My dear nightmare (BxB)

8

Die avond sta ik in een geblokt flanel voor de deur van Olivier. Bij hem zouden we oud en nieuw vieren. Petra gaat dit keer niet mee. Zij had een afspraak met vriendinnen, dus moest ze wel naar hen toe. Het was immers al maanden geleden afgesproken.

Olivier doet de deur open en een glimlacht verschijnt op zijn gezicht. 'Lukas, wat leuk dat je er bent,' zegt hij verrast. Ik begroet hem ook en loop naar binnen. 'Lukas, wacht even.' Olivier klinkt aarzelend. 'Wat is er?' vraag ik terwijl ik me omdraai en de situatie een beetje wantrouw en aftast. Olivier kijkt een beetje verlegen naar de grond. 'Ik wil je nog wat zeggen,' komt er heel zachtjes uit zijn mond. Het is bijna onhoorbaar en toch hoorde ik het, het was toch immers voor mij bedoeld? Of had hij liever gewild dat ik het niet hoorde, dat hij zich over iets schaamt? 'Je weet dat je me alles kan zeggen toch?' 'Dat weet ik ook wel maar...' stamelt Olivier. Ik sta ondertussen een paar centimeter van hem vandaan. Waar zou ons dit heen brengen? Zou dit alleen maar ongemakkelijk worden of zou het een goeie kant opgaan?
'Laat het alsjeblieft,' fluistert hij. 'Sorry Olivier, ik kan je niet met rust laten. Dat zou me nu onmogelijk meer lukken.' ik sla mijn ogen neer. Waarom moest ik dat zeggen? Straks denk hij dat ik een obsessieve stalker ben.

Olivier tilt subtiel mijn kin omhoog. 'Dat zou ik ook niet willen.' Zijn hoofd verplaatst zich dichter bij die van mij. Ik zou willen dat ik zijn lippen op die van mij on voelen, maar het kan niet. De heilige geest zal het zien en ik kan mijn plaatsje in de hemel gedag zeggen. Hel zou me verwelkomen omdat ik met een jongen heb gezoend. Om zo'n reden zou ik niet naar hel willen, maar zo is hoe dat gaat en we kunnen er niks tegen doen.

Oliviers gezicht is nog maar een paar millimeters van die van mij verwijdert en ik zou willen dat die afstand overbrugt wordt. Ik ben nu zo dichtbij, maar nog steeds zo ver weg. Ik leun in en ik voel zijn adem over mijn lippen strijken. Ik sluit mijn ogen. Net zoals in alle films wordt zulke momenten onderbroken door de deurbel. Ik schrik duidelijk op. Zou de Heer ons gezien hebben of is dit gewoon toeval? Olivier zucht geïrriteerd. 'Altijd moeten zulke momenten verpest worden,' mompelt hij vrijwel binnensmonds. Hij opent de deur en Steven staat ervoor. We begroeten hem en lopen dan met zijn allen de woonkamer binnen waar Victor al op ons zit te wachten. 'Waarom duurde dat zo lang?' vraagt hij. Ik kijk ongemakkelijk naar Olivier. 'Ik had Lukas beloofd dat hij een boek van me mocht lenen, maar ik wist even niet waar die lag,' liegt Olivier. Als er iemand is die geloofwaardig overkomt als diegene liegt, is dat Olivier wel. 'Gelukkig lag die uiteindelijk gewoon op mijn nachtkastje.' Hij lacht even om zijn verzonnen herinnering.

Olivier is een uitbundig type die voor zijn karakter te veel boeken heeft versleten. Hij leest graag als hij alleen is, maar er hoeft maar één iemand bij hem te zijn en hij lijkt net op een hyperactief konijn die aan de drugs is.

'Nou neem plaats, ik haal even wat te eten en te drinken. Zet de tv alvast maar aan,' zegt hij en loopt al de keuken in. Steven zet de tv aan en zapt wat rond over de zenders.

'Kan iemand helpen? Ik kan niet alles dragen.' klinkt er na ongeveer tien minuten uit de keuken. 'Ik ga wel,' meld ik de jongens en sta op om naar de keuken te lopen.

'Ik hoopte al dat jij zou komen,' zegt Olivier met een glimlach als hij mij de keuken in ziet lopen.

-------

Hoofdstuk 8

Oeh wat denken jullie, zou Lukas alles blijven ontkennen of zou hij naar zijn hart luisteren? Of zou hij het beiden doen?

Oké waarschijnlijk heb ik een paar dagen geleden iets super doms/dappers gedaan. Ik heb aan de jongen die ik leuk vind verteld dat ik hem leuk vind. Hij wist niet wat hij moest zeggen, maar vandaag kreeg ik van hem een berichtje dat hij wel iets wilt zeggen, maar hij wilde dat niet via de app doen. In de eerste instantie zou ik hem morgen avond weer zien, maar mijn ouders hebben onverwachts besloten om naar familie te gaan aan de andere kant van het land. Met andere woorden kan ik dus niet naar hem toe en zou dat in de loop van de week wel moeten regelen. Ik hoop zo dat het niet ongemakkelijk wordt en dat alles goed verloopt. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij hetzelfde voor mij moet voelen ( het liefst wel) maar zolang hij er ook maar tevreden mee is, want ik wil hem nergens toe dwingen. Als het gevoel wederzijds is, is het alleen maar mooi, maar als dat niet zo is, dan zou ik ermee moeten leren leven en door gaan, hoe moeilijk dat ook zou zijn. Hij is een van mijn beste vrienden en ik hoop dat we dat ook blijven en anders meer worden, want ik wil hem absoluut niet kwijt.

Comment vote subscribe

Love you all

xx Dagmar