Yorum sınırı:170
Oy sınırı:100
Sınır dolmadan yb atıyorum ama şu yorum sınırı kurallara uygun dolmayınca hevesim ölüyor...
*********
"Haraket etme!"
Elimdeki havluyla Vante'nin ıslak saçlarını kurularken ona olan sinirim hâlâ geçememişti. O da sinirimi farketmişcesine tıpkı yaramazlık yapan küçük çocuklar gibi başını aşağı salıp sakince oturmuştu. Üzeri ıslak olduğu için onu değiştirmesi için odada yalnız bırakıp bende üzerime değiştirip yanına gelmiştim tekrar. Saçlarını kurutmasını söylediğimde sessiz kalkarak bunu görmezden gelmişti. O yüzden şu an onun saçlarını kurutuyordum. Ormanda onu arayan korumalar Taeyong'un talimatıyla eve dönerken Jimin eve varmıştı o an. Vante'nin onu görmemesi için kolundan çekerek eve sokmuştum kendisini.
Havluyu başından çekerek karışmış olan saçlarını elimle dağıtarak şekillendirmeye çalıştım. Onda bir kaç adım uzaklaşarak havluylu kendi saçlarımı kurulamaya başladım.
"Jungkook son olanları hatırlamadığını söyledi." Dediğim şeyler bakışları ışık hızında bana döndü ve odaklandı.
"Bu yüzden ben de düşündüm ki hatırlaman için bir kaç şey yapmalıyız. Doktorun olarak her sorununla ilgilenmeliyim."
"Hatırlamak falan istemiyorum ben."
Düşündüğüm gibi.
"Hatırlaman lazım."
"Hatırlamak istemediğimi söyledim." Sesin bir anda yükseltince kaşlarımı çatarak elimdeki havluyu yüzüne fırlattım.
"Bağırma bana." Diye üzerine doğru bağırıp devam ettim. "Kaç kez daha benimle düzgün konuşmanı söyledim sana."
"Benimle uğraşmak zorunda değilsin tamam mı? Bu yaralar, bu olanlar her şey benim için yeni bir şey değil. Bunlar iyileşecek yerine yenisi gelecek. Bilmem kaçıncı kez bir daha saldırıya uğrarım ya da kaçırılırım ve yaralarım her zaman ki gibi kendi kendine iyileşir. Özensiz bir şekilde."
Islak saçlarımı sinirle geriye atıp ona doğru yaklaştım. Yüzlerimizin aynı hizaya gelmesi için hafifçe eğilip yüzüne yaklaştım.
"Gelecekte başına ne gelir ne gelmez bu beni zerre kadar ilgilendirmiyor Kim Vante. O zaman ben senin için görevlendirilen bir doktor olmayacağım. Ama şimdi seni iyileştirmem için benim bir doktor olarak görüp bu işi bana verdiler. Ben de işimi yapıyorum. O yüzden usluca otur, benimle düzgün konuş ve benim sabrımı taşırma." Dikkatlice gözlerime bakıyordu gözlerine düşen siyah saçları arasından. Bir anda coşuyor bir anda sakince oturuyordu. Kesinlikle anlam veremiyordum. Geri çekilerek ellerimi bir birine vurdum.
"Şimdi dediğim gibi hatırlaman için..." Sözümü keserek sakin ve bıkmış bir tonlamada konuştu.
"Hatırlamak istemediğimi söyledim."
"Bir şeyi hatırlamayan hatırlamamak istediğini söylemez. Belkide sen hatırlıyorsun ama bu hatırladığın şeyi görmezden gelip unutmak istiyorsundur."
İç çekişinin sesi odaya dolarken ellerimle yüzümü sıvazlayıp sabır diledim Tanrıdan. Belkide biraz yalnız kalmaya ihtiyacı vardı.
"Çıkıyorum ben." Diyerek arkamı döndüm gitmek için. Bir anda elime temas eden tenle bakışlarım ona döndü.
"Gitme." Dedi. Elimi onun elinden boğazıma oturan yumrunun yutkunarak geçmesini sağladım.
