Να πίνεις τσάι και, στο μεταξύ, να σβήνει η ζωή σου, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του Τσέχοφ.
Να σβήνει η ζωή σου, ενώ εσύ με αξιοπρέπεια το τσάι να ανακατεύεις και να επαινείς τη γεύση και το άρωμα του.
Έτσι σαν ήρωας του Τσέχοφ ή όπως ο Τσέχοφ ο ίδιος, στη χυδαιότητα του πόνου ν 'αντιτάσσεις την καλή ανατροφή σου.
« Τώρα που βρήκα πια μια αγκαλιά, καλύτερη κι απ' ότι λαχταρούσα, τώρα που μου ήρθαν όλα όπως τα ήθελα κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου...νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει»
«Κι εσύ στριφογυρίζεις με τα ψηλότερα τακούνιασου. Λάμπεις μόνο για εμένα. Βαθιά μέσα σου όμως το ξέρεις, ότι το τέλοςπλησιάζει»
☆
«Hai letto Ciao Amore ( Έχετε διαβάσει το Ciao Amore);» Ο Ιταλός ρώτησε τη δημοσιογράφο καθώς την κοιτούσε διερευνητικά.
«Ovviamente( Φυσικά)» του απάντησε καθώς έβγαζε το μαγνητοφωνάκι της από την τσάντα της «è stata una storia d'amore speciale ( ήταν μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης)»
Ο Αλεχάντρο γέλασε. Δεν τον εξέπληξε που η δημοσιογράφος δεν είχε καταλάβει το νόημα της ιστορίας. «Non era solo una storia d'amore ( Δεν ήταν μόνο μια ιστορία αγάπης) era la storia di due anime intrappolate in cerca di redenzione ( ήταν και μια ιστορία για δύο παγιδευμένες ψυχές που έψαχναν την λύτρωση)»
Η δημοσιογράφος τον κοίταξε καλά καλά και του χάρισε ένα στραβό χαμόγελο. «Cosa intendi; ( Τι εννοείτε;)»
«Se l'autore fosse qui lo spiegherebbe meglio ( αν ήταν εδώ η συγγραφέας θα σας εξηγούσε καλύτερα )»
༘⋆✿
Με ακούς;
Μιλάω σε εσένα, ναι σε εσένα που κάνεις κόμπους τα μαλλιά σου και έπειτα τα σπας. Έπειτα κλαίγεσαι ότι δεν έχεις μαλλιά αφού τα έχεις καταστρέψει. Σε έχεις καταστρέψει. Μας έχεις καταστρέψει.
Σου στέλνω με μια χρονομηχανή κουράγιο, αφού κανείς δεν σε βοήθησε.
«Ν' αγαπάς τη βροχή σου.
Όσο δυνατά και αν χτυπά.
Να μη σε καίνε τάχα οι σταγόνες της, ψάχνοντας κάπου να κρυφτείς.
Να λούζεσαι απ' αυτές, με το καθάριο σώμα τους.
Να γαληνεύεις απ' τον ήχο τους στο χώμα σου.
Μόνο έτσι αποκτά απόσταγμα η ψυχή.
Μόνο έτσι φεύγουν οι στιγμές, που δε θέλησες ποτέ, αλλά
YOU ARE READING
Ciao Amore
RomanceΤο κύριο μέλημά μας είναι να δούμε πώς ένα ποίημα, που δεν ήταν γραφτό να τραγουδηθεί, έσμιξε τόσο όμορφα με τη μουσική. « Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου, το δέντρο τώρα που έγινες αιώνια θα μου ανήκει. Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω...
