Vechtersbaas

34. Hopeloos

.-~*~-.

A      L      E      X       A      N      D       E      R

Het gepruttel van het koffie apparaat begint langzaam de keuken over te nemen. Tevreden leun ik tegen het aanrecht aan, terwijl mijn blik naar de bank gaat waar Vanessa nog vredig op ligt te slapen.

Mijn borst warmt zich op bij het aanblik van het mooiste meisje wat ik ooit gezien heb. Elke keer als ik haar zie glimlachen vraag ik me af hoe het kan dat van al de mensen op de wereld ze voor mij heeft gekozen. Elke keer schaad ik haar vertrouwen weer, maar toch komt ze naar me terug.

Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, meisjes hebben me altijd genoeg aandacht gegeven, maar nog nooit hebben ze me zo betoverd als Vanessa dat lijkt te doen. Alles aan haar trekt me aan en ze lijkt elke gedachte die ik heb over te nemen. Alles om me heen herinnerd me aan haar.

Met een diepe zucht kijk ik naar de klok die half 8 aangeeft. Het is gewoon een doordeweekse schooldag en ik ben vroeg opgestaan. In de perfecte wereld was ik nadat Vanessa gister op mijn borst in slaap viel ook op de bank in slaap gevallen, maar helaas lag de bank iets minder goed dan ik gehoopt had.

Ik heb Vanessa gisteravond goed toegedekt met een dekentje en gezorgd dat ze zo comfortabel mogelijk op de bank lag, waarna ik vervolgens naar boven ben gegaan om in mijn eigen bed te gaan liggen. Ik weet niet of ik haar wakker had moeten maken en ook uitnodigen om naast me te komen liggen. De gedachte alleen al van Vanessa in mijn bed laat het warme gevoel in mijn borst weer opborrelen.

Het feit dat liefde je zo erg kan overvallen en je mee kan trekken is zo onwerkelijk, maar het maakt me ergens ook bang. Wat als ik me teveel aan haar hecht en zij net als al het andere in mijn leven wegvalt.

"Ben je aan het staren terwijl ik slaap?" Zegt Vanessa slaperig, waardoor ik uit mijn gedachten word getrokken. Vanessa is net wakker geworden en kijkt me glimlachend aan. Ik schud grijnzend mijn hoofd als antwoord op haar vraag.

"Ik was gewoon aan het nadenken over hoe we dat met school gaan doen." Zeg ik snel. Ik weet niet waarom ik een leugen verzin, maar ergens voel ik me nog niet zelfverzekerd genoeg om over mijn gevoelens te praten.

"Oja, daar hebben we het gister niet meer overgehad. Wil je spijbelen?" Zegt ze, waarna haar ogen op de klok vallen waarna ze een zacht oh geluidje maakt.

"Je bent niet voor niks zo vroeg opgestaan zeker." Concludeert ze. Ik knik.

"Het liefst zou ik ook willen spijbelen, maar ik kan het me echt niet veroorloven. Als school mijn opa of oma bellen of het aan mijn gezinsvoogd laten weten." Vanessa gaat recht op de bank zitten.

"Ik snap het. Het maakt niet uit. Ik moet je ook niet van school houden dat is niet goed."

Er valt een stilte tussen ons. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen of voorstellen. Ze zit hier in mijn huis ondergedoken en ik moet zomenteen naar school. Ik vertrouw haar, maar ik weet niet of dit vertrouwen groot genoeg is dat ik haar alleen in mijn huis achter durf te laten.

Vanessa zit ondertussen op het puntje van de bank en staart voor zich uit naar de muur. Ze is duidelijk nog aan het wakker worden. Ik vraag me af of zij over hetzelfde nadenkt als ik dat doe.

De stilte tussen ons wordt nog iets ijziger als het koffieapparaat stopt met pruttelen. Vanessa lijkt het ook op te merken en kijkt naar me op.

"Wil je ook koffie?" Vraag ik haar terwijl ik me omdraai en de koffiekan onder het apparaat vandaan haal.