Karanlık Sokaklar...

1.Bölüm-Sert Ve Kuvvetli

Merhaba ben Yağmur. Yaşadığım mahalle çok tekin değildir. Buna rağmen ailem ekmek almaya hep beni gönderir. Bugün yine ekmek almaya giderken hiç ama hiç beklemediğim birşey oldu. Fırına ulaşmak için kuytu bir kestirme var. Ne kadar yolu kısaltsada bir o kadar korkunç ve karanlıktır. Annem ise hep şöyle der;

"Sakın o yola girme, oradakiler iyi insanlar değil."

Korkak ben yıllarca bu yalana inandım. Hatta korkudan o yolun karşısındaki kaldırımdan yürürüm. Fakat bu gün... Bugün o yola çıkılmaz bir şekilde girdim...

Yine annemin beni "iki ekmek al" diye fırına gönderdiği günlerden biriydi.

Kulaklığımı takıp şarkı çalan telefonumu siyah sweatshirtimin cebine attım. Yine o gizemli karanlık yolun karşısındaki kaldırımdan yürüyordum. Gözüm ise hep oradaydı. Çok ama çok merak ediyordum. Niye bu kadar karanlıktı? Gizemi neydi? Annem neden girmememi söylüyordu? Orada bu kadar ne olabilirdi ki!? Alt tarafı bir yol?

Sadece bir anlık bunları düşünmem, iliklerime kadar meraklanmamı sağladı. Bakıyordum ve girip-girmemek arasında bir sonuca varmaya çalışıyordum. Sonra bir baktım ve; karanlık yolun önüne kadar gelmişim! Bu kadar gelip birşey olmadıysa, dahasında da birşey olmaz diye düşünmeye başladım kendi kendime. Böylece ilk adımımı attım. Zifiri karanlıktan hiçbirşey görünmüyordu bile. Cebimdeki telefonumu çıkarıp flaşını açtım. Ve önümde gördüğüm üç şey vardı;

Birincisi; Kafası kanlar içinde olan, yerde yatan sarışın ölü bir ceset,

İkincisi; Hemen yanında olan kanlı büyük bir taş,

üçüncüsü; saçlarının arasında biraz yırtık bir not kağıdı...

Evet, tabii ki de benim yerimde olsa aynısını yapacak on altı yaşındaki her genç kız gibi büyük bir çığlık attım. Aslında tam olarak atamadım. Çünkü
Tiner kokan bir bez ağzımı kapattı, ve bunu yapan kişi her kimse, çok güçlüydü. Tek hatırladığım ise kuvvetli kollar arasında olduğumdu. Sert ve kuvvetli...