UNHOLY

#UNHOLY29

I am still crying when we arrived at the hospital where Nikolai is admitted.

Ni hindi na ako nakapagpalit ng damit dahil ang gusto ko nalang ay ang makita ang kalagayan niya. Adrian said he is getting better but is still monitored by the doctors. I really appreciate Adrian for doing this for me. Sobra sobra na rin ang mga nagawa niya para sa akin knowing na hindi lang naman siya ang nagkasala sa relasyon namin bilang mag asawa noon.

"Here." Inalalayan niya ako papunta sa room kung nasaan si Nikolai. 

"I visited him once pero hindi pa siya gising noon. And his vitals were not stable yet. " 

Huminto ito kaya't napahinto rin ako sa paglalakad. Hinawakan niya ang magkabilang braso ko. 

"Fix yourself. You might see his parents here, and I don't know how they will treat you after everything."

I nodded at him. Alam ko naman iyon. I met his dad once when we were at the party. He treated me nicely, but I can't expect him to remain nice to me when his son was once in a critical condition because of me and my parents.

Nasa malayo palang kami nang makita ko ang mga pamilyar na mukha sa labas ng isang silid na paniguradong nandon si Nikolai.

Kahit na inaasahan ko nang makikita sila dito ay hindi ko parin maiwasang kabahan. Hindi nagtagal ay napalingon ang mga ito sa amin ni Adrian. 

My heart is pounding rapidly while looking at my love's parents. The woman, who I believe is his mother, is sophisticatedly standing up with a stoic face. While his dad looked at me from my face down to my belly. 

"Why are you here?" his mother asked.

Kagat labi ko itong tiningnan kahit na grabe ang kaba sa dibdib ko. 

"I-I'm here t-to visit N-Nikolai, po." 

Tumaas ang kilay nito. "Really? Are you here to make sure that my son will never recover from what your father did to him?" gigil na saad nito. Hinawakan naman ito daddy ni Nikolai sa braso.

Umiling ako. Magsasalita sana si Adrian ngunit pinigilan ko ito. Labas na siya dito at ayaw ko pang madamay siya sa gulong sinuong ko. 

"Can you leave us, please?" 

"Are you sure, Dakota?" nag aalalang tanong ni Adrian.

I didn't answer him, but I know that by just looking at my eyes, he already knows what I want.

He sighed and nodded. "Call me if you need anything." he said before he walked away.

SInigurado kong malayo na ito sa amin ako bumaling sa mga magulang ni Nikolai. Bumuntong hininga ako at kinalma ang aking sarili sa pamamagitan ng paghaplos sa tiyan ko.

"I'm here...to apologize for what my parents did." 

"Are you also not gonna apologize for what you did to my son?"

Tumungo ako at namamasa ang mga mata. Nasasaktan ako pero hindi naman ako iyakin. I know dala lang ito ng hormones and sa pagbubuntis ko pero gusto ko parin silang makausap ng maayos. And I will never ever blame his parents for acting like this. Hindi madali ang nangyari sa anak nila. Na napahamak ito dahil sa ibang tao.

"I also apologize for that. God knows how I regret pulling your son in a situation he never deserved. B-But...I'm sorry...because I will never regret meeting your wonderful son."

Nakita kong lumambot ang mukha ng mga ito.

"Your son did so much for me..." hindi ko na napigilang mapaluha. "He accepted me for what I am. The first person who d-did that to me. H-He supports me when my own parents couldn't. H-He was my peace and still is. And I thank you for that. For bringing him into this world."

"H-Hindi ko po mapapatawad ang sarili ko dahil sa nangyari sa kanya dahil sa mga magulang ko. K-Kaya't pakiusap p-po...gusto ko po siyang makita..."

"I think it's not a good idea that you're here, hija." my heart sunk when Mr. Vladislav said that. "People will know at tama na ang nangyari sa inyo noon. I don't want my son to be connected to you knowing that you are married.."

Tama naman. Sinong magulang ang gugustuhing maging kabit ang anak nila.

"I-I'm not married anymore, po." I wiped my tears to see them clearly. "I admit that part of my reason is Nikolai...but if you don't want him to a woman like me...I would understand. I-I just want to see him even f-for the last time....p-please.."

Kita ko ang luha sa mga mata ng mommy ni Nikolai...sumulyap ito sa malaking tiyan ko.

"The baby.."

Tumango ako at ngumiti kahit nanlalabo ang mga mata.

"It's Nikolai's. Huwag po kayong mag-alala...hindi ko po ipagkakait ang bata sa inyo o kay Nikolai. M-masyado nang malaki ang kasalanan ko sa kanya."

Nagkatinginan naman ang mga ito habang nagpupunas ng luha ang babae. I took a deep breath to relax myself. 

Bago paman sila nakasagot ay biglang bumukas ang pinto ng silid at bumungad sa amin ang magandang babae.

"He's awake!" masayang balita nito.

Tumalon ang puso ko sa narinig. Tuluyan na akong napahikbi sa saya kasabay ng pag iyak ng mommy ni Nikolai. 

The beautiful woman confusedly looked at me. Magsasalita sana ito ngunit hindi nagawa dahil pumasok na ang mag asawa sa silid kaya't sumunod ito.

Wala naman akong nagawa at nanghihinang napaupo. 

"Your dad's awake, baby....he's awake." 

Kalahating oras na akong nakaupo at naghihintay sa labas ng bumukas ulit ang pinto. Nahihirapan man dahil sa laki ng tiyan ay pinilit kong tumayo nang makitang lumabas ang mommy ni Nikolai. Her face expression is softer than earlier. Hindi ko na makita ang galit sa mga mata nito.

"H-He is looking for you..."

Napakagat labi ako at pilit na pinipigilan ang emosyong napatingin sa silid.

"I will let you talk to him..."

Napasinghap ako at napahikbi. "S-Salamat po.."

Papasok na sana ako sa loob nang hawakan niya ako sa aking braso.

My heart broke when I saw tears in her eyes...

"Please don't hurt him...again."

Hinawakan ko ang kamay nitong nakahawak sa braso ko.

"I won't...never again."

She nodded one more time and we went inside the room together.

Nakasunod ako sa ginang at nakatungo habang naglalakad papasok.

"M-Mom..."

My heart skipped a beat when I heard that voice. The voice that calms my heart. 

Ngunit ganoon nalang ang pag tahip ng dibdib ko nang magtama ang tingin namin. 

"H-Hi, love.."