My dear nightmare (BxB)

20

Die maandag erna was vreemd op de een of andere manier. Het begon al met mijn wekker die te laat afging. Ik had me gehaast om op tijd te komen en had daardoor nu twee verschillende sokken aan. Toen ik op school aankwam hing er een gekke sfeer, maar ik kon het me ook verbeeld hebben. Samen met Petra liep ik door de hal richting onze kluisjes. Ze was me een verhaal aan het vertellen, maar ik luisterde niet echt. Te erg met mijn eigen gedachtes bezig. Ik bleef maar denken aan zaterdagnacht. Dat ik in de armen van Olivier in slaap ben gevallen. Ik weet dat je niet voor het huwelijk met elkaar mag slapen, maar er is niks gebeurd, dus dan is het goed toch? En daarnaast ben ik dan nog niet gedoemd?

'Luister je wel?' Vraagt Petra en geeft me een tik op mijn arm.
'Huh wat?' Ik kijk haar verschrikt aan.
'Nee dus,' zucht ze. 'Er is een nieuwe jongen op school.' Zegt ze eens en wijst een onbekende jongen aan. Hij kijkt een beetje gestrest op zijn papieren die hij vast heeft. Hij zal wel verdwaald zijn.

Ik loop erop af. 'Hey, kan ik je helpen?' Vraag ik vriendelijk. De jongen kijkt op. Hij heeft donkerbruin haar en bruine ogen. Hij heeft een scherpe kaaklijn en een beetje gekleurde huid. Ik kan niet ontkennen dat hij knap is.
'Uh, dat denk ik. Dit is mijn eerste dag hier. Ik ben opzoek naar lokaal 1.13. Weet jij waar dat is?' Vraagt de jongen. Hij heeft een mooie stem. Deze is een beetje vol en diep met een beetje een accent. Het past bij zijn uiterlijk.
'1.13 is hier de trap op, de gang door en aan het einde links en dan zie je het wel. Als je wilt kan ik zo wel met je meelopen, want ik heb daar ook les. Ik moet alleen mijn boeken nog pakken,' antwoord ik de jongen.
'Dat zou fijn zijn,' antwoordt de jongen. 'Luciano,' zegt hij en sterkt zijn hand uit.
'Lukas,' antwoordt ik en pak zijn hand aan en schud deze.

Een moment later ben ik in mijn kluisje aan het rommelen om de juiste boeken te vinden. 'Luciano? Hoezo kom je eigenlijk halverwege het schooljaar op een nieuwe school?' Vraag ik de jongen.
'We zijn net verhuisd vanuit Italië voor mijn vaders werk,' antwoordt Luciano. Ik knik. Hij is dus Italiaans.
'Ben je al lang in Nederland? Je spreekt de taal al goed,' vraag ik hem.
'Een klein tijdje. Ik heb eerst de taal geleerd voor ik naar een gewone school mocht.' Ik knik na zijn antwoord wanneer ik eindelijk de juiste boeken heb gevonden. Daarna lopen we druk in gesprek naar het juiste lokaal.

In het lokaal ga ik naast Olivier zitten want dat had ik hem beloofd. Terwijl Luciano ongemakkelijk vooraan blijft staan.

'Wie is dat?' Vraagt Olivier fluisterend aan me.
'Dat is een nieuwe jongen hier. Luciano' antwoord ik hem. 'Hij is wel aardig.' Olivier bekijkt de jongen eens goed. Er ontstaat een kleine frons op zijn gezicht, maar deze verdwijnt snel en maakt plaats voor zijn gebruikelijke glimlach. 'Hij lijkt inderdaad wel aardig,' zegt hij dan.

De leraar komt binnen en wilt zijn les beginnen. Luciano totaal over het hoofd gezien. Hij kucht eens en de leraar kijkt hem even aan.
'Wat kan ik voor je doen?' Vraagt hij.
'Hallo, ik ben nieuw in deze klas,' zegt Luciano.
'Oh ja, uh, welkom. Ik geef hier biologie. Zoek maar een plaatsje, uh,' zegt de leraar.
'Luciano.'
'Luciano, zoek maar een plekje.'
Een meisje steekt haar vinger op. Haar ogen niet van Luciano af kunnen houden.
'Vertel eens wat over jezelf, Luciano. Waar kom je vandaan?' Vraagt ze.
'Ik kom uit een klein dorpje in Italië' antwoordt Luciano.
'Oke, meer vragen kunnen beantwoordt worden in de pauze. Ik wil graag beginnen met mijn les' zegt de leraar ongeduldig. Victor draait zich naar ons op.
'Zo, die is lekker vrolijk. Die zit vast nog niet aan zijn minimaal aantal kopjes koffie,' fluistert hij sarcastisch. Olivier en ik onderdrukken een lachje.
'Tja, ik zou ook niet maandag het eerste uur les willen geven,' haakt Pascal op in.