မနေ့ညက အကြောင်းရာတွေကြောင့် ဘုန်းမင်းတစ်ညလုံးကောင်းကောင်းအိပ်စက်၍မရခဲ့ပါ။
ခဝါရဲ့ တုန်တုန်ရင်ရင်အသံနဲ့ ဖုန်းချတော့မယ် ပြောသွားသည်ကို
ဘုန်းမင်းပြန်ကြားယောင်လေလေ
စိတ်တွေတိုလေလေဖြစ်နေရမိသည်။
တနေ့ကဖုန်းခေါ်လာသည့် အမထံ့သို့ဘုန်းမင်းဘက်မှစ၍ခေါ်လိုက်လေသည်။
တစ်ဖက်မှဖုန်းကိူင်လိုက်လေသည်ကြောင့်။
"ကျတော် ဘုန်းမင်းပါအမ!
မနေ့က ကျတော်နဲ့ခဝါအဆက်သွယ်ရတယ်
ဒါပေမဲ့ပြောနေရင်းက ဟိုလူရောက်လာပုံရတယ် ချက်ချင်းကြီးဖုန်းချသွားတယ်"
"ဟုတ်လား ဒါဆိုမင်းသူငယ်ချင်းက အမပြောတဲ့တိုင်း ကိုနိုင်းကိုကြောက်ပုံရတယ်လေ!
ပြီးတော့ ကိုနိုင်းကလည်းအားလုံးကိူထိန်းချုပ်ထားပုံပဲ"
တစ်ဖက်မှမပြောကြောင့် ဘုန်းမင်း
စိတ်တွေလေးလံလာရတော့သည်။
"ဒါဆို ကျတော်ဘာလုပ်သင့်လဲ
အကြံပေးပါအုံးအမရယ်!
ကျတော် ခဝါကိုစိတ်ပူတယ်
သူ့ကို အမခေါ်ထုတ်ပေးလို့မရဘူးလား"
"အင်း! တို့လည်းအများကြီးတော့မပြောပေးတတ်ဘူး
သးနေတဲ့နေရာနဲ့ဖုန်းနံပတ်လောက်ပဲတို့သိတာလေ
အပြင်ကိုလည်းခေါ်ထုတ်လို့မရဘူး
ကိုနိုင်းကတချိန်လုံးအနားမှာရှိနေတာကြောင့်လေ"
"အိပ်လိပ်စာရှိတာလား
အာ့ဆို ကျတော့်ကိုပေးပါ ကျတော်သွားကြည့်ကြည့်မယ်"
တစ်ဖက်မှပြောနေသည်ကြောင့် ဘုန်းမင်းထိုင်နေရာမှအမြန်ထ၍ စာရွက်ကိုယူဘောပင်နှင့်အိပ်လိပ်စာကိူမှတ်ထားလိုက်သည်။
ခဝါကိုသွားတွေ့ရမယ် ဟို့လူဆီကနေရအောင်ပြန်ခေါ်ထုတ်မယ်။
"ကျေးဇူးပါပဲအမ
အမဘယ်သူမှန်းမသိပေမဲ့ အခုလိုကူညီပေးတဲ့တွက်တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဖုန်းချပြီးတာနဲ့အရင်ဆုံးအလုပ်ကိုခွင့်တင်ဖို့ရန်သွားဖို့ပြင်လေသည်။
အဲ့ကပြန်ရင် ခဝါဆီအရောက်သွားရလိမ့်မည်။
!
ကလေးမအိပ်မောကျနေတုန်းပေမဲ့
ကိုယ်ဆက်အိပ်၍မပျော်တော့သည်ကြောင့် မျက်နှာသစ်ပြီး၍အဝတ်စားလဲနေချိန်
နေလ ဆီမှဖုန်းဝင်လာသည်ကြောင့် ကိုင်လိုက်လေသည်။
