After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 136

"Had je niet verwacht dat ik zou blijven?" Vraag ik hem terwijl ik zijn hand in de mijne neem.

Ik heb deze vraag te vaak gesteld sinds ik hem ontmoet heb.

"Nee, niet na alles wat ik gedaan heb. Niet nu je alles weet. Je weet alles." Herhaalt hij.

"Ja.. ik weet alles." Pas wanneer ik de woorden zeg, realiseer ik me hoe fijn dit voelt. Ik weet alles.

Ik hoef me niet langer druk te maken dat Harry's verleden op komt spelen om ons lastig te vallen. Ik hoef niet langer te wachten op het volgende moment dat mijn leven op z'n kop gooit. Ik weet alles. Eindelijk weet ik alles wat hij achter heeft gehouden. Ik kan het niet helpen om te denken aan de quote "soms is het beter om in het donker gehouden worden dan te worden verblind door het licht".

Ik denk niet dat die quote nu bij deze situatie pas, ik vind de dingen die hij gedaan heeft vreselijk, maar ik hou van hem en ik ga zijn verleden niet langer tussen ons in houden.

"Waar denk je aan? Heb je nog vragen over iets van de dingen in mijn brief?" Hij gaat op het eind van het bed zitten en ik sta tussen zijn benen.

Hij legt zijn hand over de mijne en draait kleine rondjes met zijn duim over mijn handpalm terwijl hij naar me kijkt, zoekend voor een hint hoe ik me hierover voel.

"Nee.. al had ik wel gewild dat ik wist wat er met Natalie gebeurd is.. maar ik heb geen vragen."

"Ik ben dat persoon niet meer, dat weet je toch?" Ik heb het hem al verteld, maar ik weet dat hij het nog eens moet horen.

"Ik weet het. Ik weet het echt babe." Zijn ogen schieten naar de mijne door mijn woordkeuze.

"Babe?" Hij haalt zijn wenkbrauw op.

"Ik weet niet waarom ik dat zei.." Ik bloos.

Ik weet dat ik hem nooit anders dan Harry genoemd heb, ik weet niet waarom ik dit net zei. Ik hou ervan als hij me zo noemt, maar ik weet niet of hij dat ook vindt.

"Nee.. ik vind het leuk." Hij glimlacht.

"Ik heb je lach gemist." Vertel ik hem.

Zijn vingers stoppen met bewegen.

"Ik die van jou ook. Ik laat je niet genoeg lachen." Hij fronst.

Ik wil iets zeggen om hem beter te laten voelen, maar ik wil niet liegen. Hij laat me niet genoeg lachen, en dat mag hij best weten.

"Ja.. daar moeten we aan werken." Zeg ik.

"Ik weet niet waarom je van me houdt."

"Het maakt niet uit waarom ik van je hou, het gaat erom dat het zo is."

"De brief was stom, of niet?"

"Nee! Het was perfect. Ik heb het drie keer gelezen. Het maakt me blij om de dingen te lezen die je dacht over mij.. over ons."

"Je wist dat ik van je hield."

"Ja.. maar het was fijn om de kleine dingen te lezen, hoe je je herinnerde wat ik aan had. Dat soort dingen. Die zeg je nooit."

"Oh." Hij kijkt beschaamd.

Het is raar om Harry nu als de meest kwetsbare te zien in onze relatie. Die rol was altijd van mij geweest.

"Je hoeft je er niet voor te schamen."

Hij wikkelt zijn arm om mijn middel en trekt me op zijn schoot.

"Ik schaam me niet.." Liegt hij.

Ik haal mijn hand door zijn haar en leg mijn andere arm om zijn schouder. Het is niet lang geleden sinds we zo gezeten hebben, maar zo voelt het wel.