မခင်မူထမင်းအရင်စားပြီး၍
သိမ်းဆည်းနေချိန်တွင်
လူရိပ်တွေ့သဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်လေတော့မခက်သွယ်ဖြစ်နေလေသည်
ကြောင့်အံ့သွားရလေသည်
သူ့နောက်တွင်လည်းအေးသက်ကပါလာလေသေးသည်။
ခဝါလေးထမင်းစားနေတုန်းမို့
မခင်မူသာသူမရှိရာဆီထွက်လာခဲ့လေသည်။
"မခက်သွယ်! ဆရာမရှိဘူးရှင့်
ခရီးထွက်သွားပါတယ် "
"ကျမသိတယ်!
ဒီမှာ ဘန်ကောက်ကိုသွားလို့
ကိုနိုင်းတွက်လက်ဆောင်ဝယ်လာလို့ လာပို့တာ"
မခက်သွယ် ပေးသည့်အထုပ်
များအား
မခင်မူ ယူလိုက်လေသည်
ထိုနောက် စားပွဲဝိုင်းပေါ်သို့တင်လေတော့.....။
"အို !ကျမဝယ်လာတာတွေကတန်ဖိုးကြီးတွေကြည့်ပဲ
သွား ကိုနိုင်းရဲ့ အခန်းထဲသွားထားပေး"
ဆရာ့အခန်းက ခဝါလေးပဲဝင်ခွင့်ရှိတာကြောင့်
မခင်မူ သူမအားကြည့်လေကာ။
"ဆရာအခန်းကဆရာကလော့ချသွားပါတယ်
ဆရာ့အခန်းရှေ့မှာပဲ ထားထားလိုက်ပါမယ် "
ဒေါ်ခင်မူအပေါ်ထပ်တတ်သွားသည်ကို ခက်သွယ်ကြည့်မိရင်းမှ။
"ကိုနိုင်းအခန်းကပိတ်ထားခဲ့တယ်တဲ့လား!
အေးသက် လက်ပြရာနောက်သို့လိုက်ဝင်လာလေတော့
မီးဖိုချောင်တွင်း ထမင်းစားပွဲမှာထမင်းစားနေလေသည် ဂြိုလ်သူမ။
ထိုသူမကတော့ခက်သွယ်အားကြောင်တောင်တောင်ဖြင့်ကြည့်နေလေသည်။
ခက်သွယ်မှာ ဒီခဝါပန်း
အားကြည့်ရင်းမှသူမဘေးနားမှရှိသည့်အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့်ရေနွေးခွက်အားတွေ့၍
ကျိတ်ပြုံးလေ လိုက်သည်။
"တို့နာမည်ကခက်သွယ်
ကိုနိုင်းရဲ့ အင်း !ဘယ်လိုပြောရမလဲ
ချစ်သူလို့ပဲပြောရမလား!
အဟင်း "
ခဝါနားကို ဟိုတလောကတွေ့ဖူးသည့်အမက သူ့နာမည်ပြောရင်းအနားရောက်လာသည်မို့
ခဝါ စားနေတာရပ်၍ နားထောင်နေလိုက်သည်။
"အော် !ဒါနဲ့ အေးသက်ရေ
တို့ကိုသူ့နားကရေနွေးခွက်လေးယူပေးပါလားတို့သောက်ချင်လို့"
ခက်သွယ် အပြောကြောင့် အေးသက်သည်ခွက်ကိုလှမ်းယူဖို့ပြင်လေသည်
အေးသက်လက်ထဲခွက်အရောက်တွင်ခက်သွယ်သည်
အေးသက်အားအနောက်ကနေ
ခြေထောက်ချော်၍
တိုက်မိသလိုဖြစ်စေတော့သည်။
