My dear nightmare (BxB)

16

Lief dagboek,

Die nacht bracht Willem ons naar de eerste hulp post. Hij had naar huis gebeld en Victor, zijn kleinere broertje die in onze vriendengroep zit, nam op. Aan de ene kant was hij verbaasd, maar aan de andere kant had hij het zien aankomen. Volgens hem had geen enkele jongen die hetero is een dagboek en volgens hem had Olivier gewoon het hoofd ervoor. Ik vond het belachelijk klinken, maar was blij dat hij het goed oppakte.

Geliefd door zij die accepteren wie jij echt  bent.

Voor het eerst ben ik het eens met wat er in mijn dagboek verschijnt. Vaak zijn het raadselachtige metaforen die ik onmogelijk lijk te snappen. Deze keer is het anders. Gewoon een begrijpelijke zin, zonder metafoor.
Het lijkt alsof het dagboek wilde dat ik dit snapte en geen vraagtekens bij kreeg.

Ik klap het dagboek dicht en sta op van mijn bed. Waar ik in kleermakerszit op zat. Ik pak mijn mobiel van het bureau of en druk op de knop onderin. Het licht springt aan en ik zie gelijk mijn berichten.

Olivier stuurde in de groepsapp van de vriendengroep het voorstel om vanavond bij hem te komen om af te spreken. Enkelen hadden al gereageerd dat ze kwamen. Ik ontgrendel het mobieltje en open de app in het groen. Ik antwoord dat ik ook kom en sluit dan mijn mobiel weer af.

Ik ga naar de keuken om wat drinken te pakken. Mijn moeder en mijn zusje zitten er ook en hebben een gesprek over een televisieprogramma.

Ik schenk mijn drinken in en schuif bij de twee aan.
'Mam?' Vraag ik om het gesprek te beginnen. Ze kijkt me aan en knikt. 'Mag ik vanavond naar Olivier? De andere komen ook.'

Mam denkt even na. 'Is goed. Hoelaat denk je terug te zijn?' Ze is enigszins bezorgd om me geworden toen ik gisteravond laat thuis kwam met een blauw oog, blauwe plekken en schaafwonden. Ik had haar verteld dat het niets was, dat ik gevallen was, maar ik kon aan haar merken dat ze het niet geloofde. Toch ging ze er noet op door vragen, wat ik erg waardeerde.

'Ik denk dat ik morgen thuis kom, dat ik bij Olivier blijf slapen,' zeg ik. Mama zou hiervan niks verdenken, omdat ik vaker bij Victor bleef slapen met wat vrienden.
'Prima. Doe voorzichtig,' zegt mam.

Petra zat rustig te luisteren naar ons en kijkt me vervolgens aan.
'Mag ik mee?' Vraagt ze.

'Geen denken aan! Jij gaat niet als enige meisje naar de vriendengroep van je broer! Kan je niet met vriendinnen afspreken?' Reageert mama voor ik dat kan doen.

Petra knikt en en begint op haar mobiel te typen. Iets later zegt ze.
'Emma kan vanavond afspreken. Is het goed als ik daarheen ga?'

Mama knikt. Ik weet wel betervwat ze gaat doen. Ze neemt Emma mee naar Olivier. Ik vind het prima dat ze erbij is, en dat weer Petra. 'Ben je om 11 uur thuis?' Vraagt mam.

Petra kijkt me stiekem aan en ik geef haar een klein knikje. Dat moet lukken. 'Natuurlijk,' glimlacht Petra als antwoordt op mam.

'Geen domme dingen doen he,' zegt mam tegen ons beiden als ze op staat en de keuken uitloopt.

'Nooit,' antwoorden Petra en ik in koor.

Als mam ver genoeg uit hoor bereik is begint Petra met praten.
'Hoe kom ik dan thuis?'

'Wat denk je? Steven kan je wel thuis brengen.'

'Maar om 11 uur zijn mam en pap nog wakker, wat als ze hem zien?

'Dan zeg je dat je hem onderweg bent tegengekomen.' Ik haal mijn schouders op. 'Hoe zit het met Emma? Komt ze echt of zei je dat om mam gerust te stellen?'

'Uh..' stamelt Petra.

'Met wie appte je net?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Met Steven of hij ook naar Olivier ging,' antwoordt mijn zusje blozend. Ik schud lachend mijn hoofd.

'Je bent me er eentje,' lach ik.

----------
I know it's been a while.

Ik zag ook niet eerder de kans om te schrijven met alles wat er nu aan de hand is.

Ten eerste heb ik school. Ik heb veel groepsopdrachten en ik kan je vertellen dat is best lastig op afstand. En het is moeilijk om gemotiveerd te blijven.

Ten tweede is er in mijn privéleven vrij veel aan de hand. Afgelopen maand ging het even niet zo goed met mij. Doordat alles op afstand was, zag ik veel mensen niet. Hierdoor voelde ik mij erg alleen en ga je allemaal gekke dingen denken. Gelukkig is dat beter nu en weet ik bij woe ik gelijk mijn shit kan droppen als er iets is. Want dat is het aller belangrijkste: erover praten. Er zijn vast meer mensen zoals ik en die worden vaak vergeten. Schaam je er niet voor en praat er met iemand over. Dat gelpt wel vaak.

Ook is er onlangs een dierbare van mij overleden. Ik probeer me groot te houden, maar het spookt wel door je hoofd. Nu is het nog maar de vraag of ik op haar crematie mag komen doordat er maar beperkt aantal mensen mogen komen.

Gelukkig heb ik ook nog positief nieuws: ik word tante! Mijn broer is afgelopen jaar getrouwd en verwacht over een paar maanden een kleintje! Ik vind het super leuk, maar ook wel een beetje spannend.

Hope you like it
Comment
Vote
Love you all
XX Dagmar