Ciao Amore

Το βαλς των χαμένων ονείρων

Σηκώνω το κεφάλι μου καθώς περπατάμε στο απόλυτο σκοτάδι με μόνη συντροφιά το φως των αστεριών. Όπως πάντα μένω λιγάκι πίσω για να γράψω όλες μου τις σκέψεις στις σημειώσεις του κινητού μου.

Έπειτα από λίγο αφού τις έχω διατυπώσει σωστά τους πλησιάζω.

«Πιστεύετε στα παράλληλα ή εναλλακτικά σύμπαντα;» ρωτάω χωρίς να με νοιάξει τι θα σκεφτούν. Κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με αυτό το βλέμμα που λένε τι ερώτηση είναι πάλι τούτη. Κοιτάζω εσένα. Θα σου απαντήσω αργότερα μου λέει το βλέμμα σου.

Περιμένω, περιμένω. Μένουμε λοιπόν οι εκλεκτοί. Αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα, όσες ερωτήσεις κι αν κάνω δεν θα με κοιτάξουν υποτιμητικά. Με ξέρουν και τους ξέρω.

Φανταζόμαστε λοιπόν πως όντως υπάρχουν περισσότερα από ένα σύμπαντα.

Άραγε εκεί πως θα ήταν η αγάπη και ο έρωτας;

Σε κοιτάζω, με τα μάτια μου σε ρωτάω... θα μπορούσε ο κάθε ερωτευμένος να βρει ανταπόκριση, σε τουλάχιστον ένα σύμπαν; Θα μπορούσαμε όλοι να αγαπήσουμε και ν 'αγαπηθούμε με έναν τρόπο που δεν είναι εφικτός σε αυτόν τον χώρο και χρόνο;

Τι θα γινόταν με τους ανεκπλήρωτες έρωτες; Θα είχαν μια ευκαιρία για ένα διαφορετικό τέλος; Θα μπορούσαμε επιτέλους να νιώσουμε πως είναι να κατέχεις την πρώτη θέση στην καρδιά κάποιου που τόσο λαχταράς; Κάποιου που σε αυτό το σύμπαν δεν μπορεί ή δε θέλει να σε αγαπήσει;

Έπειτα από πολλούς εσωτερικούς διαλόγους καταλήγω ότι πιθανόν να υπάρχουν τρία διαφορετικά σύμπαντα.

Το πρώτο, το δικό μας, είναι αυτό που η αγάπη λέμε ότι αξίζει κάθε κόπο. Αξίζει τους πόνους και τις θυσίες. Αξίζει να βιώσουμε την ομορφιά του να συγχρονίζονται δύο ξένες καρδιές. Αξίζει να αγαπάς για μια στιγμή είτε για μια ζωή. Αξίζει να δίνεις τα πάντα και να παίρνεις το απόλυτο τίποτα. Αξίζει, αξίζει.

Τα αστέρια μας κοροϊδεύουν. Γελάνε μαζί μας επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε μια παραμυθένια ιστορία.

Γιατί καρδιά μου δεν μπορούμε να ζήσουμε την δικιά μας παραμυθένια ιστορία;

Όταν είπα στα αστέρια, για εσένα, για εμάς, με καταράστηκαν. Γιατί; Τι τους έφταιξα;

Τα αστέρια φεύγουν μαζί με τα δάκρυα που κυλούν κάθε βράδυ. Φεύγουν και μας αφήνουν με μόνη παρηγοριά το αεράκι...που μας φυσά τα μαλλιά και χορεύουμε μόνοι μας. Την μοναξιά.