"Sana gram güvenmiyorum!"
"Biliyorum." Dedi sessizce.
"Neden bu kadar sakinsin?!" Diye bağırdım ona doğru. Beni kızdırmamak için ılımlı davranıyor olabilirdi ama bu hâli benim sinirimi bozuyordu.
"Jennie ne yapayım? Bağırıp çağırarak bir yere varılmaz."
"Neden başıma silah dayadın Vante?" Sesim o kadar çaresiz çıkmıştı ki yutkunmama engel olamadım, nefesim kesildi bir an sanki. Yerde olan bakışları gözlerime çıktı. Gözlerindeki acıyı görmesen yalan demiş olurum. Benim cesaretli bakışlarımın aksine o pişmanlıkla bakıyordu bana.
Gözünden düşen bir damla gözyaşını gördüm.
"Jennie?"
"Neden dedim!"
"Zorundaydım, yapmalıydım!"
"Bu ne biçim bir zorunluk Vante?! O geceyi nasıl sabah ettim ben biliyor musun? Güneşin doğuşuna nefret ettim!" Bağırmaktan boğazım ağrırken başım çatlıyordu ama o sadece susuyordu ya da sorularımı bir kaç kelimeyle cevaplıyordu.
"Bunu yapmalıydım. Yine olsa yine yapardım!" Sesi o kadar net çıkmıştı ki kalbimde ince bir sızı yayıldı. Her an her saniye beni kırmayı nasıl beceriyordu? Bu kırgınlıklara alışık olsam bile acıtıyordu.
Yine olsa yine yapardım!
"Lanet olsun!" Dedim ellerimi göğüslerine koyup geriye iterken.
"Lanet olsun! Senden nefret ediyorum! Nefret! Pisliksin! Pislik adamın tekisin!" Göğüsüne vurmaya devam ettim sanki içimdeki tüm öfkeyi böyle dindirecekmişim gibi. İçimdeki öfkeyi dindiremiyordum çünkü o tek bir kelimesiyle bile ateş gibi parlamamı sağlıyordu.
"Biliyorum. Benden nefret etmen güzel!" Çıldıracağım Tanrım!
"Sus artık." Onu duymak istemiyorumdum!
