Bazen hayatımızda tarif edemeyeceğimiz şeyler olur. Benim yaşadıklarım da buna dahil. Ekmek almaya gidişim, o lanet sokağa girişim, bir ceset ile karşılaşıp bir erkeğin kollarında bayılmam...
Bütün bunları düşününce kimin aklına bunlara inanmak gelir ki?
Polislerin kapıyı tıklayıp "kapıyı açın" demesinin şokunu atlattıktan sonra Ömer elinde koca bir valizle geldi.
Bana yaklaştı ve boş olan eli ile kolumu tuttu. Beni 'ömer'in yatak odası' diye adlandırdığım o odaya götürdü.
Can ise mutfakta saklanacağını söyleyip bizden ayrıldı.
Ömer ise ahşap dolabını açıp bana baktı.
"Girmek için davetiye mi bekliyorsun?"
Ne yani? Dolaba mı girecektim?
"Teşekkürler. Saklanacak başka bir yer bulurum." Dedim bilmiş bir eda ile.
"Fazla zamanımız yok Yağmur gir şuraya!"
İnatlaşacak hâlim ve zamanımız olmadığı için girmek zorunda kaldım.
Niye sürekli onu dinliyordum ki?
Sürekli bana ne yapmam gerektiğini söylüyordu! Ve keşke en azından bunu biraz kibar yapsaydı. Kendimi tam bir köle gibi hissediyorum!
Aklım 'onu dinleme. Sen özgür birisin' derken kalbim tam zıttını söylüyordu.
Asıl merak konusu da...
Aklımı mı dinlemeliyim kalbimi mi?
---
Arkadaşlar bu bölüm biraz kısa oldu birde bu sefer karakterlerin gerçek görünüşünü koyucam. Oylamayı ve arkadaşlarınıza önermeyi unutmayın seviliyosunuzzz <3333
Temsili Fotoğraflar;
Yağmur⬆️⬆️
Ömer⬆️⬆️
Can⬆️⬆️
YOU ARE READING
Karanlık Sokaklar...
Action"Ailem mi? Arkadaşlarım mı?" Başrol karakterimiz girmemesi gereken sokaklara girince hayatı değişti. Bu hikayede yanında iki kişi daha vardı. Can ve Ömer...
