UNHOLY

#UNHOLY26

It's been months since I left Manila...since I left my heart there..

After I explained everything to Nikolai...I saw how he crumpled because of pain...I saw how he was scared of letting me go.

But he understood that I am doing this for the better. I was blaming myself for everything that had happened. Kung hindi lang ako nag higante kay Adrian...kung hindi ko sinuklian ang panloko niya sa akin ay hindi ko masasaktan si Nikolai. Pati na ang mga magulang ko.

Hindi aatakihin ulit sa puso si papa at mas maayos sana ang relasyon namin ng mga magulang ko.

Pero maayos nga ba wala akong kalayaang gawin ang anumang nais kong gawin?

Maayos nga ba kung hindi ko magagawa ang mga pangarap para sa sarili ko?

Kung hinayaan ko si Adrian sa panloloko niya...kung naging mabuting asawa ako gaya ng gusto ng mga tao sa paligid ko...ano kaya ang kinalalagyan ko ngayon?

I just think that if the whole world will know about Adrian cheating on me...and me doing the same thing behind his back...I think the world will not mind Adrian doing that because he is a man. That that is their nature. I think most people will roll their eyes on and will call me names that they can call me for being a cheater.

But I came to realize that I was born not to please other people. Not even my parents.

I was born to please myself.

And if in any case I committed a mistake, I shouldn't let other people judge me based on what they know. That I, myself, have the only right to do it. I am my own judge.

Having said that, I learn how to forgive myself. That I should only apologize to myself.

I am not saying that cheating is okay. It was and is never okay. Cheating is the worst that you can do in a relationship.

Mas magaan lang ang pakiramdam ko dahil alam kong ginawa ko naman lahat para maisalba ang relasyong mayroon kami ni Adrian sa loob ng aming pagiging mag asawa.

At ayokong tawaging martir na naghihintay lamang kung kailan uuwian ng asawa pagkatapos niya sa kandungan ng kanyang kabit.

I only gave him a dose of his own medicine.

But still, it's never okay.

Now, I already forgave myself for my shortcomings and promised to be better. I am trying to heal myself.

Umalis ako ng manila at nagpunta dito sa cebu. Dito ko naisipang magsimula muli at iwan ang magulong buhay...sa ngayon.

Gusto kong ayusin ang lahat pero unang una, gusto ko munang ayusin ang sarili ko. Naniniwala kasi akong hindi ko maayos ang lahat kapag sarili ko mismo ang magulo. Isa pa, nagdadalang tao ako at gusto kong magpahinga dahil ayokong may mangyaring masama sa anak namin ni Nikolai. Nabuo man siya sa maling panahon, pero hindi maikakailang nabuo siya dahil sa pagmamahalan namin ng daddy niya.

I still remember what Nikolai said...

"Naiintindihan kita pero hindi ibig sabihin noon na hindi ako nasasaktan. Masakit kasi...gustong gusto na kitang maiuwi...kayo ng anak natin. Hindi ako masayang may mga nasaktan...pero masaya ako dahil sa alam kong mahal mo ako at nagpapasalamat ako na hindi mo itinago ang tungkol sa anak natin." Humugot siya ng malalim na hininga bago nagpatuloy. "I will let you do what you want. Because no matter how selfish I am for wanting to keep you by my side...I still want you to be okay. And if leaving me can help that...then I will let you go...despite of my heart breaking. It should be your mental health over everything..."

"Please know...that once you think of going back..I am the first person to welcome you back. I will embrace you tightly and will still love you...until I ran out of breath. Because love, I don't think I can still love again if I don't end up with you.."

Napangiti ako nang maalala ko ang mga sinabi niya sa akin na isinaisip at isinapuso ko.

He was actually worried  about me traveling alone. That is why he accompanied me to the airport...hugged me so tight before I turned my back from him.

Alam ko namang kaya niya akong sundan kahit saan ako magpunta. Alam ko ring kaya niya akong pasundan kung nasaan man ako. Wala naman akong sinabing bawal ang mga iyon. Ang gusto ko lamang ay lumayo sa lahat kahit saglit. Maayos ko man lang ang sarili ko...ang pagbubuntis ko bago ko ayusin ang lahat. At ayoko ring makita ng mga tao na magkasama kami ni Nikolai hangga't kasal pa kami ni Adrian. Alam kong walang pakialam si Nikolai sa sasabihin ng mga tao pero ayokong mailagay siya sa posisyon kung saan siya masasaktan. Kasi hindi niya deserve 'yun. Kaya ko rin ito ginagawa.

I caressed my stomach where my baby is.

I'm sorry for the chaos, love. Babawi ako sa'yo. Sa inyo ng daddy mo.

Suminghap ako ng preskong hangin. Ang buhok ko ay inililipad ng rin ng hangin at ibinalik ang isip sa kasalukuyan. Inilibot ko ang aking mga mata sa magandang tanawin na nasa harapan ko.

Malapascua Island...

What an amazing island I found.

The crystal clear water and sea breeze calmed my heart.

Noong una ay nahirapan ako sa paglipat dito pero mabuti nalang ay mababait ang mga tao dito.

Sa gitna ng katahimikan ay biglang tumunog ang aking telepono. Hudyat na mayroong mensahe galing sa kung sino man.

Bukod naman kasi kay Nikolai na palaging nagpapadala ng mensahe sa akin na puro paalala tungkol sa pagbubuntis ko na hindi ko rin naman nirereplyan ay isang tao lang din ang kinakausap ko.

Akala ko si Nikolai iyon...pero ng makitang si Adrian ang nagpadala ng mensahe ay kaagad ko iyong binasa.

"Everything is filed. I did it myself. You don't have to be present while everything is in process. I have a connection who helped my expediting the process and I hope this will end soon. Take care wherever you are, future ex-wife."

Hinaplos ko ulit ang tiyan ko dahil sa tuwa...

Malapit na baby...