My dear nightmare (BxB)

13

28 januari

Lief dagboek,
Het is al een tijd geleden dat ik in je heb geschreven. Er is ook zoveel gebeurt. Jimmy heb ik na het dat ene incident niet meer gesproken, wat ik wel jammer vind. Aan de andere kant. Olivier en ik hebben nu al bijna 3 weken iets in het geheim. We hebben een steegje gevonden dicht bij school. Het is niet goed vindbaar en dat stel ik op prijs. We spreken er 's avonds steeds af en in het weekend blijven we er langer. We hebben elkaar nooit gekust of hoe je het ook wil noemen, maar dat komt vast nog wel. We praten en lachen gewoon wat. Dan ga ik tegen hem aanzitten en soms geniet ik alleen al van zijn aanwezigheid. Anyways, ik vind het fijn om bij hem te zijn, maar wat zullen mensen denken als ze erachter komen? Zullen ze ons haten? Zal ik iemand in vertrouwen moeten nemen? Ik heb geen idee.

Kies het juiste, anders voelt het verkeerd.

Goeie tip dagboek, echt. Hier heb ik wat aan. Denk ik en rol met mijn ogen. Op dat moment gaat mijn telefoon. Verbaast kijk ik op. Wie kan dat nog zijn? Ik pak mijn telefoon en neem hem zonder te kijken wie me belt op. 'Waar ben je, Lucas?' Het is Olivier. Shit, dat is waar ook. Ik had met hem afgesproken. 'Ik ben thuis,' antwoord ik beschaamd. 'Ik was het helemaal vergeten, sorry,' verontschuldig ik me. 'Het is niet erg. Ik spreek je morgen wel,' antwoordt hij. 'Ja tot morgen.' Zeg ik.

Ik wil helemaal niet tot morgen wachten.

'Wacht ben je er nog?' Vraag ik snel. 'Ja,' 'Ik kom eraan. Gewoon het plekje toch?' Vraag ik. 'Ja waar anders? De noordpool?' Ik lach om zijn reactie. 'Ik kom eraan,' zeg ik en hang op. Ik ren de trap af waar ik ondertussen naar toe ben gerend en grits de sleutels van het kastje.

'Waar ga jij heen?' Ik draai me om en daar staat mijn moeder.
'Ik zou nog huiswerk gaan maken met Victor,' bedenk ik snel. 'En dat moet om half tien 's avonds?' Vraagt mam. 'Ik was het in de eerste instantie vergeten, maar hij belde me al op waar ik bleef.' En dat is niet gelogen alleen was het niet Victor die me belde, maar Olivier.
'Oh nou ga dan maar,' zegt mam. 'Half twaalf ben je thuis.' Ze riep hst er nog achteraan en ik hoorde het net op tijd.

Ik pak onhandig mijn fiets voor het huis weg, die zoals gewoonlijk gevallen was. Daarna sprint ik zo snel als ik kan richting het steegje van Olivier en mij.
Maar ik zou ik niet zijn als dit niet zonder slag of stoot ging. Ik kan maar net uitwijken voor een auto die ik niet had gezien omdat ik zo gehaast aan het fietsen was waardoor ik tegen een paaltje oprij. Ik val om en zie al snel dat mijn knie open is. Nou ja, dat komt later wel. Eerst naar Olivier voordat hij ongeduldig wordt. Ik raap mijn fiets weer op en sjees weer weg.

Heeey lezertjessss. Het is alweer een hele tijd geleden. Sorry not sorry. School en shit you know.
Het is bijna vakantie dus dan ga ik vaker updaten!
Hope you like it
Comment vote
Love you all
Xx dagmar