Vechtersbaas

37. The Knockouts

.-~*~-.

V       A       N       E       S        S       A

 "Oke Vanessa nog één keer de regels." Begint mijn broer waardoor ik geïrriteerd mijn ogen rol. Tijdens onze 2,5 uur durende autorit naar Duitsland heeft hij het over bijna niks anders gehad.

"Niet zonder iets te zeggen weglopen, geen alcohol drinken en tot slot niet met vreemde praten." Som ik op. Xavier knikt goedkeurend en klikt zijn Porsche opslot. We lopen samen naar de hal toe waar het gevecht zich af gaat spelen.

Een zenuwachtige kriebel gaat door mijn buik, terwijl ik denk aan hoe Alex hier zomenteen gaat vechten.

Ik loop samen met mijn broer naar binnen en langs de beveiliging. Ik glimlach naar Adil die op alle camera's meekijkt. Ik voel me nog steeds schuldig over dat ik weg liep en hij naar me moest zoeken.

"Het is hier boven." Zegt Xavier, waarna we samen richting de trappen lopen. Door de klapdeuren naar het grote balkon boven de ring.

Zodra ik de ruimte inloop komt mij een eigenaardige geur tegemoet, ergens tussen zweet en luchtverfrisser. Op de achtergrond klinkt Amerikaanse hiphop muziek uit de jaren negentig. In het midden van de ruimte is een lagere verdieping met daarin een de boxing ring. Omringd door stoelen, welke deels nog leeg zijn.

Ik weet niet wat ik van 'The Knockouts' had verwacht, maar dit was het zeker niet. Er staan allemaal mensen, vooral mannen, in overhemden. Iedereen lijkt druk met elkaar in gesprek.

In het midden van de zaal staat de boxmat, waar al druk op gespard wordt door verschillende vechters, maar ik heb Alex helaas nog niet gespot. Het idee dat hij hier zomenteen zonder shirt tussen staat, laat me meer voelen dan ik zou denken.

"Waarom kijkt niemand naar de actie wat zich afspeelt?" Vraag ik aan mijn broer Xavier.

"Hierboven is het meer een event om te netwerken. Lagere ringen zijn er meer voor het kijken naar trainingen." Mijn mond vormt zich tot een o en ik kijk geïntrigeerd naar de verschillende types mensen.

Hoe komt Alex hierbij? Ik had hem eigenlijk nooit echt als zon type ingeschat. Ondanks dat ik echt gezeurd had heb ik nu al spijt dat ik hier ben. Ik weet mezelf geen houding te geven als Xavier begint met het aanspreken van mensen. Ik probeer een beetje een small talk met de meeste mensen te beginnen, maar het is een beetje zinloos.

Na een paar mensen langs zijn geweest houd ik het maar op simpel glimlachen en mezelf voorstellen. Ik voel me net een soort handtas van Xavier met geen verdere toegevoegde waarde.

Vanuit mijn ooghoek spot ik Peter en gelijk valt er een zware steen in mijn buik. Hij staat aan de andere kant van de zaal en is met iemand in gesprek. Als ik in iemand echt geen zin heb is hij het wel. De steen valt nog dieper als ik oogcontact met hem maak en hij begint te grijnzen.

Hij heft zijn whiskey glas naar mij, maar maakt gelukkig geen aanstalten om onze kant op te komen lopen. Ik zucht opgelucht, ondanks dat het bijna onvermijdelijk is dat ik alsnog met hem in gesprek kom later in de avond.

Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me als ik meerdere ogen op me voel. Xavier zijn hand op mijn schouder geeft me niet langer het veilige gevoel.

"Xav, ik ga even naar de wc." Zeg ik tegen mijn broer, wie met een man, waarvan ik de naam al ben vergeten aan het praten is.

"Weetje waar het is?" Zijn blik gaat gelijk bezorgd naar mij.

Ik knik als antwoord op zijn vraag en loop terug waar ik me herinner dat de toiletten waren. Ik hoop dat niemand dit als een teken ziet om mijn te volgen anders word ik gek. Ik wil gewoon even rust van de situatie.