Ciao Amore

Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου

Πάμε να μιλήσουμε σήμερα για παραμύθια και ιστορίες που όλοι κάποια στιγμή ακούσαμε; Όχι όμως για εκείνες με τις κακές μάγισσες, ούτε εκείνες με τα δηλητηριασμένα μήλα, ούτε καν για αυτές που έχουν για πρωταγωνιστές πρίγκιπες και πριγκίπισσες.

Για τις άλλες, εκείνες τις πιο καθημερινές, που μιλάνε για δύο ανθρώπους, που «από την πρώτη ματιά» κιόλας ήξεραν πως είναι ο ένας για τον άλλον. Ή για αυτές που τελειώνουν- έχοντας το «για πάντα» να δηλώνει πως όλα πήγαν άψογα.

Παραμύθια που με το πρώτο άκουσμα φαίνονται ελκυστικά, αν τα σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα τα λες και τρομακτικότερα από εκείνα με τους δράκους και τις φωτιές.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένας έρωτας πραγματικός πρέπει να ξεκινάει με το πρώτο βλέμμα. Περιοριστικό δεν είναι αυτό;

Έρχεται με τρόπο να μας πει πως όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί που θέλουμε χρόνο για να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει και που στο πρώτο αντίκρισμα είμαστε επιφυλακτικοί με τους πάντες, κάπου υστερούμε. Κάτι χάνουμε και μάλλον δε θα νιώσουμε ποτέ όσα οι άλλοι.

Σαν να μας έχει καταραστεί κάποιος να βλέπουμε μόνο ταινίες με βαρετές αρχές, από εκείνες που τρως όλα τα ποπ κορν πριν προλάβει να μπει στο κυρίως θέμα.

Να σας πω όμως κάτι; Παραμύθια!

Οι καλύτερες ταινίες που είδα ποτέ μ ου ήταν αυτές που την ερωτική ένταση την έχτιζαν στη μέση ή και στο τέλος. Εκείνες που ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό πως θα μπορέσουν να χώσουν ένα love story στην πλοκή.

Και οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτές που η ζωή τα έφερε έτσι, που το άτομο που ούτε για πλάκα δεν πέρναγε από το μυαλό μου πως μπορεί να μου ξυπνήσει συναίσθημα, πέρα από το φιλικό, τελικά όχι απλά το ξύπνησε αλλά το έκανε να παίζει ρούσικη ρουλέτα τα μεσάνυχτα.

Ούτε τα «για πάντα» τα κατάλαβα ποτέ μου. Στις ταινίες « για πάντα» ζουν μόνο οι αναμνήσεις, άντε και τα φαντάσματα, αν και αυτά συνήθως είναι εκεί γιατί ψάχνουνε να βρούνε λύτρωση και να δώσουν τέλος!

Γιατί λοιπόν να θεωρούμε το αιώνιο τόσο ελκυστικό; Τι να τον κάνω έναν έρωτα βαλτωμένο και γιατί να ανέχομαι μια ταμπέλα πάνω από τα κεφάλια μας που θα δεσπόζει επιβλητική και ταυτόχρονα τρομακτική, κάνοντάς μας να χάσουμε τον αυθορμητισμό μας μη τυχόν και σπιλώσουμε τη δυνατότητα που υπάρχει να μείνει ανέγγιχτος από το χρόνο; Όχι φίλε.