ADRAN-Gerçek Aile✔️

23.Bölüm.🐍

Egeden çıktıktan sonra eve gitmeye karar vermiştim. Saat 17.46 civarıydı.

Canım arabamla kısa bir sürede lojmana gelerek arabayı park ettim.

Binaya girerek dairenin olduğu kata çıktığımda cebimden anahtarı çıkararak kapıyı açtım.

Salondan kahkaha seslerinin gelmesiyle oraya doğru döndüm.

"Sizin burda ne işiniz var lan!" dedim. Tim şu an ablam ile gülerek konuşuyorlardı.

Üstüme atlayan Ares'in başını okşayarak tekrar onlara döndüm. "Biz seni aradık ama duymadın galiba. Merak edip kapıyı çalınca Nazlı Hanım bizi içeri davet etti" dedi Asaf abi.

"Sen yeni geliyorsun galiba Ege'den" dedi Mete.

Kafamı sallayarak onayladım. Bu sırada salona giren Çağrı "Abla!" diye böğürdü.

Yüzündeki yastık izi uyku mahmuru gözleriyle belliki yeni kalkmıştı.

"Efendim Çağrı" dedi ablam.

O sırada Çağrı "Anasını bunlar kim lan!" diyerek iki adım geriledi. Gözlerini bir iki kere açıp kapadıktan sonra "Hee, siz şeydiniz değil mi, ablamın timi, okey okey şimdi hatırladım" diyerek kendini koltuklara fırlattı.

"Neyse bizde gidelim artık. Sende iyi olduğuna göre" dedi Erdem abi ve ayaklandılar.

Ben onları kapıdan geçirirken "Yarın ki içtimaya hazırlıklı olun" dedim.

Onlar acı bir şekilde onaylarken kapıyı kapattım.

Salondaki boş çay bardaklarını ve tabakları toplayarak mutfağa gittim.

Tezgahın üstünde duran az bir şey kalmış pastadan bir dilim alarak yedim.

Fazla şekerli şeyleri sevmezdim ama güzel olmuştu.

Mutfaktan çıkarak odama girdim.

Yatak darma dumandı.

Ben yattığım gibi kalkardım. Ama Çağrı için aynı şey söz konusu değil gibiydi.

Üstümü değiştirdikten sonra tekrar salona geçtim.

Ablam telefona sırıtarak bakıyordu.

"Söyledin mi bizimkilere?"

Sıçrayarak kafasını telefondan kaldırdı ve yüzüme böm böm bakmaya başladı.

Transtan çıkmış gibi bir anda "He o mu? Yok... Olmadı o iş. Yakın bir zamanda söyleyeceğim." dedi geveleyip.

Kafa sallayıp kendimi yanına attım.

🐍

1 Hafta Sonra

Motorun ön tarafını da silip doğruldum. Bir buçuk saattir özenle motorumu temizlemiştim. Bur haftalık kiralamıştım. Normalde arabam vardı ama sağ olsunlar timim -Eymen ve Sinan- arabamı bırakmıyorlardı. Neymiş efendim rengi çok hoşmuş, hız yapabiliyorlarmış...

Arabayı onlara emanet edip kendime motor kiralamıştım. Tabii ufak(!) tehtitlerimle.

Ailem hâlâ burada kalıyordu. Ege'nin yanına gittikten birkaç gün sonra iyileşmişti ve bu yüzden Semih'in tedavisi kaldığı yerden devam ediyordu.

Lojmanın önünden Çağrı'nın çıkması ile bakışlarım oraya döndü. Yanıma gelip bir elini cebine, bir elini ensesine atıp sağ tarafa bakmaya başladı.

"Kullanabilir miyim?" Sorduğu soru ile salağa yattım.

"Neyi kullanacaksın?"

Öksürdü. "Motorunu, yani hep bu tarz motorlara binmek isterdim ama nasip olmadı. Tabii istemezsen sorun değil!" Son söylediği şey ile hızlıca bana bakmış ve ellerini önümde sallamıştı tedirgince.