok sa room nina Rana. Sinunod din naman sina Fiona kaya nandito kami ngayon sa room nila.

"Wala siya sa bahay. Hindi ko alam kung saan siya pumunta," sabi ko sa kanila.

Ethan looks confused. "Wait, I'll try to call him." sabi niya at inilabas ang cellphone niya. Umalis muna siya saglit sa 'min.

"Are you sure he's not in the house?" Rana asked.

Tumango ako. "Yeah. And the house is so clean," I said. "His stuffs aren't there anymore."

"Did you check his closet?" Fiona asked. Umiling ako sa kanya.

Maya-maya lang ay bumalik na si Ethan. "I can't contact him at his number anymore. And all his social media accounts are already deactivated." he said. "Hindi ba kayo nag-away?"

I immediately shook my head. "No, no. We were fine... we were fine last night." I said. "We didn't fight."

"Wala siyang nasabi sa 'yo na aalis siya or something?" Fiona asked.

Umiling akong muli. "Wala. Wala siyang nabanggit. Hindi naman siya umalis, 'di ba? Baka nasa labas lang siya." saad ko. "Please, tell me he didn't leave." I started to cry.

Rana and Fiona hugged me. Hinahaplos nila ang likod ko. "Shh. It's fine, Cali. I know he'll come back if he left." Fiona said.

I hugged them back. "He promised, e. Pinanghawakan ko 'yong mga pangako niya." I said.

"We know, Em. We're here, hindi kami aalis sa tabi mo." sabi naman ni Rana.

Humiwalay ako sa kanila at nagpunas ng luha. Malungkot na nakatingin sa akin sina Ethan at Julian.

"I swear, wala kaming alam kung nasaan man siya. Huling usap naman ay noong nakaraan pa." saad ni Ethan.

Julian agreed. "Yeah. We didn't know where he is right now. Wala rin siyang nabanggit about sa kung anong meron." he said.

Pilit akong ngumiti. "It's fine. I understand, and I believe you." saad ko. "Uuwi na muna ako. Mag-aayos na ako ng gamit." paalam ko sa kanila.

Nang makauwi ako sa bahay, tumakbo agad ako sa taas, umaasang naroon na siya. Pero wala. Walang Jacob ang nandoon. Tanging hinahangin na kurtina lang ang nakikita ko.

I opened his closet, his clothes weren't there. Napaupo ako at napasabunot sa sarili ko.

"You promised me, Jacob." I said while crying. "I trusted you about everything... You promised that you won't leave me, but you fucking did."

Sumandal ako sa may pader at tumingala. Naririnig ko pa rin ang boses niya kagabi. Naririnig ko pa 'yong huling sinabi niya.

"Always remember that I love you so much, Cali. Kahit anong mangyari, kahit saan ako mapunta, ikaw lang ang mamahalin ko."

'Yon lang ang huli kong narinig sa kanya. Pagtapos no'n ay nakatulog na ako. Hindi ko alam kung may nabanggit pa ba siyang iba bukod doon. Kung hindi kaya ako nakatulog, narinig ko pa siya kung may sinabi pa siya bukod don?

I started to cry again. I always thought that he'd leave me someday, but I wasn't prepared. I wasn't prepared because he assured me.

I held the necklace he gave me yesterday. "It looks good on you. 'Wag mong tatanggalin 'yan." I smiled when I imagined him smiling at me.

Tumayo ako at umupo sa may kama. Kinuha ko ang sweater niya na nakalagay sa may ilalim ng unan ko. He gave it to me because it's my favorite sweater.

I sighed as I remembered that I needed to pack many things. I don't know why, but I can't stop crying. I wish he was here. I thought we were going to pack our stuff together while planning what we were going to do after this.

Tulala lang ako habang nagtutupi ng damit. Nang matapos ako, bumaba na ako sa sala. Ngayon ko lang napansin na wala 'yong gitara niya roon.

Nilibot ko ang paningin sa bahay. Malinis 'to kumpara kahapon. Balak ko sana na ngayon maglinis dahil paalis na kami.

Tumayo ako sa may pintuan, hinihintay siyang umuwi. Hapon na at hindi pa ako kumakain. Nanatili lang akong nakatayo roon habang pinaglalaruan ang kwintas na binigay niya.

Nang magdapit-hapon, kusang tumulo ang luha ko. We had a lot of memories while watching the sunset. Huli na pala 'yong kahapon. Bakit hindi ko napansin 'yong sinabi niya?

"I'll miss you."

Sinabi niya 'yon na parang hindi na kami magkikita ulit. Akala ko ay masyado lang siyang emosyonal kaya hindi ko na binigyan ng meaning 'yon.

It was already evening when I saw my friends walking towards the house. They brought pizza and drinks.

Peke akong ngumiti sa kanila. "What are you guys doing here?" I asked them.

"We know you haven't eaten anything yet." Rana said. "Come on, let's eat!"

Kahit papaano ay nawala ang lungkot ko saglit. Pero pag-alis nila ay muli na naman akong umiyak. It's already midnight, and I'm still waiting for him. I'll wait for him until tomorrow and forever until he comes back to me.