---------------------------------------------
"အာ့....။ အို...ကိုကိုကြီးညတုန်းကဒီတိုင်းကြီး------"
ရှက်လွန်းလို့ခဝါကိုယ့်မျက်နှာလေးကိုလက်ဖဝါးလေးဖြင့်ပြန်ကာအုပ်မိလေသည်။
တစ်ညလုံးကိုကိုကြီးကြမ်းချင်သလိုကြမ်းသည့်ဒဏ်ကိုခံခဲ့ရပေမဲ့
နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်မှာ ခဝါဆက်၍မသွားနိုင်တော့တာကြောင့် ပင်ပန်းလွန်းပြီးအိပ်ပျော်သွားခဲ့လေသည်။
အခုမနက်မိုးလင်းတော့ ခဝါရဲ့ကိုယ်ထဲမှကိုကိုကြီးရဲ့အရာမှမထုတ်ထားရသေးတာကြောင့်
ရှက်လွန်းလှ၍ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းတောင်မသိဖြစ်နေရသည်။
ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။
ကိုကိုကြီးကိုနှိုးပြီးထုတ်ခိုင်းရင်လည်းရှက်စရာကြီးဖြစ်အုံးမယ်။
မတတ်နိုင်တော့တဲ့အဆုံး ခဝါကို ဖက်ထားသည့်လက်ကြီးများကိုအသာလေးမြှောက်ပြီး အရှေ့ဘက်ကိုဖြေးဖြေးချင်းတိုးသွားမိတော့သည်။
"အာ့...!ကိုကိုကြီး"
နောက်ကနေပြန်ပွေ့ဖက်ခြင်းခံလိုက်ရမူ့နဲ့အတူ ခဝါကိုယ်ထဲမှရှိနေသည့်အရာမှာလည်း ပြန်ပြီးတစ်ဆုံးဝင်သွားပြန်တော့သည်။
"အို...ကိုကိုကြီးနော်။
ဘယ်လိုတွေလုပ်နေပြန်ပြီလဲ"
အနောက်ကနေ ကိုယ်တမင်ညစ်၍ဆောင့်လိုက် ငြိမ်လိုက်စနေလေတော့ အရှေ့မှကောင်မလေးဆီမှညူဆူသံစစလေးထွက်ပေါ်လာလေသည်ကြောင့်ကိုယ်ပြုံးမိကာ။
"ဘာလို့ကိုယ့်ကိုမပြောပဲထချင်ရတာလဲ။
အထဲကလည်း ကိုယ့်အမိန့်မရှိပဲဘာလို့ထုတ်ချင်နေရတာလဲ"
"အို...!အဲ့တာကိုကိုကြီးအမိန့်မလိုပါဘူးနော်။
ကိုကိုကြီးကလွန်လွန်းတယ်မထင်ဘူးလား။
တစ်ညလုံးလည်းခဝါကိုအနားမပေးသလို အခုလည်း -----"
ဆက်မပြောပဲတန့်နေသည့်ကလေးမ နားနားလေးကိုကိုယ်ကပ်လေရင်း။
"အခုလည်းဘာဖြစ်လဲ။ ကိုယ်ဒီလိုလုပ်တာကိုမကြိုက်ဘူးလား"
"အာ့...ကိုကိုကြီး!
ဟင့်အင်း....တော်ပြီလို့ ခဝါတကယ်ပင်ပန်းနေပြီနော်"
"အဟွန်း !ကိုယ်သိပါတယ်ကွာ။
ပင်ပန်းသွားရပြီ ကိုယ်ကြောင့်နဲ့။လာပါအုံး! ဆုပေးမယ်"
