Ciao Amore

Αυτοσχέδια φαντασία των άστρων

Πατάς το πρώτο πλήκτρο, πιάνεις το πινέλο

Πατάς το δεύτερο πλήκτρο, το βουτάς στην μπογιά

Πατάς την πρώτη συγχορδία, το χρώμα πέφτει πάνω στον καμβά

Πατάς την δεύτερη συγχορδία, αρχίζεις και ζωγραφίζεις

Έχεις φτάσει στις υψηλές οκτάβες, ζωγραφίζεις την ζωή.

Έχεις φτάσει στις χαμηλές οκτάβες, ζωγραφίζεις τον θάνατο.

Και ο χρόνος μετρά αντίστροφα...καθώς προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα τοπίο , ένα μέρος που να υπάρχει η απόλυτη αρμονία. Να συμβιβαστεί ο θάνατος με την ζωή, η ζωή με τον θάνατο.

Ξεκινάς με όλες τις αναμνήσεις που είχες θάψει βαθιά μέσα σου , και ψάχνεις, ψάχνεις αυτήν την μία που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Όταν την βρεις όμως το σκοτάδι, θα σε έχει ήδη περικυκλώσει.

Η αντίστροφη μέτρηση μην ξεχνάς είχε αρχίσει...

Κι έλεγε περίπου 5 μήνες...

« Πάλεψε το για εκείνη, μην αφήσεις το πέπλο του θανάτου να σε καλύψει»

Το χέρι του έτρεμε... « Ορφέα...ο χρόνος δεν είναι μαζί μας»

Οι γιατροί τους κοιτούσαν. Η απόφαση ήταν όλη δική του. Ή θα το παλέψει όσο αντέξει ή ο άγγελος θα πήγαινε σπίτι του, στον παράδεισο.

Τα μάτια του δεν ήταν πλέον στεγνά... « Θέλω την μαμά μου.. φέρτε μου τη μητέρα μου» Ο Ορφέας ξάπλωσε δίπλα του και τον αγκάλιασε όσο σφιχτά μπορούσε.

«Ηρέμησε Απόλλωνα. Όλα καλά. Εγώ είμαι εδώ»

«Dobbiamo iniziare l'operazione ( Πρέπει να ξεκινήσουμε την επέμβαση)»

Διάφορα αιμόφυρτα πτύελα βρέθηκαν στην μπλούζα του Ορφέα. « Απόλλωνα!» Είχε μείνει να κοιτά το κενό.

« Απόλλωνα!» τίποτα, οι γιατροί τον πήραν μακριά..

«Ιo stiamo perdendo( Τον χάνουμε!)»

Πνίγεται , αλλά ένα χέρι τον τραβά στην επιφάνεια. Την βλέπει στην παραλία του Πορτοφίνου να παίζει το αγαπημένο του μουσικό όργανο. Του κάνει νόημα να την πλησιάσει. Κάθεται δίπλα της και την κοιτάει. Του χαμογελάει. Τα καστανόξανθα μαλλιά της πέφτουν στον ώμο της, αλλά ο αέρας τα φυσάει και τα φέρνει στο πρόσωπο του. Μυρίζει την αλμύρα της θάλασσας και μπλέκει τις μπούκλες της στα δάχτυλα του.