Sky of Love

Chapter 6

I was just sitting alone here in the back of the military truck that had been parked in a very wide and green field, as our general just wanted me to rest. They continued to work on the housing and the Kadiwa, on things that President Marcos left.

Wala na akong balita tungkol sa pangulo magmula ng inialis na siya ng mga PSG dito. Marahil nasa Malacañang na.

Nasa gitna naman ako ng pagmumuni-muni ng tumutog ang phone ko.

~~ Dad calling... ~~

I immediately answered it. Maybe, he knew now what happened here.

"Are you insane, Florence?" salubong niya sa linya.

Awtomatiko kong nailayo ang phone ko sa tenga dahil ang lakas ng boses niya.

"Dad?" I called him. I need to feel his concern to me.

"Ano na naman yung kayabangan mong ginawa? Really? Ibubuwis mo yung buhay mo sa Marcos na yon?" Kayabangan... yun lang naman palagi yung tingin ng tatay ko sa mga magagandang bagay na nagagawa ko.

"He's the president of this country, dad. Ganoon din naman ang gagawin ko kung ikaw ang nasa kalagayan niya. I ought to protect our countrymen especially him... you know that."  I replied.

He just laughed sarcastically.

"Hindi ka nag-iisip. Piliin mo naman sana yung mga taong paglalaanan o pagbubuwisan mo ng buhay mo. Tignan mo kung deserving sila. You're wasting your time and your life to that fucking department." He sounds really angry.

Sinasabi ba niya na hindi deserve ng pangulo na ipagtanggol o protektahan? Napaka baba pa rin ng tingin niya saaming mga sundalo ng himpapawid ng bansa. Palibhasa, bilib na bilib sa mga sundalo ng ibang bansa kaysa sa sariling kapwa Pilipino niya.

"You're also wasting your time on me. Talking shits again and again. Hindi ka ba napapagod, dad? Akala ko una kong maririnig sayo kaya ka tumawag is yung kamustahin ako dahil nabalitaan mo naman siguro na tinamaan ako. Pero hindi eh... you still the same man who never care to me."

I ended the call and breathed heavily. My tears began to fall.

"Lieutenant..."

Napatingin ako kaagad sa pagtawag na iyon.

He's on my back. He looks so worried when he saw me crying.

Mabilis siyang lumapit saakin.

"Did you and your dad fight because of what you did? Because of saving me?" President Marcos asked.

Hindi naman ako sumagot at pinunasan lamang ang luha ko.

"No, sir... matagal naman na po kaming magkaaway non." sagot ko.

Hindi ko naman inaasahan ang sunod na ikikilos ng pangulo.

He hugged me to tight. A hug that made me feel like I am okay now.

"Thank you, Lieutenant. Thank you for what you did. But, please... don't do that again. Natahimik ako. Hindi niya gusto ang ginawa ko. Minamaliit niya ba ako? "Huwag na huwag mong sasaluhin ang bala na para saakin dahil hindi ko alam kung kakayanin ko na mapahamak ka." Napapikit ako nang sabihin niya iyon. Tanging napaka bilis na tibok ng puso ko ang nararamdaman ko.

"Mr. President..." pagtawag ko. Humiwalay naman siya sa pagyakap saakin.

"I'm sorry... na carried away lang ako." aniya.

"I can't promise that I will not do that again. Because every time you're in danger... I will be by your side to protect you." I said to him.

He held my hand.

"Lieutenant..." he called me.

"Mr. President, you'll be safe here... safe to me. Naalala mo yung sinabi mo saakin nung demonstration? Na huwag kong ibabagsak ang fighter jet dahil ayaw mo pang mamatay? I was just doing it now... I won't let you die sa himpapawid man o dito sa lupa." Tumango siya at mas hinigpitan ang kamay kong hawak niya.

"Lietenant, I like —"

Hindi niya naman naituloy ang sinasabi niya nang dumating na ang mga kasamahan ko.

Mabilis akong lumayo sa kanya nang lumapit ang mga PSG.

"Mr. President!" si Marco at lumapit sa gawi ko.

"Nagpasalamat lang ako sa kanya." the president said then he just turned his back to us.

He walked towards his PSG then left.

"We are leaving now, Florence." baling ni Marco saakin at akmang aalalayan ako pero tinabig ko ang kamay niya.

"I told you to not come near me. Clarify everyhing to our department." I said to him and walked away.

Iginala ko pa ang paningin ko sa pagbabakasaling makikita ko ang pangulo pero hindi na. Wala na siya. Umalis na siya.

Yung sinasabi niya... hindi niya man lang naituloy.

***

Nang makarating ako sa condo ko. Napaupo na lamang ako dahil sa sakit ng buong braso ko. Yung may tama ng baril, sobra-sobra yung kirot.

It making me weak.

"Paano ako makakapagluto nito? Tangina! Gutom na ako." reklamo ko sa sarili ko.

Padabog ko naman kinuha ang phone ko dahil balak ko na lamang mag-order pero nabaling ang atensyon ko sa sabog kong notification sa Instagram.

What the hell?!

A news from what happened earlier is top trend and people are mentioning me.

I will not deny, I am happy for their kind words to me. But, suddenly the happiness I felt disappeared.

May isang anti-marcos ang nag-post ng isang lawaran ng pangulo kung saan... kasama niya ang mga senador na lalaki. They're having a private party, I guess.

The uploader captioned, "Yan ba yung pangulong muntik ng mabaril? Parang wala lang sa kanya yung nangyari dahil nakuha pang mag party after oh! Wala siyang pakielam sa kaligtasan niya dahil alam niyang may magpoprotekta sa kanya. Hindi niya inisip ang pagbubuwis ng buhay ng isang sundalo para sa kanya. This president don't deserve to be protected! BBM party boy slash playboy!"

My heart dropped. The uploader has a point.

Para bang hindi pinahalagahan ng pangulo ang nanyari kanina. Parang wala lang sa kanya yung pakikipagpatayan ng mga sundalo para sa kanya.

"My dad is right. This president don't deserve to be protected. Hindi niya deserve na pagbuwisan ng buhay. Sayang yung buhay ko kung sakali."