Sky of Love

Prologue

"First Lieutenant Monzano!"

I immediately stood up straight and gave a salute to our captain.

"Next week is the turn-over of the newly acquired aircraft. I'm sure you are aware of that, right?" Magalang na pagtango ang naisagot ko.

"You will be the one who will handle the fighter jet that will ride for President Marcos." patuloy niya.

The president...

Hindi ako nakapagsalita. Para bang nakaramdam ako ng kaba.

"Huwag mong sabihin na kinakabahan ka na isasakay mo ang pangulo? Ilang giyera na ba ang nalampasan mo na sakay ang fighter jet? Marami na, Monzano." dagdag niya pa.

Huminga naman ako ng malalim at tumingin sa mga kasamahan ko ngayon.

"Iba naman po ang giyera kumpara sa isasakay ang pangulo. Unang beses ko po ito na maisasakay ang isang pangulo... baka kapag nagkamali ako doon ay sugurin ako ng 31 million." sagot ko.

Natawa naman ang mga kasama namin pati na rin si Kapitan.

"Basic driving skill lang naman ang gagawin mo. Wala iyon kumpara sa mga pagmamayabang mo sa mga kalaban... pinapaikot-ikot mo pa nga ang mga fighter jet noon." Para bang nang-aasar pa ito sa sinabi niya.

Ngumiti na lamang ako sa kanila.

Naglakad na lamang ako rito sa base at sunod na pumunta sa mga fighter jet. Tinitigan ko lamang ang mga ito at hinaplos. "These are my babies." naisip ko na lamang.

Kinuha ko naman ang pin ko na nasa uniporme ko, Philippine Air Force Command Pilot's badge.

"First Liutenant Florencia Monzano."

Naibulong ko na lamang. Hanggang ngayon, hindi ako makapaniwala na unti-unti ko nang natutupad ang pangarap ko.

"These fighter jets always reminds me that in my life, I did something incredible that I should be proud of. "

Napangiti na lamang ako habang inaalala lahat. Lahat ng sakit, hirap at mga sakrispiyo ko para sa pagiging sundalo ng himpapawid.

"Nandito ka lang pala."

Kaagad akong napatingin sa nagsalita na iyon.

It's Lieutenant Colonel Marco Suarez...

Mabilis akong umayos ng pagtayo at sumaludo.

"Sabi ko naman sayo, kapag walang ibang tao... kahit huwag ka na sumaludo." aniya.

Well, that's a respect. He's above than me for heaven sake!

Hindi naman ako nagsalita at ibinaling ulit ang paningin sa mga fighter jets.

"You miss the trouble above na ba?" pabirong tanong niya.

He was pointing about the fight above between us, the Philippine Air Force and the rebels.

"Not that much. I was thinking about the flight demonstration with President Marcos. Anong fighter jet ba yung gagamitin?"

Lumapit siya sa tabi ko at sinusulyapan din ang mga fighter jets.

"I think the FA50-PH." sagot niya.

Nagtaas lamang ako ng kilay.

"Yung baby mo." dagdag pa niya.

Yes, ang paborito kong fighter jet ang gagamitin.

Mas lumapit naman ako sa jet at sumampa rito.

"Mas mauuna pa ang pangulo na maranasan na maisakay mo sa jet kaysa saakin... well, saamin." sabi niya.

He's right. The president is the first person that I will give a ride in a fighter jet. He was the first person that will be with me in the jet.

Kapag kasi nagpapalipad ako ng fighter jet, palaging mag-isa lalo na sa tuwing may laban na nagaganap sa mga rebelde.

"Wala naman gustong sumama saakin sa tuwing sasabak sa labanan sa taas."

Mas natawa naman siya sa sinabi ko.

"It will be a pleasure or should I say honor to be drive by you... by the First Female Military Jet Fighter Pilot in our country."

Napairap na lamang ako sa sinabi niya.

Bumaba naman na ako matapos kong icheck ang jet.

"May gagawin ka ba mamaya?" tanong niya bigla.

Sumulyap lamang ako sa kanya.

"If you're free... let's eat dinner later outside?" patuloy niya.

Nahihiya ko siyang tinignan. "I'm sorry. But, I have a lot of things to do later. I'll be going home, break ko na po bukas."

Tumango-tango naman siya.

"Maybe, next time?" Hindi naman ako kaagad makasagot sa kanya.

"Hmm, maybe." sabi ko na lamang. Tumingin naman ako sa relo ko. "I need to go, sir. Thank you." paalam ko at sumaludo na sa kanya.

Mabilis akong pumunta sa building namin partikular sa kwarto ko.

Inayos ko na lamang ang mga gamit ko at isinuot na sa balikat ang bag pack ko.

"Uuwi kana?"

"Ingat, Monzano!"

Sabi ng mga kasamahan ko saakin nang lumabas ako.

***

I arrived at my condo. As usual, I just laid myself on the couch and took my phone out of my pocket.

"This is First Lieutenant Florence Monzano speaking. It's Day 358, I just want to say I miss you so much. Hanggang kailan ba ako matitiis? I'm doing great here, especially on my work. I hope you hear or read about me. Last 2022, I have been recognized as the First Female Military Jet Fighter Pilot here. I have different awards as excellent Philippine Air Force Military. But, still now... it feels like something is missing. Unti-unti ko nang natutupad yung mga pangarap ko pero alam kong may mali at kulang talaga. Ang sakit na... please, kahit bisitahin lang ako."

Before my tears fall, I stopped the voice record.

Tumayo ako at tinignan ang mga picture frames na nakadisplay dito sa sala.

I sent the voice record, as usual with the same person.

I am now the person I want to be, and I am still soaring and flying high. I know, it really takes courage to grow up and become who you really are.

I have been fighting for this country for a long time, but how come I can't even fight for myself? It feels like I am slowly losing the fight for survival.

"I am First Lieutenant Florence Monzano, the first female military jet fighter pilot. If our country is in downfall over the people who are trying to destroy it, give me the fighter jet, I will drive and fly it so high until I reach them. I'll fight in the name of the Filipino people and the Philippines. I am an Air Force, I will definitely fly for human race survival."