Vechtersbaas

5. Golddigger

.-~*~-.

V       A       N       E       S       S       A

Met een loodzwaar gevoel kijk ik naar de andere kant van het schoolplein. Naar de jongen die sinds gisteravond steeds door mijn gedachte dwaalt. Samen met een grote knoop in mijn maag. Ik heb gister niet de kans gehad om hem te bedanken. Ik weet niet of hij nu boos op mij is of dat hij gewoon geirriteerd was. Ik bedoel we zijn toch een soort van vrienden? of kennissen? of zou hij me nog steeds haten? Hij heeft me gister anders wel geholpen. Als hij mij niet mag had hij me denk ik gewoon achter gelaten in dat steegje.

Ik zie hoe hij nog een hijs van zijn sigaret neemt en de rook langzaam uitblaast, terwijl hij lacht om iets wat zijn Marokkaanse vriend zegt. Waarom moet hij ook zo knap zijn? Ik voel hoe mijn lichaam zich aangetrokken tot hem voelt. Het is een kracht waar ik helaas geen controle over heb. Maar wat ik me al sinds gister afvraag: Voelt hij zich ook aangetrokken tot mij?

"Naar wat staar je." Sarah een van mijn beste vriendinnen komt op mijn schouder hangen. Ze volgt mijn staarrichting, tenminste dat probeert ze.

"Is het Tom?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en kijk naar Tom die op het bankje naast dat van Alex zit. "Nee."

"Waar keek je dan naar?" Ze laat mijn schouder met rust en komt tegenover me staan. Breed glimlachend kijkt ze me aan.

"Ik was gewoon diep in gedachten. Ik keek niet echt ergens specifiek naar." Lieg ik terwijl ik naar kijk.

Ik hoor hoe ze weer begint te praten, maar eerlijk gezegd luister ik niet. Het gaat vast over een van die vele jongens waar ze een crush op heeft.

Twijfelend laat ik mijn blik weer naar het picknick bankje van Alex zijn groepje gaan. Zou ik naar hem toe gaan en hem alsnog bedanken voor wat hij gister voor mij gedaan heeft? Het is wel zo netjes denk ik, maar iets in mij is toch bang voor zijn reactie. Wat als hij inderdaad boos op mij is.

"Dat is niet normaal toch, Vanes?" Dringt opeens de stem van Sarah weer door mijn gedachten.

"Nee dat kan echt niet." Zeg ik terwijl ik geen idee heb waar het over gaat.

"Ik moet even wat doen Saar ben zo terug." Zeg ik voordat ik het zelf door heb.

"Oke uhm tot zo." Zegt Sarah verbaasd als ik naar de andere kant van het schoolplein loop. Het lijkt bijna alsof mijn benen zich uit zichzelf bewegen. Mijn hart begint weer sneller te kloppen en ik slik een paar keer moeizaam.

Bij hem aan tafel zitten zijn twee vrienden: Mohammed en Sakina. Ik ken zijn vrienden voor de rest om eerlijk te zijn niet echt. Ik weet hun namen en daar houd het ook een beetje mee op.

"Hey Alex." Zeg ik nerveus als ik voor hun tafel sta. Alle drie hun blikken richten zich in één keer op mij. Wat me zeker niet meer op mijn gemak laat voelen.

Alex blijft me aanstaren, maar het ziet er niet naar uit dat er een begroeting terug gaat komen.

"Nog bedankt voor gister avond." Zeg ik dan maar als ik zeker weet dat hij me niet terug gaat begroeten.

Ik zie hoe hij fronst en snel een blik over mijn lichaam laat gaan. Wat me nog ongemakkelijker laat voelen. De ongemakkelijke stilte blijft een  aanhouden en ze blijven me alle drie aankijken.

"Kom er anders bij zitten." Verbreekt Sakina met een glimlach de stilte. Ze klopt naast zich op het bankje en twijfelend kijk ik naar Alex om zijn reactie te peilen, maar hij lijkt diep in gedachte en staart nog steeds blank voor zich uit.

"We bijten niet hoor." Zegt Mohammed dan, waardoor ik besluit naast Sakina op het bankje te gaan zitten. "Je moet je niks aantrekken van Alex hoor. Hij heeft een gave om alles wat hij zegt bot over te laten komen." Zegt ze, waardoor ik glimlach.