Ciao Amore

Ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου

Ίσως αρπάξεις απ' τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.

Ίσως καθίσεις πάνω από το χωριό μας σαν εφιάλτης εχθρέ του ήλιου...αλλά δεν παζαρεύω.

Κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ 'αντιστέκομαι.

Λυσσάει όμως ο θάνατος, τσακίζεται η κλεψύδρα και τρώει η θάλασσα την άμμο της ζωής μας.

Αντέχουμε όμως, το βλέπω στα μάτια μας, μετράμε πληγές σκιές.

Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά.

Η καρδιά μας είναι ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό. Βουβά πιάνει μια στεριά και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου.

⋆⁺₊⋆ ☀︎ ⋆⁺₊⋆

« Μήπως θέλετε να σας φέρω κάτι, ένα νερό; Ένα χυμό;»

« Όχι, ευχαριστώ» η κοπέλα μάζεψε τα μαύρα μαλλιά της σε μια αλογοουρά.

« Νομίζω, ότι εσείς θα έχετε να μας πείτε πολλά»

« Είναι αναγκαίο να μιλήσω;» γέλασε σαρκαστικά.

« Όλοι μίλησαν...ακόμη κι ο Απόλλωνας»

« Σας παρακαλώ, δεν θέλω να μου τον θυμίζετε» κοίταξε τα τακούνια της προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα της δημοσιογράφου.

« Τι συνέβη;» της έπιασε τον ώμο παρηγορητικά. « Λυδία, είσαι η μόνη που τον γνώριζες καλύτερα και από τον ίδιο του τον εαυτό, τι συνέβη;»

Η Λυδία ήπιε το αμίλητο νερό.

« Μίλησε και ο Αλεχάντρο» της είπε η δημοσιογράφος προσπαθώντας να την πείσει να μιλήσει κι εκείνη.

« Αν θέλετε να ξέρετε τι πραγματικά συνέβη διαβάστε τον μύθο του Απόλλωνα και της Δάφνης» της απάντησε και σηκώθηκε έτοιμη να φύγει αλλά η δημοσιογράφος την σταμάτησε.

« Η σειρήνα πως είναι ή μήπως να την πω...» δεν συνέχισε ποτέ την ερώτηση της αφού η Λυδία πρόλαβε και την χαστούκισε.

« Την σειρήνα να την ξεχάσεις. Δεν θα την μπλέξετε σε όλη αυτήν την παράνοια επειδή θέλετε να βγάλετε λεφτά»

21 χρόνια πριν

« Πρέπει να κάνω μπάνιο νησιώτη. Κουνήσου» τον τράβηξε από πάνω της που δεν την άφηνε να φύγει. Κατευθείαν το μετάνιωσε όμως επειδή είδε την πονηρή του έκφραση. « Σε παρακαλώ όχι. Δεν θα αφήσω την γιαγιά μου να πάθει κάτι εξαιτίας μας»